«Η κόρη μου έχει το ταλέντο να αρρωσταίνει τις πιο ακατάλληλες στιγμές»
Αν έχετε ακυρώσει τα πιο φιλόδοξα σχέδιά σας λόγω των ιώσεων των παιδιών σας, θα ταυτιστείτε με την προσωπική μαρτυρία της Αμερικανίδας Jennifer Batchelor.
Όταν η κόρη μου, Ellie, ήταν μωρό, είχε το μοναδικό ταλέντο να καταστρέφει σχεδόν όλα τα σχέδιά μας αρρωσταίνοντας. Όσο πιο ξεχωριστή η περίσταση, τόσο πιο εντυπωσιακά τα συμπτώματά της. Ρομαντικό δείπνο με το σύζυγό μου που περιμέναμε εδώ και καιρό; Σαράντα πυρετό και ανεξήγητο εξάνθημα. Έξοδος σε πολυτελές εστιατόριο με τους γονείς μου για να γιορτάσουμε τη 39η επέτειο γενεθλίων τους; Βρογχιολίτιδα και ωτίτιδα μαζί. Νομίζω ότι περάσαμε όλες τις γιορτές του 2014 παρέα με την παιδίατρο της κόρης μου.
Και εκεί που κάποιος θα πίστευε ότι είχα μάθει το μάθημά μου, όταν ήταν κάτι παραπάνω από ενός έτους κανόνισα για ένα φθινοπωρινό Σαββατοκύριακο ένα ταξιδάκι με δύο φίλες μου. Το περιμέναμε για εβδομάδες, μοιράζοντας καθήκοντα και σχεδιάζοντας δραστηριότητες. Το βράδυ πριν από την αναχώρησή μου, το κέικ που είχα ψήσει για να συνεισφέρω στο πρωινό μας κρύωνε πάνω στον πάγκο της κουζίνας, σκορπίζοντας το άρωμά του στο σπίτι. Η τσάντα μου περίμενε έτοιμη στο υπνοδωμάτιο ενώ εγώ έστελνα στις φίλες μου το μήνυμα «Τα λέμε στις 9 το πρωί!», εκστασιασμένη που με περίμεναν πάνω από 36 ώρες χωρίς ευθύνες, με άφθονη κουβεντούλα και διασκέδαση με τις κολλητές μου.
Στις 1.30 το πρωί, ξύπνησα από το κλάμα της Ellie. Πήγα να δω τι κάνει, λέγοντας στον εαυτό μου ότι ίσως να της είχε πέσει η πιπίλα από την κούνια ή ότι το στρουμπουλό ποδαράκι της είχε πάλι πιαστεί ανάμεσα στα κάγκελα. Θα μπορούσε να έχει συμβεί οτιδήποτε. Άνοιξα την πόρτα του δωματίου της και την είδα να κάθεται στο κρεβατάκι της. Ακόμα και στο ημίφως μπορούσα να διακρίνω τα αναψοκοκκινισμένα της μάγουλα και τα μάτια της που γυάλιζαν. Με έπιασε απελπισία καθώς έσκυψα να ακουμπήσω τα χείλη μου στο μέτωπό της – η μέθοδος που είχα πατεντάρει για να της μετράει τη θερμοκρασία. Έκαιγε. Ενώ τη σήκωσα, παρατήρησα ότι η αναπνοή της είχε γίνει βαριά και γρήγορη και μπορούσα να ακούσω το μπούκωμα στο στήθος της.
To θερμόμετρο έδειξε 40,5 και ένιωσα αμέσως ηττημένη. Μηχανικά, της έδωσα ένα συνδυασμό αντιπυρετικών που, όπως είχα ανακαλύψει, ήταν τα μοναδικά που μπορούσαν να ρίξουν τους πεισματάρικους υψηλούς πυρετούς της. Καθίσαμε παρέα στην ντουζιέρα, ενώ είχα βάλει το νερό να τρέχει στο ζεστό: το ίδιο πράγμα που είχαμε κάνει και αμέτρητες νύχτες πριν. Η αναπνοή της έγινε πιο ήρεμη και άρχισε να αποκοιμιέται στην αγκαλιά μου ενώ γύρω μας αναδύονταν καπνοί, κάνοντας τα μαλλιά μου να κολλούν στο μέτωπό μου και θολώνοντας τους φακούς των γυαλιών μου. Στηρίζοντας το βάρος της στο ένα χέρι, έγραψα ένα μήνυμα στο κινητό:
«Η Ellie ξύπνησε πολύ άρρωστη μέσα στη νύχτα. Δεν μπορώ να την αφήσω και να φύγω. Πρέπει να το ακυρώσω. Λυπάμαι πολύ.».
Δάκρυα μούσκεψαν τα μάτια μου καθώς έγερνα προς τα πίσω το κεφάλι μου στον τοίχο. Οι φίλες μου θα έδειχναν κατανόηση, βέβαια. Δεν ήταν αυτό που με είχε αναστατώσει. Ήταν η απελπισία που ακύρωνα ένα ακόμα σχέδιο. Μια ακόμα απογοήτευση. Γιατί έμπαινα στον κόπο να κανονίσω το οτιδήποτε, όταν καταλήγω συχνότερα να τα ακυρώνω παρά να κάνω πραγματικότητα τα σχέδιά μου; Αναστέναξα από το αίσθημα αδικίας ότι πάντα ερχόμουν δεύτερη, και μετά οι σκέψεις μου έγιναν ακόμα πιο εγωιστικές.
