Μερικά πολύτιμα πράγματα που έμαθα από το παιδί μου
Τα παιδιά μας διδάσκουν -μεταξύ άλλων- τη μαγεία της κάθε στιγμής
Συνήθως κυνηγάμε τα άρθρα και τα βιβλία που γράφουν/οδηγούν/συμβουλεύουν τι πρέπει να μάθουμε στα παιδιά μας… όταν είναι μωρά, όταν γίνονται νήπια και πάει λέγοντας όσο μεγαλώνουν. Κι έτσι, εμείς οι γονείς, που δεν είμαστε ειδικοί δεν επαναπαυόμαστε ποτέ και ψάχνουμε συνέχεια νέες πληροφορίες και υλικό για να καθησυχάσουμε τις ανησυχίες και τις ανασφάλειές μας. Κι όμως έχουμε ένα μεγάλο «δάσκαλο» μέσα στο ίδιο μας το σπίτι: το ίδιο το παιδί. Τα παιδιά με τον αυθόρμητο, αληθινό και ειλικρινές τους τρόπο μας δίνουν κάθε μέρα πολύτιμα μαθήματα ζωής! Εδώ μερικά μόνο απ’ αυτά που μου θύμισε ή που μου έμαθε από την αρχή η καθημερινή ζωή με τον εννιάχρονο γιο μου.
Αν θες κάτι πολύ, πρέπει να το διεκδικήσεις
Τα παιδιά δεν χαρίζονται σε κανέναν, γεννιούνται μαχητές και επαναστάτες και διαπραγματεύονται τα πάντα, δικαιώματα, υποχρεώσεις, τα όρια! Και ξέρουν να πείθουν τους άλλους να τους ικανοποιούν τις ανάγκες τους… Υιοθετήστε τον τρόπο τους στη δουλειά, στις προσωπικές σας σχέσεις και θα βγείτε κερδισμένοι!
Δεν υπάρχει ακατάλληλη στιγμή για γέλιο, χορό ή τραγούδι
Οι γονείς είμαστε πολύ σοβαροί και σφιγμένοι όταν ήμαστε έξω ή σε δημόσιους χώρους και έχουμε στο ντουλαπάκι του μυαλού μας χιλιάδες «μη» και «όχι» σε επιφυλακή, μέσα στο άγχος μας να διεκπεραιώσουμε ένα σωρό υποχρεώσεις. Κι όμως τα παιδιά μπορούν να γελάσουν, να αρχίσουν να χορεύουν ή να πιάσουν να τραγουδάνε χωρίς ιδιαίτερη αφορμή και λόγο, μόνο και μόνο γιατί είδαν κάτι αστείο, άκουσαν έναν ωραίο ρυθμό ή θυμήθηκαν μια μελωδία – είναι μονίμως μέσα στο κέφι και έχουν διάθεση να κάνουν τα πάντα να μοιάζουν με παιχνίδι. Το σημαντικότερο, το κέφι τους είναι μεταδοτικό… και μπορεί να μη τελειώσετε τη δουλειά σας στην τράπεζα νωρίτερα, αλλά τουλάχιστον θα το έχετε διασκεδάσει όσο περιμένετε να σας εξυπηρετήσουν.
Τίποτα δεν είναι πιο σημαντικό ή πιο πολύτιμο από το «μαζί»
Ακόμα και ο παράδεισος είναι βαρετός αν δεν έχεις κάποιον να τον μοιραστείς μαζί του, έτσι όσα βιβλία όσα παιχνίδια κι αν έχετε προσφέρει ή έχετε διαθέσει στο παιδί σας, τίποτα δεν αναπληρώνει το παιχνίδι μαζί σας ή το παιχνίδι και τις δραστηριότητες με άλλα παιδιά, φίλους, αδέρφια, συμμαθητές.
Τίποτα που γίνεται με το ζόρι δεν μπορεί να είναι απολαυστικό
Τα παιδιά ξέρουν να λένε όχι και να μένουν σταθερά στην άποψή τους και αν τελικά τους αναγκάσεις να κάνουν κάτι που δεν τους αρέσει, στο τέλος κανείς δεν έχει περάσει καλά, κι όλοι το έχουν μετανιώσει… Οι ενήλικες, πάλι, πόσες φορές κάνουμε πράγματα επειδή δεν έχουμε το θάρρος να τα αρνηθούμε και πόσες φορές δεν έχουμε περάσει χάλια… για να μη δυσαρεστήσουμε κάποιον. Ίσως αρχίσουμε να λέμε κι εμείς λίγα περισσότερα όχι, με λίγο λιγότερες ενοχές.
Κανείς δεν μπορεί να περάσει καλά, αν δεν έχει ικανοποιήσει πρώτα τις βασικές του ανάγκες
Ως γονείς πριν ξεκινήσουμε για μια βόλτα, εκδρομή, κοινωνική υποχρέωση, δραστηριότητα, περνάμε το παιδί από «ανάκριση» ως προς αν πήγε τουαλέτα, αν ήπιε νερό ή αν πήρε νερό μαζί του, αν έφαγε, αν έχει κοιμηθεί και λοιπά γιατί γνωρίζουμε ότι αν δεν έχει ικανοποιήσει –ή αν δεν έχουμε προνοήσει να μπορεί να ικανοποιήσει όταν το χρειαστεί– μια ανάγκη του τότε ούτε εκείνο ούτε κανείς άλλος θα περάσει καλά… Πόσες φορές έχουμε φροντίσει, ή φροντίζουμε με τον ίδιο ζήλο την ικανοποίηση των προσωπικών βασικών αναγκών μας… Και πόσες φορές νομίζουμε ότι έχουμε αδικαιολόγητο εκνευρισμό ή «χωρίς λόγο» κούραση ενώ ξέρουμε ότι δεν έχουμε κοιμηθεί καλά, ή έχουμε φάει στο πόδι…
Τα πάντα περνάνε ή γίνονται καλύτερα… με μια αγκαλιά!
Η αγάπη και η τρυφερότητα των παιδιών είναι πάντα βάλσαμο! Τα παιδιά είναι δοτικά, δεν κρατάνε κακία, δεν είναι εκδικητικά, εκτός και αν οι μεγάλοι τους έχουν διδάξει με τον τρόπο τους να είναι. Μπορεί να έχουν εκρήξεις θυμού ή ξεσπάσματα αλλά είναι πάντα έτοιμα να συγχωρέσουν, να ζητήσουν συγνώμη και να κάνουν στον άλλον μια αγκαλιά!
Τα πάντα μπορούν να γίνουν παιχνίδι!
Από την ώρα του φαγητού, το μπάνιο τους, ακόμα και οι δουλειές στο σπίτι ή το πλύσιμο του αυτοκινήτου. Αν αφεθούμε και αντί για όχι και μη μπούμε κι εμείς στη διαδικασία να θεωρούμε τα πάντα αφορμή για παιχνίδι, και τα παιδιά κι εμείς θα είμαστε πιο ήρεμοι, πιο χαρούμενοι και πιο συνεργάσιμη μεταξύ μας. Δεν υπάρχει πιο λειτουργικός τρόπος επικοινωνίας και πιο άμεση «γλώσσα» συνεννόησης από το παιχνίδι. Και δεν μιλάμε για χάος ή ανυπακοή, καθώς και τα παιχνίδια έχουν κανόνες και όρια, απλώς είναι πιο διασκεδαστικά κι εξ ορισμού είναι πιο δελεαστικά.