«Η υπερπροστατευτική νοοτροπία μου δεν ταιριάζει με την ανατροφή δύο ατίθασων αγοριών»
Ένα κείμενο στο ιστολόγιο Coffee + Crumbs παρουσιάζει την καθημερινότητα μιας μαμάς που βρίσκεται διχασμένη ανάμεσα στους φόβους της και στην επιθυμία της να μεγαλώσει ατρόμητα, ευτυχισμένα παιδιά. Ποια δεν ταυτίζεται με αυτό;
Τέσσερα χεράκια καλυμμένα με μια κρούστα λάσπης κραδαίνουν από ένα κουλουράκι, χαχανίζοντας. Γελάω κι εγώ μαζί τους. Είναι πραγματικά απολαυστικοί.
Κάποιες φορές –εντάξει, τις περισσότερες φορές– ξεχνάω να τους βάλω να πλύνουν τα χέρια τους πριν από το φαγητό. Νιώθω ότι αποτυγχάνω να τους διδάξω ακόμα και βασικές συνήθειες. Δεν είναι τα πιο καθαρά πλάσματα στον πλανήτη, αν καταλαβαίνετε τι εννοώ. Αλλά είναι χαρούμενοι και υγιείς, οπότε δεν ανησυχώ υπερβολικά.
Ο όρος “brobarian” (βρωμυλοβάρβαροι) προέρχεται από ένα παιδικό βιβλίο και τον λατρεύω γιατί συνοψίζει τέλεια, σε μια λέξη, την καθημερινότητά μας. Η ανατροφή βρωμυλοβαρβάρων περιλαμβάνει κύλισμα στη λάσπη, παιχνίδι με τεράστια τουβλάκια, τρύπες στους τοίχους, σπασμένα έπιπλα, θρυμματισμένες μπογιές, πολλαπλές εξορμήσεις στο Παίδων, διαρκείς κραυγές και μια συλλογή από τσιρότα.
Η καθημερινή ανακάλυψη νέων κινητικών δεξιοτήτων με κάνει να κλείνω τα μάτια ενώ περιμένω να ακούσω την επόμενη κραυγή. Ξέρετε, εκείνη που σηματοδοτεί μία ακόμα πληγή ή ένα ακόμα τραυματισμένο άκρο. Κάθε βράδυ, μόλις βρεθούν στην ασφάλεια του κρεβατιού τους, αναστενάζω ανακουφισμένη. Βγάλαμε μια ακόμα μέρα ζωντανοί. Θα έπινα ένα ακόμα ποτήρι κρασί για να το γιορτάσω… όμως είμαι έγκυος. Περιμένω τον τρίτο γιο μου. Θεέ μου, βοήθησέ με.
Διαρκώς τεστάρουν τα σωματικά τους όρια. Ένα από τα αγαπημένα τους χόμπι είναι να κατεβαίνουν με φόρα τις σκάλες, με το κεφάλι προς τα κάτω. Πρόσφατα, χωρίς να το καταλάβω, ο δίχρονος γιος μου κατέβηκε τις σκάλες με το τρίκυκλό του και, όχι προς μεγάλη μας έκπληξη, χωρίς ευτυχή κατάληξη. Αλλά τα δάκρυά του στέγνωσαν γρήγορα και σύντομα ανέβαινε ξανά τις σκάλες, ακολουθώντας τον τετράχρονο αδερφό του, ο οποίος παρεμπιπτόντως έσερνε το ίδιο τρίκυκλο μαζί του. Ετοιμάζονταν για μια δεύτερη προσπάθεια.
Κάποιες φορές, απλά δεν αντέχω.
