“Δεν θέλω άλλο διάβασμα σου λέω!”

Πόσες φορές σας έχει τύχει να προσπαθείτε να πιέσετε το παιδί σας να καθίσει να διαβάσει;<<Όχι,θα διαβάσεις γιατί έτσι πρέπει!>> <<Δεν μπορώ άλλο σου είπα…>> <<Θα τα πω όλα στον πατέρα σου και μετά να δεις πως θα στρωθείς στο διάβασμα!>>

Η συνέχεια νομίζω είναι σε όλους λίγο πολύ γνωστή…Το παιδί μας βάζει τα κλάματα, οι γονείς φωνάζουν μανιωδώς και το κλίμα στο σπίτι κάθε άλλο παρά ήρεμο μπορεί να είναι…

Πράγματι το διάβασμα για πολλά παιδιά δεν είναι μια ευχάριστη διαδικασία,όμως έχει σκεφτεί κανείς αν την μετέτρεπε σε ευχάριστη πώς θα μπορούσε να αλλάξει αμέσως το όλο κλίμα; Έτυχε να αντιμετωπίσω περιπτώσεις παιδιών, τα οποία την ώρα του μαθήματος αφαιρούνταν,κουράζονταν,έψαχναν διαρκώς λόγο να πάνε στην τουαλέτα,προκειμένου να ξεφύγουν από το <<μαρτύριο>>το οποίο γι’αυτά ονομαζόταν μάθημα και μερικά που είχαν το θάρρος να μου πουν:<<Κυρία δεν μπορώ άλλο…>> Πολλά από αυτά τα παιδιά ή και σχεδόν όλα δεν αντιδρούσαν με αυτόν τον τρόπο γιατί δεν ήθελαν να διαβάσουν ή να μάθουν,αλλά γιατί όντως κουράζονταν…

Πολλοί από τους γονείς αγνοούν ότι το παιδί τους μπορεί να παρουσιάζει κάποια μαθησιακή δυσκολία και στη συγκεκριμένη περίπτωση ίσως παρουσιάζει ΔΕΠ-Υ… Τι είναι η ΔΕΠ-Υ; ΔΕΠ-Υ σημαίνει διαταραχή ελλειματικής προσοχής,υπερκινητικότητα… Αυτό σημαίνει ότι η σχολική επίδοση του παιδιού τις περισσότερες φορές είναι χαμηλή όχι γιατί το παιδί μας δε θέλει να ασχοληθεί με το διάβασμα,αλλά γιατί δεν μπορεί… Τα υπερκινητικά παιδιά συνεχώς ασχολούνται με άλλα πράγματα εκτός από τα μαθήματα του σχολείου τους,είναι απρόσεκτα και κουράζονται πολύ εύκολα όταν χρειαστεί να ασχοληθούν με τα μαθήματα του σχολείου,ενώ δεν είναι λίγες οι φορές που διαπρέπουν σε άλλους τομείς εκτός σχολείου,όπως αθλήματα,ζωγραφική κλπ! Οι γονείς από τη δική τους πλευρά είναι συνήθως πολύ απότομοι μαζί τους και τις περισσότερες φορές τα υποτιμούν σε τέτοιο βαθμό που τα ίδια αισθάνονται άχρηστα και ανίκανα…

Μάλιστα πολλοί αδιαφορούν αν το παιδί τους έχει υψηλή επίδοση σε κάτι άλλο εκτός σχολείου και το αποκλείουν και από αυτήν τη δραστηριότητα,προκειμένου να ασχοληθεί με τα μαθήματά του όπως λένε… Είναι λάθος!Το κάθε παιδί έχει τις δικές του ικανότητες και θα πρέπει να είμαστε δίπλα του σε αυτές,αλλιώς κάθε άλλο παρά καλό του προκαλούμε…

Κανένα παιδί λοιπόν δεν είναι ανίκανο και κανένας άνθρωπος δεν είναι άχρηστος… Πρέπει πολύ απλά να σκεφτούμε μήπως αν αλλάζαμε τον τρόπο επικοινωνίας μας με το ίδιο,μήπως αν μετατρέπαμε το διάβασμα σε μια ευχάριστη διαδικασία για το ίδιο το παιδί, καταφέρναμε να τραβήξουμε την προσοχή και το ενδιαφέρον του; Ναι,η απάντηση είναι ένα πολύ μεγάλο,ένα τεράστιο ΝΑΙ! Παρατηρούμε αρκετές φορές ότι ο μαθητής με ΔΕΠ-Υ αρνείται να μάθει το μάθημα,ή αρνείται να γράψει έκθεση μεγάλης έκτασης ή ακόμα και αν γράψει αναμασάει πολλές φορές τα ίδια και τα ίδια προκειμένου να γεμίσουν οι σελίδες,γιατί ο δάσκαλός ή ο γονιός το πιέζουν να γράψει παραπάνω… Αυτές δεν είναι μέθοδοι με τις οποίες μπορούμε να βοηθήσουμε ένα παιδί να αγαπήσει το μάθημα και γενικότερα το διάβασμα ή έστω να το πείσουμε να καθίσει να μελετήσει! Σε τέτοιες περιπτώσεις είναι πολύ καλύτερο να μετατρέψουμε για παράδειγμα το μάθημα της ιστορίας σε σε μια ευχάριστη αφήγηση,σαν να βλέπει το παιδί ταινία…

