«Γιατί αξίζει το μακρύ και δύσκολο ταξίδι της τεχνητής γονιμοποίησης»
Έξι χρόνια και δύο παιδιά μετά την πρώτη προσπάθεια, ένας μπαμπάς, ο Rob Pasquinucci, μοιράζεται τη συγκινητική εμπειρία του.
Δεν είχαμε ιδέα πόσο θα κρατούσε η διαδικασία. Το δυσκολότερο ήταν οι περίοδο που το μόνο που έχεις στα χέρια σου είναι αμφιβολία. Τότε που ξοδεύαμε χιλιάδες δολάρια και κάναμε όλα όσα έπρεπε αλλά ακόμα δεν είχαμε καταφέρει να κάνουμε παιδί. Εκείνες οι στιγμές ήταν αληθινά δύσκολες. Κανένας γιατρός δεν μπορεί να σου πει: «Να ξέρεις, δύο ακόμα κύκλοι και μετά θα δεις αποτέλεσμα» ή «Αρκεί να κάνεις αυτό και εκείνο και τα πράγματα θα βελτιωθούν». Αυτό ήταν το δυσκολότερο. Η αμφιβολία.
Αρχίσαμε αυτή τη διαδικασία, να αποκτήσουμε οικογένεια, πριν από πέντε με έξι χρόνια. Είναι ένα μακρύ ταξίδι. Νιώθεις ευγνωμοσύνη όταν αυτό φτάνει στο τέλος του. Είναι εκπληκτικό το πόσες λεπτομέρειες ξεχνάς στην πορεία. Είναι ανακουφιστικό να μιλάς σε φίλους που έχουν περάσει το ίδιο με εσένα και να σου λένε: «Εμείς έχουμε φτάσει σε αυτό το σημείο, όπου μπορείς να φτάσεις κι εσύ». Υπάρχουν βέβαια και κάποιες περιπτώσεις όπου δεν φτάνεις σε αυτό το σημείο. Έχουμε τέτοια παραδείγματα φίλων.
Ο γιος μου προέκυψε στον τρίτο κύκλο. Μετά από μερικούς κύκλους ενδομήτριας σπερματέγχυσης, προχωρήσαμε σε εξωσωματική γονιμοποίηση. Ο πρώτος κύκλος ήταν άκαρπος. Ο δεύτερος οδήγησε σε μια αποβολή σε πολύ αρχικό στάδιο. Και ο τρίτος οδήγησε στη γέννηση του γιου μου.
Νομίζω ότι ο καθένας έχει μια διαφορετική ιστορία να αφηγηθεί. Αυτή η διαδικασία ήταν ιδιαίτερα δύσκολη για τη γυναίκα μου, που έπρεπε να πάρει ένα σωρό φάρμακα. Κάναμε και βελονισμό για να ενισχύσουμε τη γονιμότητα και νομίζω ότι βοήθησε τις πιθανότητές μας, αλλά αν πούμε σε κάποιον άλλο «να δοκιμάσεις το βελονισμό», ίσως στην περίπτωσή του να μην έχει αποτέλεσμα.
Όταν ξεκινήσαμε τις προσπάθειες, η γυναίκα μου ήταν ακόμα αρκετά νέα. Εγώ είμαι μεγαλύτερός της. Ίσως σκεφτείτε: «Το μόνο που χρειαζόμαστε είναι λίγο σπρώξιμο, ίσως μερικά φάρμακα και θα τα καταφέρουμε». Όμως μια τέτοια σκέψη είναι αφελής. Αν στο ξεκίνημά μας ήμασταν και οι δύο σαράντα χρονών, τότε κάποιος θα μπορούσε να πει: «Θα είναι μια δύσκολη μάχη». Αλλά τότε, η γυναίκα μου ήταν μόλις 29 ετών. Πιστεύαμε ότι τα πράγματα θα ήταν εύκολα.
Στην περίπτωσή μας, η ευθύνη μοιραζόταν και στους δυο μας. Το πρόβλημα δεν ήταν «της γυναίκας» ή «του άντρα», αλλά ένας συνδυασμός. Είναι δύσκολο όμως να πεις στους φίλους σου «περνάμε αυτό», γιατί θα καταλήξει σε καλαμπούρια και πολλοί θα σου πουν, απλά, να χαλαρώσεις αλλά χαίρω πολύ, όλοι μπορούμε να χαλαρώσουμε αν θέλουμε, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα έχουμε αποτέλεσμα.
