Είναι μακριά ακόμα μπαμπαστρούμφ; – 25 Ιουνίου Παγκόσμια Μέρα Στρουμφ
Ας τη στρουμφίσουμε λοιπόν!
«Μια φορά και ένα καιρό ήταν ένα ξεχασμένο χωριουδάκι στο δάσος όπου κατοικούσαν κάποια μικροσκοπικά πλασματάκια που τα έλεγαν στρουμφάκια. Στο ίδιο δάσος ζούσε και ο κακός Δρακουμέλ, ο μοχθηρός γεμάτος κακία μάγος, που έλεγε συνεχώς: «Ω! πόσο σας μισώ απαίσια στρουμφάκια! Σίγουρα μια μέρα θα βρω το δρόμο για το στρουμφοχωριό σας και τότε, αλίμονό σας!». Αν κι εσείς είστε καλά παιδάκια, σίγουρα θα συναντήσετε κάποια μέρα και τα στρουμφάκια!» Αν ήσασταν παιδί που μεγάλωνε τη δεκαετία του 1980 δεν υπάρχει περίπτωση να μην είχατε μάθει απέξω την παραπάνω αρχή… καθώς έτσι ξεκινούσε κάθε επεισόδιο της σειράς Στρουμφ που στην Ελλάδα προβλήθηκαν για πρώτη φορά στις 2 Μαΐου 1984, τρία χρόνια δηλαδή μετά την πρώτη τους προβολή στην αμερικάνικη τηλεόραση. Εμπνευστής των Στρουμφ ήταν ο Pierre Culliford, γνωστός και ως Peyo, ο οποίος τον Οκτώβρη του 1958 παρουσίασε για πρώτη φορά τις μικροσκοπικές φιγούρες σε άσπρη και μπλε απόχρωση, που έγιναν γνωστές ως Στρουμφάκια.
Πέρα από τις περιπέτειες που συνδύαζαν το χιούμορ, την αγωνία, το γέλιο, τη συγκίνηση και τον φόβο του κινδύνου αυτό νομίζω που κάνει τα Στρουμφ να ξεχωρίζουν είναι τα ίδια αυτά τα μικροσκοπικά μπλε πλασματάκια.
Με πάνω από 100 φιγούρες για τις οποίες ο δημιουργός τους άντλησε έμπνευση αρχικά από τα τη σκανδιναβική λαογραφία και τα τρολ, αν μαζέψουμε όλους τους χαρακτήρες των Στρουμφ… δεν φτιάχνουμε απλώς ένα ολοκληρωμένο νέο Στρουμφ… αλλά ένα παιδί.
Ένα παιδί που είτε μέσα σε μια μέρα είτε σταδιακά μέσα στη ζωή του παρουσιάζει ή μπορεί να παρουσιάσει κάποια ή όλα αυτά τα ξεχωριστά χαρακτηριστικά. Να είναι λίγο Σπιρτούλης, αλλά και λίγο Γκρινιάρης. Να είναι κάποιες φορές Προκόπης αλλά κάποιες φορές και Χαχανούλης. Να έχεις κάποια από τα χαρακτηριστικά του Μελένιου αλλά και κάποιες από τις ιδιοτροπίες του Κοιμήση. Να θυμίζει κάπως τον Σκουντούφλη αλλά πού και πού να μοιάζει και στον Χουζούρη. Να είναι ενίοτε λίγο από Λιχούδης και άλλοτε λίγο από Ντορεμί. Ως παιδιά βλέποντας τα Στρουμφάκια μπορούσαμε να αναγνωρίσουμε τον εαυτό μας όχι μόνο σε ένα αλλά σε πολλά, κι ενώ θέλαμε τόσο πολύ να ταυτιστούμε με το «καλύτερο», δεν ξέραμε να πούμε ποιο είναι το καλύτερο και αυτό ήταν το μεγαλύτερο κέρδος αυτής της σειράς: μας συμφιλίωνε και μας έκανε να αγαπήσουμε και να αποδεχτούμε όλα τα κομμάτια του εαυτού μας, αλλά και τα χαρακτηριστικά των άλλων. Κι έτσι με τα Στρουμφ πήραμε το πρώτο μάθημα να σεβόμαστε και να αποδεχόμαστε τους άλλους, τον καθένα, γιατί όσο διαφορετικοί κι αν είμαστε, κατά βάθος είμαστε και αρκετά ίδιοι… και κυρίως όλοι αξίζουμε την αγάπη, τον σεβασμό και την αποδοχή!
Ας θυμηθούμε εδώ την αρχή της θρυλικής αυτής σειράς που ακόμα και τα σημερινά παιδιά λατρεύουν να βλέπουν!
