Νέα έρευνα ρίχνει φως στην ανάπτυξη της ομιλίας των μωρών

Οι ήχοι που κάνουν τα μωρά στο πρώτο έτος της ζωής τους μπορεί να είναι λιγότερο τυχαίοι από ό,τι πιστεύαμε προηγουμένως, σύμφωνα με έναν ερευνητή γλωσσικής ανάπτυξης από το Πανεπιστήμιο του Τέξας στο Ντάλας.

Η Δρ Pumpki Lei Su, επίκουρη καθηγήτρια λόγου, γλώσσας και ακοής στο School of Behavioral and Brain Sciences, είναι συν-επικεφαλής συγγραφέας σε δύο πρόσφατα άρθρα στα οποία οι ερευνητές εξέτασαν τους ήχους που κάνουν τα μωρά. Τα αποτελέσματα υποδηλώνουν ότι τα παιδιά του πρώτου έτους τους είναι πιο δραστήρια από ό,τι πιστεύαμε προηγουμένως στην απόκτηση του λόγου τους.

«Παρατηρήσαμε σε αυτές τις μελέτες ότι οι βρεφικές φωνές δεν παράγονται τυχαία· σχηματίζουν ένα μοτίβο, παράγοντας τρεις κατηγορίες ήχων σε ομάδες», δήλωσε ο Su, η οποία διευθύνει επίσης το Εργαστήριο Γλωσσικής Αλληλεπίδρασης και Γλωσσικής Κατάκτησης στο Children Lab (LILAC Lab) στο Callier Center for Communication Disorders. «Οι εγγραφές στο σπίτι που αναλύσαμε περιελάμβαναν στιγμές κατά τις οποίες οι ενήλικες αλληλοεπιδρούσαν με το παιδί τους και όταν τα παιδιά ήταν μόνα τους, δείχνοντας ότι τα παιδιά εξερευνούν τις φωνητικές τους ικανότητες με ή χωρίς τη γλωσσική συμβολή ενός ενήλικα».

Η μία μελέτη, που δημοσιεύθηκε στις 29 Μαΐου στο PLOS ONE, επικεντρώθηκε σε τυπικά αναπτυσσόμενα βρέφη και η άλλη, που δημοσιεύθηκε στις 25 Φεβρουαρίου στο Journal of Autism and Developmental Disorders, επικεντρώθηκε σε βρέφη που αργότερα έλαβαν επιβεβαιωμένη διάγνωση αυτισμού. Οι ερευνητές τεκμηρίωσαν πώς τα παιδιά «παίζουν» φωνητικά, μαθαίνοντας ποιες ενέργειες παράγουν συγκεκριμένους ήχους και στη συνέχεια επαναλαμβάνοντας αυτή τη διαδικασία.

Τα τελευταία 40 έως 50 χρόνια, οι επιστήμονες έχουν συνειδητοποιήσει ότι οι φωνές πριν από την πρώτη λέξη ενός παιδιού είναι σημαντικοί πρόδρομοι για την ομιλία και μπορούν να χωριστούν σε διαδοχικά στάδια βουητού, φωνητικού παιχνιδιού και φλυαρίας. Η ομάδα της Su μελέτησε ένα σύνολο δεδομένων ολοήμερων εγγραφών στο σπίτι από περισσότερα από 300 παιδιά που συγκεντρώθηκαν από το Marcus Autism Center, θυγατρική της Children’s Healthcare της Ατλάντα, και κωδικοποιήθηκαν από την ομάδα του ανώτερου συγγραφέα Dr. D. Kimbrough Oller στο Πανεπιστήμιο του Μέμφις.

«Οι γονείς μας λένε ότι μερικές φορές ένα μωρό απλώς ουρλιάζει ή κάνει ήχους χαμηλής συχνότητας για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα. Αλλά ποτέ δεν έχει μελετηθεί εμπειρικά», τόνισε η Su. «Με πρόσβαση σε ένα τεράστιο σύνολο δεδομένων από εκατοντάδες παιδιά κατά τους πρώτους 12 μήνες της ζωής τους, ξεκινήσαμε να τεκμηριώσουμε ποσοτικά τον τρόπο με τον οποίο τα μωρά εξερευνούν και συγκεντρώνουν μοτίβα καθώς εξασκούν διαφορετικές κατηγορίες ήχου».

Οι τύποι ήχου χαρακτηρίζονται από το ύψος και τη συχνότητα κύματος ως τσιρίσματα, γρυλίσματα ή ήχους φωνήεντος. Η μελέτη PLOS ONE χρησιμοποίησε περισσότερες από 15.000 εγγραφές από 130 τυπικά αναπτυσσόμενα παιδιά στο σύνολο δεδομένων. Τα βρέφη εμφάνισαν σημαντικά μοτίβα ομαδοποίησης: το 40% των εγγραφών εμφάνισαν σημαντικά περισσότερα τσιρίσματα από ό,τι αναμενόταν τυχαία και το 39% εμφάνισαν ομαδοποιημένα γρυλίσματα. Η ομαδοποίηση ήταν κοινή σε κάθε ηλικία, με τα υψηλότερα ποσοστά να εμφανίζονται μετά την ηλικία των 5 μηνών.

«Από τα 130 βρέφη, το 87% έδειξε τουλάχιστον μία ηλικία στην οποία οι ηχογραφήσεις τους έδειξαν σημαντική ομαδοποίηση τσιρίσματος και τουλάχιστον μία ηλικία με σημαντική ομαδοποίηση γρυλίσματος», εξήγησε η Su. «Δεν υπήρχε ούτε ένα βρέφος που, κατά την αξιολόγηση όλων των διαθέσιμων ηχογραφήσεων, δεν έδειξε σημαντικό τσίρισμα ή ομαδοποίηση γρυλίσματος».

Η Su είπε ότι η μελέτη αντιπροσωπεύει την πρώτη μεγάλης κλίμακας εμπειρική μελέτη που διερευνά τη μη τυχαία εμφάνιση των τριών κύριων τύπων ήχου στη βρεφική ηλικία.

Στο άρθρο του Journal of Autism and Developmental Disorders, η Su και οι συνεργάτες της απέδειξαν ότι αυτή η συμπεριφορά εξερεύνησης εμφανίζεται επίσης κατά τη διάρκεια του πρώτου έτους σε παιδιά που αργότερα διαγιγνώσκονται με διαταραχή του φάσματος του αυτισμού.

«Είτε ένα παιδί διαγνωστεί τελικά με αυτισμό είτε όχι, συγκεντρώνει ήχους σε μία φωνητική κατηγορία κάθε φορά», είπε η Σου. «Αν και δεν μπορεί κανείς να αποκλείσει την πιθανότητα ότι ορισμένα μοτίβα μπορεί να είναι μιμητικά, αυτά δεν είναι απλώς μιμήσεις· το κάνουν με και χωρίς την παρουσία ενός γονέα, ακόμη και τον πρώτο μήνα της ζωής. Αυτή η διαδικασία εκμάθησης της παραγωγής ήχων είναι πιο ενδογενής, πιο αυθόρμητη από ό,τι είχε προηγουμένως κατανοηθεί.

Τείνουμε να πιστεύουμε ότι τα μωρά είναι παθητικοί αποδέκτες της συμβολής. Και σίγουρα, οι γονείς είναι οι καλύτεροι δάσκαλοί τους. Αλλά ταυτόχρονα, κάνουν πολλά πράγματα και μόνα τους».

Δείτε περισσότερα εδώ