Έχετε παρακολουθήσει πώς προσηλώνονται όταν βλέπουν κάτι στην τηλεόραση που τα ενδιαφέρει; Μάλιστα θα ήταν ακόμα καλύτερο να παρακολουθήσουμε μαζί του μια ταινία βασισμένη στο θέμα της ιστορίας, το οποίο καλείται να μάθουν και να τη σχολιάσουμε παρέα! Αν τους δοθούν τα ερεθίσματα,μπορούν όλα τα παιδιά να βελτιωθούν σημαντικά! Ας αναφέρω όμως ένα άλλο παράδειγμα,το οποίο έχει τύχει να αντιμετωπίσω…

Όπως προανέφερα πολλά παιδιά δεν μπορούν να γράψουν παραπάνω από μια παράγραφο να τους δοθεί ένα θέμα στην έκθεση… Τι έκανα εγώ; Εξήγησα στο μαθητή μου το θέμα και την πρώτη φορά τον άφησα να γράψει μόνος του όσο μπορούσε,αφού προηγουμένως τον έβαζα να μου βρει λέξεις κλειδιά πάνω σε αυτό στο οποίο καλούνταν να γράψει… Αν για παράδειγμα το θέμα ήταν η μουσική, τον καλούσα να μου αναφέρει ποιες λέξεις κλειδιά του έρχονται στο μυαλό ακούγοντας τη λέξη “μουσική”…Πολλές φορές του έλεγα:<< κλείσε τα μάτια και φαντάσου τι σου έρχεται στο μυαλό αν ακούσεις τη λέξη αυτή;>>

Καταγράφαμε τις λέξεις κλειδιά και στη συνέχεια ξεκινούσε να γράψει όσο ήθελε εκείνος αρχικά… Αυτό γινόταν για μερικές μέρες και αργότερα σιγά σιγά αρχίζαμε να επεκτείνουμε την κάθε έκθεση που γράφαμε… Το θέμα και πάλι το τονίζω δεν είναι το παιδί να γράψει πολλά,αλλά να καταφέρει να γράψει αυτά που μπορεί σωστά και με αυτόν τον τρόπο να εξωτερικεύσει αυτά τα οποία σκέφτεται το ίδιο…

Τα παιδιά πρέπει να καταλάβουμε όλοι μας ότι χρειάζονται υπομονή και το καθένα το χρόνο του… Ποτέ μην μπαίνετε στη διαδικασία να τα συγκρίνετε μεταξύ τους… Το κάθε παιδί είναι μια διαφορετική προσωπικότητα και ο χρόνος που θα του δώσουμε θα πρέπει να προσαρμόζεται στις δικές του ανάγκες! Είναι πολύ βασικό το παιδί ή ο μαθητής μας να αισθανθεί χρήσιμος,να ακούσει την επιβράβευσή μας όταν αυτή χρειάζεται,ακόμα και αν δεν είναι 100%100 τέλειο το αποτέλεσμα. Η προσπάθεια πρέπει να επιβραβεύεται πάντα ανεξάρτητα με το αποτέλεσμα! Θα πρέπει να περάσουμε στο παιδί τη σημασία που έχει η έννοια της προσπάθειας γι’αυτό και όχι για τους γονείς! Γονιός και εκπαιδευτικός ΠΡΕΠΕΙ να είναι δίπλα στο παιδί,με επιμονή και τεράστια κάθε φορά υπομονή!

Σημασία λοιπόν δεν έχει ο προορισμός,αλλά το ταξίδι…Μέσα από την προσπάθεια το παιδί θα καταφέρει να βελτιωθεί και να διαμορφώσει την προσωπικότητά του… Το παιδί μας ΟΧΙ εμείς…Κάντε το παιδί σας κατ’αρχήν να αγαπήσει τον εαυτό του…Αυτό έχει σημασία..

Έλληνα Σεβαστή-Ειρήνη(Φιλόλογος με σπουδές στην ειδική αγωγή και τις μαθησιακές δυσκολίες)