Η απίστευτη ομορφιά που κρύβεται στην καρδιά των ατίθασων παιδιών
Την εμπειρία της ανατροφής ενός «άγριου» αγοριού παρουσιάζει με λυρισμό αυτή η ανάρτηση του ιστολογίου Mom Babble.
Κάποιες φορές η ατίθαση καρδιά του με κουράζει. Όλη μέρα συγκρούομαι με το πείσμα του, σίδερο ενάντια στο σίδερο, μέχρι να τελειώσει η μέρα και να πάω για ύπνο εξουθενωμένη.
Δεν έχω ιδέα πώς να κάνω αυτό το παιδί να πειθαρχήσει. Όταν γίνομαι σκληρή, αντεπιτίθεται. Όταν γίνομαι υποχωρητική, με ποδοπατάει.
Με μελανιασμένα γόνατα και φωνή πολλών ντεσιμπέλ, τρέχει με διακόσια χιλιόμετρα την ώρα, όλη μέρα, κάθε μέρα.
Μεγάλο μέρος της επικοινωνίας μας είναι θόρυβος και απόγνωση. Βάζω ένα όριο, το ισοπεδώνει. Είναι σαν να βρισκόμαστε σε ένα διαρκή πόλεμο εξουσίας και συνήθως, πρέπει να το παραδεχτώ, κερδίζει εκείνος.
Νιώθω σαν να είμαι το ξεφτισμένο σχοινί μιας κούνιας, πάνω στην οποία εκείνος κουνιέται όλο και πιο ψηλά, όλο και πιο γρήγορα, όλο και πιο ψηλά, όλο και πιο γρήγορα…
Τρομάζω στη σκέψη ότι μπορεί να σπάσω.
Πώς μπορώ να συνεχίσω να είμαι μητέρα του, όταν ό,τι κάνει μοιάζει με μια μικρή επανάσταση;
Τι συμβαίνει όταν και η τελευταία σταγόνα υπομονής μου χύνεται από το ποτήρι που προσπαθώ απελπισμένα να κρατήσω σταθερό;
Σήμερα το πρωί προσευχήθηκα στο Θεό να μου δώσει ό,τι χρειάζομαι για να αγαπάω αυτό το παιδί όπως πρέπει. Τον παρακάλεσα να γεφυρώσει το χάσμα ανάμεσα στο θόρυβο και την ηρεμία, την τρέλα και την ψυχραιμία.
«Θεέ μου, σε παρακαλώ, δείξε μου πώς να το κάνω».
Αργότερα, ενώ χάζευα φωτογραφίες από τις πιο πρόσφατες διακοπές μας, έπεσα σε αυτή την εικόνα:
Το ατίθασο παιδί μου, να παίζει με τα κύματα με την ενέργεια χίλιων ηλίων. Είναι ο βασιλιάς Ήλιος. Ο κόσμος του –ο κόσμος μας– είναι η Χώρα των Μαγικών Πλασμάτων.
Ενώ κάθομαι και παρατηρώ αυτή τη μικρή, άγρια ψυχή όπως τη συνέλαβε μια μικρή φωτογραφία, ακούω έναν ψίθυρο στην καρδιά μου. Μια απάντηση στην πρωινή προσευχή μου.
Βλέπεις αυτά τα κύματα της θάλασσας;
Είναι και όμορφα και άγρια μαζί. Χορεύουν και συντρίβονται και βρυχώνται, δημιουργούν κάτι που μοιάζει με χάος στην ακτή.
Αλλά κρύβουν μια ήρεμη δύναμη.
Από απόσταση, ένας ψύχραιμος οδηγός δημιουργεί τάξη ανάμεσα στα κύματα.
Είναι το φεγγάρι και η θάλασσα.
Η παλίρροια και η άμπωτη.
Μια μητέρα και ο γιος της.
Με μία εικόνα, ο Θεός μου θυμίζει ότι το καθήκον μου είναι, απλά, να είμαι εδώ. Ήρεμη και σταθερή.
Να επιβλέπω το χάος της αγριάδας.
Να μην το τιθασεύω, αλλά να το επαναφέρω ήρεμα σε τάξη.
Δεν θα τιθασεύσουμε ποτέ τη θάλασσα. Οπότε ας πάμε να παίξουμε με τα κύματα.
Για όλα υπάρχει μια θέση σε αυτό τον κόσμο, και για την ηρεμία και για την αγριάδα. Και τα δύο έχουν ένα σκοπό.
Σήμερα, θα κάνω ένα βήμα πίσω. Θα δω τα κύματα να συντρίβονται στην ακτή και θα απολαύσω την απίστευτη ομορφιά που κρύβεται στην καρδιά των ατίθασων παιδιών.
