«Γιατί ο άντρας μου είναι το “αγαπημένο μου παιδί”»

«Μαμά, ποιον αγαπάς περισσότερο στην οικογένεια;» με ρώτησε, κοιτώντας με κατάματα με τις μακριές βλεφαρίδες της. Αφού τα αδέρφια της είχαν «σκοτωθεί» μεταξύ τους για μερικά κλεμμένα Lego, ένιωθε αρκετά σίγουρη ότι είχε κατακτήσει τον τίτλο του Αγαπημένου Παιδιού.

Χωρίς να διστάσω, απάντησα: «Ο μπαμπάς. Ο μπαμπάς είναι ο αγαπημένος μου».

Έμεινε με ανοιχτό το στόμα, σοκαρισμένη. «Αγαπάς τον μπαμπά περισσότερο από εμάς;!».

Πλέον δεν μπορούσα να κάνω πίσω. Το συνέχισα λοιπόν. «Φυσικά. Αναμφίβολα. Σας αγαπάω όλους, αλλά ο μπαμπάς έρχεται πρώτος. Τα πάντα ξεκίνησαν με αυτόν και θα τελειώσουν με αυτόν, με ένα όμορφο διάλειμμα 20 χρόνων που ζούμε μαζί σας».

Μεγαλώσαμε μαζί, αυτός ο γενειοφόρος μεσήλικας άντρας κι εγώ. Γνωριστήκαμε στην αρχή της φοιτητικής ζωής μου με έναν καβγά και από τότε δεν έχουμε σταματήσει να τσακωνόμαστε. Έχουμε μαλακώσει και σκληρύνει ο ένας τον άλλο σε όλη τη διάρκεια της ενήλικης ζωής μας, με αξιοπρεπή, σε μεγάλο βαθμό, αποτελέσματα.

Λατρεύω τα παιδιά μου, αλλά ο μπαμπάς τους… είναι ο αγαπημένος μου. Έχουμε χτίσει μαζί μια οικογένεια από το μηδέν.

Ο άντρας μου με τρελαίνει με την ισχυρογνωμοσύνη του. Κάποιες φορές θέλω να μιλάω μόνο εγώ. Γιατί και οι δικές μου απόψεις είναι αρκετά ισχυρές για όλους. Θέλω να κάνω όλες τις επιλογές μόνη. Να αποφασίζω το πώς θα μεγαλώνουμε τα παιδιά και να καλύπτω όλες τις ανάγκες τους. Γιατί έχω πάντα δίκιο. Περισσότερο δίκιο από αυτόν. Θέλω να του φωνάξω: «Εγώ ξέρω καλύτερα! Έρχεσαι δεύτερος και πρέπει να υποκλιθείς στην απόλυτη εξουσία μου!». Αλλά δεν το κάνω.

Γιατί τον χρειάζομαι κάθε δευτερόλεπτο της μέρας. Ξέρω πάντα τι πρέπει να κάνω εκτός από τις φορές που δεν έχω ιδέα, οπότε εκείνος επεμβαίνει και με συγκρατεί προτού βυθιστώ στην απελπισία. Κάθε φορά που εγώ κρύβομαι στο μπάνιο και όλα ετοιμάζονται να καταρρεύσουν, εκείνος αρπάζει αμέσως τα ηνία.

Όσο κι αν θέλω τα πράγματα να γίνονται με τον τρόπο μου, είμαι ευγνώμων που ανοίγουμε ένα κοινό μονοπάτι με το σύζυγό μου.

Είμαι ευγνώμων για αυτό τον άντρα με τον οποίο μοιράζομαι την ανατροφή των παιδιών, το σπίτι και τις απόψεις μου και ο οποίος τα διδάσκει τα πάντα, από σκάκι μέχρι ηλεκτρονικά παιχνίδια. Όσο διαφορετικές κι αν είναι οι απόψεις μας, νιώθω τυχερή για τον τρόπο με τον οποίο μεγαλώνει τα παιδιά μας.