Δεν είπαμε ούτε στους συγγενείς μας ότι κάνουμε εξωσωματική. Αν δεν νιώθεις άνετα συζητώντας το, πρέπει να προσποιηθείς. Είναι δύσκολο να είσαι σε διακοπές με συγγενείς και να πρέπει να κρυφτείς σε μια τουαλέτα για να κάνεις ένεση στην κοιλιά σου.
Κάθε στάδιο της διαδικασίας είχε δυσκολίες. Τις πρώτες φορές, αγωνιάς με κάθε αριθμό και κάθε αποτέλεσμα. Αλλά η διαδικασία έχει πάρα πολλά βήματα και κανένα από αυτά δεν θα καθορίσει, μεμονωμένα, την έκβαση. Αν πεις σε κάποιον τρίτο, που δεν το έχει περάσει ποτέ: «Πήραμε 6 ωάρια, από τα οποία γονιμοποιήθηκαν τα 3 και μεταφέρθηκαν στη μήτρα το ένα ή τα δύο», τότε εκείνος θα σκεφτεί: «Α, περιμένετε δίδυμα!». Όμως δεν είναι έτσι.
Είναι περίπου σαν να προηγείται ένα ακόμα τρίμηνο πριν από το πρώτο τρίμηνο της εγκυμοσύνης, στη διάρκεια του οποίου πρέπει να είσαι πολύ προσεκτικός. Το ήξερα ότι οι δικοί μας θα μας στήριζαν, αλλά σε όσο περισσότερους το λες, τόσο περισσότερους θα έχεις μετά να σου κάνουν δυσάρεστες ερωτήσεις αν τα πράγματα δεν εξελιχθούν καλά.
Ωστόσο τη δεύτερη φορά που μπήκαμε σε αυτή τη διαδικασία, τα πράγματα ήταν πιο εύκολα. Προσπαθήσαμε να έχουμε τρία κατεψυγμένα έμβρυα. Νιώθαμε ότι δεν μπορούσαμε να το αφήσουμε στην τύχη, εκτός αν για κάποιον άλλο λόγο δεν θα μπορούσαμε να κάνουμε δεύτερο παιδί. Επίσης, θα δυσκολευόμασταν να πούμε στον πρώτο γιο μας: «Άκουσέ μας, δεν πρόκειται ποτέ να αποκτήσεις αδερφάκι». Γιατί σε κάποια φάση, κάθε παιδί έρχεται σπίτι και λέει: «Ο τάδε ή η τάδε έχει έναν αδερφό ή μια αδερφή, γιατί όχι κι εγώ;».
Νομίζω ότι είχα μια ψευδαίσθηση σιγουριάς. Ο πρώτος κύκλος και η πρώτη μεταφορά εμβρύου δεν οδήγησαν σε εγκυμοσύνη. Αλλά ο δεύτερος κύκλος ήταν επιτυχημένος, προς έκπληξή μας.
Η δεύτερη εγκυμοσύνη θύμιζε πολύ την πρώτη. Υπήρχε κάποια δυσπιστία, του τύπου «πώπω, τι συμβαίνει». Μια συγκρατημένη αισιοδοξία. Τα πάντα μπορούν να συμβούν τους πρώτους μήνες. Δεν μπαίνεις ακόμα στη διαδικασία να το συνειδητοποιήσεις. Η δεύτερη εγκυμοσύνη ήταν δύσκολη. Η γυναίκα μου ανέπτυξε διαβήτη κύησης. Αλλά το συναίσθημα ήταν διαφορετικό, γιατί μοιράζεσαι αυτή την εμπειρία με το πρωτότοκό σου παιδί. Έτσι, την απολαμβάνεις πραγματικά. Και ξέρεις ότι με αυτό τον τρόπο, θα νιώσεις ότι η οικογένειά σου ολοκληρώνεται. Έτσι, ήμασταν αληθινά ενθουσιασμένοι. Και νευρικοί. Όπως υποτίθεται ότι συμβαίνει σε κάθε εγκυμοσύνη.
