«Κάθε μέρα που περνάω με το γιο μου, ένα κομμάτι μου πεθαίνει»
Η ανάρτηση μιας μαμάς στο Facebook παρουσιάζει εύγλωττα τα αντιφατικά συναισθήματα της μητρότητας, αγγίζοντας χιλιάδες ανθρώπους.
Η μητρότητα είναι μια παράξενη και πολυδιάστατη εμπειρία. Τη μια στιγμή είσαι ελεύθερη κι ωραία, πίνοντας καφεδάκια με τους φίλους σου, και την επόμενη βρίσκεσαι με ένα μικροσκοπικό πλάσμα υπό την προστασία σου, να γεμίζει την καρδιά σου αγάπη αλλά και να φέρνει τα πάνω κάτω στη μέχρι πρότινος τακτοποιημένη καθημερινότητά σου.
Η μαμά ενός μικρού αγοριού, η Mary Katherine Backstrom, περιέγραψε τα αντιφατικά συναισθήματα που της προκαλεί η μητρότητα, σε μια ανάρτηση στο Facebook που άγγιξε ευαίσθητες χορδές, συγκεντρώνοντας πολλές εκατοντάδες likes και κοινοποιήσεις:
«Κάθε μέρα που περνάω ως μαμά, ένα κομμάτι μου πεθαίνει.
Ενώ ο γιος μου είναι στο καρεκλάκι του, εγώ σκουπίζω την κουζίνα και πλένω τα πιάτα. Το χέρι του μεταμορφώνεται μαγικά σε ένα βομβαρδιστικό όπλο που εξαπολύει σε όλο το δωμάτιο κομμάτια βάφλας και πορτοκαλιού. Μέσα μου ξυπνάει το κομμάτι του εαυτού μου που είναι θυμωμένο και ανήσυχο. Αλλά μόλις αντικρίζω τα μάτια του γιου μου –που λάμπουν ενώ γελάει κελαρυστά– το κομμάτι του θυμού μέσα μου πεθαίνει.
Ενώ είμαι ξαπλωμένη αναπαυτικά στο κρεβάτι μου και προτού ακόμα ο ήλιος ανατείλει, ακούω φωνές και τσιρίδες που σταδιακά γίνονται δυνατά κλάματα τα οποία προέρχονται από την κούνια του. Ένα κομμάτι μου νοσταλγεί εκείνες τις ημέρες που το Σάββατο σήμαινε ύπνος μέχρι τις 10 το πρωί. Και μετά θυμάμαι: τα πρωινά είναι η αγαπημένη του ώρα της ημέρας. Εκείνη που δοκιμάζει νέες λέξεις και φλερτάρει με τη μαμά. Τότε το κομμάτι της νοσταλγίας μέσα μου πεθαίνει.
Ενώ δοκιμάζω ρούχα σε ένα κατάστημα, τα πόδια του γιου μου ταλαντεύονται χαρούμενα στο καρότσι και ενώ νιώθω ότι δεν μου κάνει τίποτα, παρόλο που έχω χάσει όλα τα κιλά της εγκυμοσύνης. Ένα κομμάτι μέσα μου ψιθυρίζει: «Πριν το μωρό, θα έδειχνες υπέροχη με εκείνο το φόρεμα…». Και τότε θυμάμαι εκείνη την πιο λεπτή, πιο στυλάτη εκδοχή του εαυτού μου. Που οι ελπίδες και τα όνειρά της περιστρέφονταν γύρω από την προοπτική ενός παιδιού. Τότε το κομμάτι της αυτολύπησης μέσα μου πεθαίνει.
Όταν φτάνει η ώρα του ύπνου και βυθίζομαι στην όμορφη, πολυπόθητη ησυχία, ένα κομμάτι μέσα μου πονάει στην ανάμνηση της γαλήνιας ανεξαρτησίας, με βιβλία στον καναπέ και ατελείωτα γεύματα. Και τότε σκέφτομαι το γέλιο του… και τον ήχο που κάνουν τα μικροσκοπικά ποδαράκια του, ενώ τρέχουν πέρα δώθε πάνω στα πλακάκια του σπιτιού. Και τότε αυτός ο μικρός βασανιστικός πόνος, το εγωιστικό κομμάτι του εαυτού μου, πεθαίνει.
Η μητρότητα είναι αλλόκοτα αντιφατική. Δίνει ζωή και εξαντλεί. Διαρκώς δοκιμάζει την πίστη μου, ελέγχει την υπομονή μου και φέρνει στα όριά της την καρδιά μου. Αλλά ως αποτέλεσμα, η πίστη και η υπομονή μου γίνονται πιο δυνατές. Η καρδιά μου διευρύνεται. Και παρόλο που κάποιες φορές νιώθω το ποτήρι να ξεχειλίζει, το δοχείο γίνεται όλο και πιο μεγάλο.
Είναι αλήθεια πως κάθε μέρα που περνάω ως μαμά, ένα μικρό κομμάτι μου πεθαίνει. Αλλά δεν θα θρηνήσω αυτές τις απώλειες.
Το παιδί μου με κάνει καθημερινά έναν καλύτερο άνθρωπο.
Και τότε πεθαίνει μέσα μου και το κομμάτι που αμφιβάλλει αν είμαι «σωστή μαμά»… Και αυτό που μένει είναι ευγνωμοσύνη.
Και ένα δάπεδο βομβαρδισμένο με κομμάτια βάφλας».