Πρέπει να παραδεχτώ πως σχεδόν ό,τι κάνουν, το απολαμβάνω –τη λάσπη, τον ιδρώτα, τα άλματα στο τραμπολίνο, τα συγκρουόμενα αυτοκινητάκια, το σκαρφάλωμα στα δέντρα και ούτω καθεξής. Αλλά δεν ήταν από την αρχή έτσι. Όταν γεννήθηκε ο πρωτότοκός μου, ήμουν η προστατευτική, «όχι, ούτε να το σκέφτεσαι» μητέρα. Μετά από άπειρους τραυματισμούς, δυνητικά θανατηφόρα άλματα και τη γέννηση του δεύτερου γιου μου, συνειδητοποίησα ότι η υπερπροστατευτική νοοτροπία μου δεν ταίριαζε με την πραγματικότητα της ανατροφής δύο ατίθασων αγοριών. Και αν ήθελα να επιβιώσω με την ψυχική υγεία μου άθικτη τουλάχιστον κατά το ήμισυ, κάτι θα έπρεπε να αλλάξει – και πιθανότατα αυτό το κάτι δεν θα ήταν τα παιδιά μου.
Το σημείο καμπής ήταν μετά τη γέννηση του δεύτερου γιου μου, όταν χώνεψα το γεγονός ότι για να μεγαλώσω δύο δυνατούς, ανεξάρτητους και ατρόμητους άντρες θα έπρεπε να τους αφήσω να πάρουν ρίσκα ως παιδιά. Αν προσπαθήσεις τα πρώτα χρόνια να καταπνίξεις αυτή την επιθυμία, συχνά εγκαθίσταται ο φόβος, ο οποίος μπορεί να επηρεάσει βαθιά τον ψυχισμό τους. Κατάλαβα ότι τα πρώτα χρόνια του πρωτότοκου γιου μου, όταν του έλεγα διαρκώς «όχι», «πρόσεχε» και «αυτό δεν είναι καλή ιδέα», και όταν εκείνος με έβλεπε να τρέχω να τον «σώσω», τον έκανε να αρχίσει να αμφιβάλλει για τις ικανότητές του. Η επιθυμία του να δοκιμάζει καινούρια πράγματα άρχισε να υποχωρεί. Αυτό με ισοπέδωσε. Μετά τη γέννα του δεύτερου γιου μου ορκίστηκα να χαλαρώσω. Η προσευχή έγινε ξαφνικά βασικό κομμάτι της προσωπικής μου επιβίωσης.
Είναι μια δύσκολη, εσωτερική μάχη που συνεχίζω να δίνω καθημερινά. Κάθε φορά που τους βλέπω να σκαρφαλώνουν στα παιχνίδια τους στην αυλή, κρατάω την ανάσα μου. Το ξέρω ότι είναι σωματικά ικανοί να το κάνουν –το έχουν κάνει δεκάδες φορές με επιτυχία– αλλά το μυαλό μου συνεχίζει να παίζει όλα τα χειρότερα σενάρια. Και για να είμαι ειλικρινής, αμφιβάλλω αν αυτό θα σταματήσει ποτέ. Οι γονείς ανησυχούν. Αυτή είναι η δουλειά τους. Αλλά πρέπει και να ενθαρρύνουμε τα παιδιά μας να ζήσουν την περιπέτεια. Τα όρια είναι σίγουρα απαραίτητα – τα παιδιά μου το καταλαβαίνουν όταν φτάνουν στα δικά τους. Όμως ενώ μεγαλώνουν, αυτές οι γραμμές διευρύνονται, αργά αργά.
Οι γρατζουνιές και οι μελανιές είναι αναπόφευκτες. Ακόμα και οι πληγές. Αλλά τα παιδιά μου, μέσα από όλες τις δραστηριότητες και το παιχνίδι τους, παραμένουν ζωντανά. Και ξέρω κατά βάθος ότι έτσι ανακαλύπτουν τις δυνάμεις και τα όριά τους, πιέζοντας τον εαυτό τους να δοκιμάσει χωρίς φόβο καινούρια πράγματα και πως έτσι αναπτύσσονται η περιέργειά τους και η αγάπη τους για μάθηση.
