«Αγαπώντας τις δικές μου ατέλειες, μαθαίνω στους γιους μου να μην αναζητούν την ομορφιά μόνο στην τελειότητα»
Πρέπει πρώτα να συμφιλιωθούμε με τα δικά μας «ψεγάδια» για να μεγαλώσουμε αγόρια που θα αποδέχονται τα κορίτσια όπως ακριβώς είναι
Ο επτάχρονος γιος μου σήκωσε περήφανος το κινητό μου και μου έδειξε τη φωτογραφία που με έβγαλε όταν δεν κοιτούσα. Ήταν θολή και υπερφωτισμένη και μπορούσα να δω σε αυτήν όλα όσα δεν μου αρέσουν σε εμένα: το διπλοσάγονο, τις ρυτίδες, την παράξενη γωνία του προφίλ μου, τον αιώνιο λεκέ από καφέ στην μπλούζα μου.
Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, σκόπευα να τη διαγράψω όταν δεν θα έβλεπε. Αυτό είναι το πρόβλημα με τη σύγχρονη τεχνολογία, την ψηφιακή φωτογραφία, τα κινητά και τα φίλτρα, μπορούμε να διαγράψουμε αυτομάτως οτιδήποτε δεν είναι «τέλειο». Ή μπορούμε να επεξεργαστούμε μια εικόνα ξανά και ξανά μέχρι να τη φτιάξουμε όπως θέλουμε.
Αυτό δεν είναι πάντα κακό, αλλά χάνουμε κάτι στη διαδρομή. Ένα κομμάτι του εαυτού μας.
Όσο περισσότερο κοιτούσα αυτή τη φωτογραφία, τόσο περισσότερο μου άρεσε. Γιατί είναι μια από τις λίγες αυθόρμητες φωτογραφίες μου. Συνήθως βρίσκομαι εγώ πίσω από την κάμερα. Και όταν είμαι μπροστά, ποζάρω. Σε μια ομαδική χριστουγεννιάτικη φωτογραφία. Ή σε μια βόλτα μου, ενώ φοράω τα καλά μου.
Αγαπάω όλες εκείνες τις φωτογραφίες, αλλά αυτή περισσότερο. Γιατί αυτή αντικατοπτρίζει το πώς με βλέπουν τα παιδιά μου.
Με βλέπουν σε όλες τις μη κολακευτικές πόζες ενώ με παρακολουθούν, καθισμένα στον καναπέ, να μαγειρεύω στην κουζίνα. Το διπλοσάγονό μου βρίσκεται στο ύψος των ματιών τους την ώρα που, κουλουριασμένα πλάι μου, με ακούν να τους διαβάζω, κάθε βράδυ, ένα βιβλίο. Βλέπουν τις ρυτίδες μου την ώρα που σκύβω να τους δώσω ένα φιλί. Βλέπουν τους λεκέδες από τον καφέ στην μπλούζα μου και τις παράξενες γκριμάτσες που κάνω χωρίς καν να το καταλαβαίνω. Αλλά δεν έχουν προσέξει ποτέ τους κανένα από αυτά τα πράγματα.
Ως μητέρα δύο αγοριών, δεν χρειάστηκε ποτέ να ανησυχήσω για ευαίσθητα θέματα όπως η εικόνα που έχει ένα μικρό κοριτσάκι για το σώμα του.
Εμείς οι γονείς της γενιάς Χ αγωνιζόμαστε με πάθος ενάντια στις πλαστές εικόνες ομορφιάς που διαδίδονται στα μίντια. Υπάρχουν δυνατές καμπάνιες και διαφημίσεις και άρθρα που επιδιώκουν να ενισχύσουν την αυτοεκτίμηση των κοριτσιών. Υπάρχουν αναρτήσεις στο Facebook που δείχνουν στις κόρες μας ότι είμαστε περήφανες για τις ατέλειές μας.
Αλλά ξεχνάμε να κάνουμε το ίδιο και μπροστά στους γιους μας.
Αν εμείς, ως μητέρες, μειώνουμε την εμφάνισή μας στα μάτια των γιων μας, καμία καμπάνια και καμία αρετουσάριστη selfie των celebrities δεν θα διορθώσει τη ζημία.
Είμαστε κομμάτι του προβλήματος.
Αν ζαρώσω τη μύτη μου υποτιμητικά ενώ παρατηρώ τις ατέλειές μου, και οι γιοι μου θα αρχίσουν να κάνουν το ίδιο. Τότε, αυτές οι ατέλειες θα είναι το πρώτο πράγμα που θα βλέπουν σε εμένα- και στις άλλες γυναίκες.
Αν απορρίπτω την ομορφιά που οι γιοι μου βλέπουν στο πρόσωπό μου με τα αθώα μάτια τους, θα σταματήσουν να τη βλέπουν κι εκείνοι.
Ο τρόπος που μιλάω για τον εαυτό μου γίνεται η εσωτερική φωνή τους. Γίνεται ο φακός μέσα από τον οποίο βλέπουν τους άλλους. Δεν θέλω να πιστεύουν ότι η ομορφιά βρίσκεται μόνο στην αψεγάδιαστη επιδερμίδα και στα επώνυμα τζην μεγέθους 0. Θέλω να πιστεύουν ότι η ομορφιά βρίσκεται στην αγάπη που δίνεις και παίρνεις.
Κοίταξα λοιπόν ξανά τη φωτογραφία μου, που μου έδειχνε περήφανα ο γιος μου. Πήρα μια βαθιά ανάσα και προσπάθησα να κοιτάξω πέρα από τις ατέλειές της και να δω τα δυνατά σημεία της.
Αυτή είμαι εγώ όπως με γνωρίζουν τα παιδιά μου. Αυτή είμαι εγώ που στέκομαι στον πάγκο της κουζίνας και κάνω δουλειές. Αυτή είμαι εγώ που τους ρίχνω την μπάλα στην αυλή του σπιτιού. Αυτή είμαι εγώ που τα βάζω για ύπνο κάθε βράδυ.
Αυτή είμαι εγώ που αγαπούν.
Το χρωστάω στους γιους μου, στον εαυτό μου και σε όλα τα κορίτσια που θα συναντήσουν οι γιοι μου στη ζωή τους, να μάθουν να βλέπουν ένα κορίτσι όπως ακριβώς είναι και να το αγαπούν όσο περισσότερο μπορούν.
Εγώ το κάνω. Αγαπώ τις ρυτίδες που έχουν δημιουργηθεί στο πρόσωπό μου από το πολύ γέλιο, τα παχάκια που μου έχουν αφήσει οι αυθόρμητες βόλτες για παγωτό, τους λεκέδες από το παιχνίδι με τα παιδιά μου στο χώμα. Όλα αυτά αντικατοπτρίζουν πιστά το ποια είμαι. Τη μαμά που είμαι.
Αυτή είμαι που γνωρίζουν τα παιδιά μου. Αυτή είμαι που αγαπούν. Αυτή είμαι που αγαπώ κι εγώ.