Αλλά προτού γίνει πατέρας, ήταν ο φίλος μου, ο κολλητός μου και παραμένει ο αγαπημένος μου άνθρωπος σε ολόκληρο τον κόσμο, ακόμα και τις στιγμές που είμαι έξω φρενών μαζί του.

Ο γάμος είναι απίστευτα δύσκολος. Το να επιλέγεις να παραμένεις και να προσπαθείς με τον ίδιο άνθρωπο κάθε μέρα, τη μία δεκαετία μετά την άλλη. Κάποιες φορές με φαντάζομαι να το βάζω στα πόδια. Να μπαίνω στο αυτοκίνητό μου και να φεύγω, γιατί δεν θέλω να συνεχίσω να αντιμετωπίζω τα προβλήματά μου. Είναι εξαντλητικό να ζω με κάποιον που με ξέρει τόσο καλά, που βλέπει τόσο ξεκάθαρα τα ελαττώματά μου… Κάποιες φορές εύχομαι να μπορούσα να τον ξεγελάσω, ώστε να με έβλεπε κάτω από έναν πιο κολακευτικό φωτισμό. Θέλω έναν άγνωστο, που αγνοεί μακαρίως τις πιο επώδυνες αλήθειες μου.

Θέλω να φύγω, αλλά πού να πάω; Όταν η ζωή σου είναι τόσο σφιχτοδεμένη με τη ζωή κάποιου άλλου, όλοι οι δρόμοι οδηγούν σε αυτόν, στο σύζυγό σου, στο φίλο σου, στο σπιτικό σου.

Κάθε φορά που προσπαθώ να τρέξω, τρέχω καταπάνω του.

Η κόρη μου μου έγραψε ένα σημείωμα για τη γιορτή της μητέρας. Με αγαπάει γιατί μαγειρεύω ωραία και φτιάχνω μπράουνις.

Αυτό είναι ψέμα. Το φαγητό μου είναι στοιχειώδες, η μαγειρική μια από τις λιγότερο αγαπημένες μου συνήθειες και η κόρη μου απεχθάνεται τα μπράουνις. Αλλά έτσι με βλέπει. Ως κάποιον που μαγειρεύει και καλύπτει τις ανάγκες της. Αυτά αρκούν για ένα επτάχρονο παιδί.

Όμως ο μπαμπάς της με ξέρει καλύτερα. Ξέρει ότι θα προτιμούσα να μετακινώ λέξεις σε μια σελίδα παρά να ανακατεύω πατάτες στην κατσαρόλα. Δεν ενδιαφέρεται για τη μαγειρική μου αλλά θέλει να ακούσει τις σκέψεις που σιγοβράζουν στο κεφάλι μου.

Αγαπάω τα παιδιά μου, εκτιμώ τη φροντίδα τους, αλλά ο μπαμπάς είναι ο αγαπημένος μου στην οικογένεια. Με κανέναν άλλο δεν απολαμβάνω τόσο να περνάω το χρόνο μου και δεν νιώθω ασφαλής ακόμα και όταν αποτυγχάνω.

Ένα πρωινό Σαββάτου, ενώ τα παιδιά τρώνε ντόνατς και βλέπουν κινούμενα σχέδια, εμείς φτιάχνουμε γαλλικό καφέ και δραπετεύουμε στην πίσω αυλή όπου κουλουριαζόμαστε τυλιγμένοι σε κουβέρτες και απολαμβάνουμε την ηρεμία. Τα παιδιά κολλούν το πρόσωπό τους στο τζάμι της πόρτας που οδηγεί στο σημείο της απόδρασής μας, αλλά εμείς κουνάμε το κεφάλι μας και τα παρακινούμε να πάνε να παίξουν, να κάνουν κάτι, οτιδήποτε. Αυτός είναι ο δικός μας χρόνος, μετά από μία εβδομάδα που έχουμε αφιερώσει στα παιδιά και τη δουλειά μας.

Τα αγαπάω βαθιά, αλλά ο μπαμπάς τους είναι ο αγαπημένος μου.