«Δεν είναι δίκαιο. Αν το ταξίδι ήταν του άντρα μου, δεν θα το ακύρωνε. Αλλά εγώ είμαι η μαμά της, και είναι άρρωστη και με χρειάζεται. Πάντα τα παιδιά μου χρειάζονται εμένα».
Οι ατμοί έκαναν τον αέρα τόσο πηχτό, που ένιωθα ότι θα μπορούσα να τον μαζέψω με ένα κουταλάκι. Ένιωθα το βάρος του να πιέζει το στήθος μου και αισθάνθηκα παγιδευμένη – από τους ατμούς, από το μωρό που κοιμόταν στην αγκαλιά μου, από τις ευθύνες που δεν με άφηναν να ταξιδέψω μαζί με τις φίλες μου το πρωί. Άρχισα να κλαίω απελπισμένα, μέχρι που δεν μπορούσα να καταλάβω αν ήμουν μούσκεμα από τους ατμούς ή από τα σημάδια της θλίψης μου.
Σταδιακά, το νερό άρχισε να κρυώνει και οι ατμοί να διαλύονται. Έκλεισα το ντους και σκούπισα το πρόσωπό μου με την πετσέτα πάνω από το νεροχύτη. Ήσυχα, προσεκτικά, στις μύτες των ποδιών μου, βάδισα μέσα στο σκοτάδι μέχρι το κρεβάτι μου, όπου γλίστρησα ανάμεσα στα σκεπάσματα με την Ellie δίπλα μου.
Ενώ καθόμουν άγρυπνη στο κρεβάτι, στριμωγμένη ανάμεσα στον άντρα μου και την κόρη μου που κοιμόνταν, αφουγκραζόμουν την αναπνοή της Ellie, για να βεβαιωθώ ότι παρέμενε βαθιά και ομαλή. Έβηξε μία φορά και αναδεύτηκε ελαφρώς, απλώνοντας το χεράκι της να πιάσει την μπλούζα μου. Για να βεβαιωθεί ότι ήμουν κοντά της.
Φίλησα το πλέον δροσερό κεφαλάκι της και αναστέναξα.
«Κοριτσάκι μου», ψιθύρισα, «κάποιες φορές ξέρεις πώς να καταστρέφεις τα καλύτερα σχέδια».
Την επόμενη μέρα, που υποτίθεται ότι θα έφευγα με τις φίλες μου, την πέρασα αγκαλιά με ένα άρρωστο μωρό, σκουπίζοντας τη μύτη του εκατοντάδες φορές και χρησιμοποιώντας το αποσυμφορητικό σαν επαγγελματίας. Κάναμε εισπνοές και είδαμε παιδικά, ενώ εγώ έπινα καφέ και έτρωγα το κέικ που είχα ψήσει το προηγούμενο βράδυ. Έξω, ο ήλιος έλαμπε στον καταγάλανο ουρανό. Θα ήταν πανέμορφα στο βουνό, σκέφτηκα.
Μετά το μεσημεριανό της ύπνο βγήκαμε έξω –ο γιος και ο άντρας μου έπαιζαν στην κούνια– καθώς σκέφτηκα ότι ο καθαρός αέρας θα έκανε καλό στην Ellie. Έβγαλε μια χαρούμενη φωνούλα βλέποντας τους άντρες, καθώς περπατούσαμε πάνω στα ξερά φύλλα που σκέπαζαν την αυλή. Ο αέρας ήταν κρύος: το φθινόπωρο είχε μπει για τα καλά.
Παρακολούθησα το γιο μου να παίζει με μια στοίβα ξερά φύλλα, ενώ τα γέλια του έφταναν μέχρι τον καταγάλανο ουρανό. Ο άντρας μου έδειχνε στην Ellie τα φθινοπωρινά φύλλα, περιγράφοντάς της τα χρώματα που είχε το καθένα. Το χρυσαφένιο φως των απογευμάτων του Νοεμβρίου αγκάλιασε την οικογένειά μου, και τότε μου ήρθε μια σκέψη:
Αυτή τη στιγμή δεν θα ήθελα να είμαι πουθενά αλλού.
Τρία χρόνια αργότερα, η λίστα των πραγμάτων που έχουν καταστρέψει τα παιδιά μου είναι ατελείωτη: Σαββατοκύριακα εκτός πόλης. Ρομαντικά δείπνα. Εκπλήξεις. Το σώμα μου. Τον καναπέ μας στο σαλόνι.
Δεν έχουμε πάει ούτε μία φορά διακοπές χωρίς να αρρωστήσει η Ellιe. Τις τελευταίες δύο φορές που επιχείρησα να κανονίσω κάτι για τον εαυτό μου, μου τηλεφώνησαν από το σχολείο πριν από τις 10 το πρωί, να πάμε να πάρουμε το γιο μου που ήταν άρρωστος. Κάθε φορά που κανονίζω ένα καινούριο ταξίδι, ο άντρας μου βρίσκεται σε αναμμένα κάρβουνα, καθώς αναρωτιέται ποιο παιδί θα αρρωστήσει τις ώρες της απουσίας μου και πόσο σοβαρά.
Είναι ίσως η καλύτερη αλληγορία που μπορώ να σκεφτώ για τη μητρότητα:
Τα παιδιά μου με έχουν κάνει να θυσιάσω τα πάντα. Αλλά παρ’ όλα αυτά, δεν έχω μείνει χωρίς τίποτα. Με κάποιον τρόπο, συνεχίζω να έχω όλα όσα χρειάζομαι.
