Μήπως έχουμε υπερβολικά υψηλές προσδοκίες από τα νήπιά μας;
Η εκπαιδευτικός Laurie Levy γράφει στη Huffington Post γιατί πρέπει να συμφιλιωθούμε με το γεγονός ότι ένα πολύ μικρό παιδί δυσκολεύεται να μοιραστεί ή να διαχειριστεί τα συναισθήματά του.
Το δίχρονο παιδί σας αρνείται να μοιραστεί το παιχνίδι του με το φίλο του. Αρπάζει πίσω το τρενάκι του. Εσείς νιώθετε αμηχανία, εκείνο τιμωρείται και του ζητάτε να ζητήσει συγγνώμη από το άλλο παιδί. Και τότε ξεσπάει, κλαίγοντας δυνατά και κλωτσώντας τον τοίχο. Τώρα την έχει πατήσει στ’ αλήθεια. Αλλά μήπως του ζητούσατε πολλά εξαρχής;
Η απάντηση είναι ναι, σύμφωνα με μια πρόσφατη δημοσκόπηση σε γονείς μικρών παιδιών από το ίδρυμα Zero To Three. Το συμπέρασμα στο οποίο κατέληξε είναι ότι υπάρχει ένα χάσμα ανάμεσα στο τι περιμένουν οι γονείς από τα παιδιά τους και τι μπορούν να κάνουν τα ίδια τα παιδιά. Το αποτέλεσμα; Οι γονείς να απογοητευόμαστε και τα παιδιά να τιμωρούνται άδικα.
Μερικές από τις υπερβολικές προσδοκίες μας;
-Θέλουμε το νήπιό μας να μοιράζεται. «Ως εκπαιδευτικός μικρών παιδιών έχω παρατηρήσει συχνά ότι οι διαπραγματεύσεις εξελίσσονται ως εξής. Ο ενήλικας λέει στο παιδί ότι μπορεί να χρησιμοποιήσει ένα παιχνίδι για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα και ότι μετά πρέπει να το μοιραστεί και να το δώσει σε άλλο παιδί».
Σε αυτή την περίπτωση όμως συνήθως το παιδί καταλήγει να αρνείται να δώσει το παιχνίδι του μετά το τέλος της προθεσμίας που του βάλαμε, ξεσπώντας σε κλάματα και νεύρα. Όπως εξηγεί η Levy, ένα δίχρονο παιδί που δεν μοιράζεται απλά αντιδρά με τρόπο φυσιολογικό για την ηλικία του. Η συγκεκριμένη δεξιότητα δεν αναπτύσσεται πριν από τα 3 με 4 χρόνια.
-Θέλουμε να ελέγχει τη συμπεριφορά του. Ίσως θυμώνουμε που το παιδί μας δεν ακολουθεί τους κανόνες που του βάζουμε και, στην προσπάθειά μας να το κάνουμε να πειθαρχήσει, να καταφεύγουμε στη δωροδοκία. Ή μπορεί να το τιμωρούμε επειδή έσπασε τους κανόνες. Ωστόσο τα ερευνητικά δεδομένα λένε ότι τα παιδιά κάτω των 3 ετών δεν είναι ακόμα έτοιμα, αναπτυξιακά, να ελέγξουν τον παρορμητισμό τους. Αρχίζουν να αναπτύσσουν αυτή την ικανότητα γύρω στα 3,5-4 χρόνια.
-Θέλουμε να ελέγχει τα συναισθήματά του. Και ποιος γονιός δεν έχει βρεθεί στη δύσκολη θέση να πρέπει να χειριστεί ένα ξέσπασμα θυμού του νηπίου του σε δημόσιο χώρο; Σε αυτή την περίπτωση, ό,τι κι αν κάνει, θα βρεθεί χαμένος. Ωστόσο ο χειρότερος τρόπος με τον οποίο μπορεί να αντιδράσει είναι να θυμώσει με το παιδί, καθώς δεν μπορούμε να περιμένουμε από νήπια κάτω των 3,5 ετών να διαχειριστούν αποτελεσματικά τα συναισθήματά τους. «Για μια ακόμα φορά, υποψιάζομαι ότι πολλά παιδιά τιμωρούνται για κάτι που δεν μπορούν να ελέγξουν» καταλήγει η Levy.
Και ποιος γονιός δεν θα ήθελε να δίνει στα παιδιά του το καλό παράδειγμα μέσα από τη δική του συμπεριφορά, να είναι πιο υπομονετικός μαζί τους, και να μη χάνει την ψυχραιμία του μπροστά τους βάζοντάς τους τις φωνές; «Για να πετύχουμε αυτούς τους στόχους, πρέπει να κατανοήσουμε καλύτερα το γεγονός ότι οι προσδοκίες μας έρχονται συχνά σε σύγκρουση με τις ικανότητες των παιδιών σύμφωνα με το στάδιο ανάπτυξης στο οποίο βρίσκονται» καταλήγει συνοψίζοντας η εκπαιδευτικός.
