«Ο ιερός ναός ενός καθημερινού απογεύματος»
Τις χαρές που είναι τόσο μικρές όσο ένα λουλουδάκι αναγνωρίζει η Αμερικανίδα αρθρογράφος Kayla Craig σε αυτό το σύντομο αλλά όμορφο κείμενο.
Παίζει μέσα στη λεκάνη με την άμμο, μιλώντας στον εαυτό του ενώ φτυαρίζει. Ανεβαίνω βιαστικά τις σκάλες, προσπαθώντας να κρατήσω αυτήν τη στιγμή.
Αρπάζω καθαρά ρούχα από μια στοίβα στο πάτωμα και προσπαθώ να χωρέσω σε αυτά. Οι γοφοί μου, που έχουν σηκώσει τέσσερα νήπια, αποδεικνύονται λιγότερο συνεργάσιμοι όταν πρόκειται να μπουν σε ένα τζην που φορούσα προτού να γίνω μητέρα. Ρίχνω μια κλεφτή ματιά από το παράθυρο που βλέπει στην αυλή. Χορτάρια ξεπετάγονται κατά μήκος του φράχτη, μπάλες αναπηδούν στην απογευματινή δροσιά.
Με το ένα μάτι στο παράθυρο και το άλλο στον καθρέφτη του μπάνιου, πλένω το πρόσωπό μου. Δεν μπορώ να βρω το αποσμητικό μου, έτσι αρπάζω εκείνο του συζύγου μου και πλέον μυρίζω Mountain Breeze. Δεν νομίζω να τον πειράξει – χτες, που δεν μπορούσε να εντοπίσει ένα καθαρό ζευγάρι κάλτσες, άρπαξε ένα από τις δικές μου. Ψεκάζω λίγο ξηρό σαμπουάν στα μαλλιά μου, τα βουρτσίζω βιαστικά, πλένω τα χέρια μου.
Στέκομαι μπροστά στο ανοιχτό παράθυρο, παρακολουθώντας το μικρό μου αγόρι με τα λεπτά, ξανθά μαλλιά. Ο θάμνος μας έχει γεμίσει με λιλά άνθη. Η γλυκιά μυρωδιά τους σκαρφαλώνει στη μελωδία του γέλιου του και μπαίνουν μαζί μέσα στο σπίτι. Αναρωτιέμαι πώς δεν το είχα προσέξει νωρίτερα. Είναι άνοιξη στο σπίτι μας, αυτό το κτίριο που αγωνιστήκαμε να κάνουμε σπίτι.
Έχει βγάλει τα αθλητικά του παπούτσια και τα έχει ακουμπήσει στο γρασίδι και αναρωτιέμαι αν του αρέσει να νιώθει την άμμο ανάμεσα στα γυμνά δάχτυλά του. Εμένα μου αρέσει. Ακόμα. Βγαίνω έξω και εκείνος τρέχει στην αγκαλιά μου, πιέζοντας το κορμί του στο στήθος μου. Ανοίγει την παλάμη του, αποκαλύπτοντάς μου ένα τσαλακωμένο λουλουδάκι. Κι εγώ απολαμβάνω τον ιερό ναό ενός καθημερινού απογεύματος».
