«Ήμουν υπομονετικός άνθρωπος… μέχρι που έκανα παιδιά»
Πώς μας αλλάζει η μητρότητα εξηγεί η Christine Burke σε ένα αυτοβιογραφικό κείμενο
Στο παρελθόν ήμουν υπομονετικός άνθρωπος.
Αλήθεια.
Ειλικρινά τώρα, κάποτε δεν ίδρωνε το αυτί μου που έπρεπε να σταθώ σε μια μεγάλη ουρά ή που ο οδηγός στο μπροστινό αυτοκίνητο πήγαινε με το πάσο του. Δεν με ενοχλούσε ούτε καν το θέαμα των εσωρούχων του συντρόφου μου που κείτονταν στο πάτωμα.
Ούτε καν περνούσα τις διαφημίσεις στο fast forward, για να φανταστείτε.
Αχ, αυτά ήταν χρόνια.
Εκείνα τα χρόνια δεν είχα μονίμως μια έκφραση απορίας στο πρόσωπό μου.
Εκείνα τα χρόνια δεν ένιωθα να βγαίνει καπνός από τα αυτιά μου όταν έπρεπε να περιμένω σε μια τεράστια ουρά σε πολυκατάστημα ενώ είχα μόλις 45 λεπτά καιρό για να παραλάβω τα παιδιά μου από το σχολείο.
Εκείνα τα χρόνια δεν με έπιανε πονοκέφαλος στη θέα και μόνο της μπουγάδας μου. Και της κουζίνας μου. Και του εσωτερικού του αυτοκινήτου μου.
Με συγχωρείτε για λίγο…
ΕΣΕΙΣ ΜΠΡΟΣΤΑ, ΚΟΥΝΗΘΕΙΤΕ! ΤΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΜΠΑΛΕΤΟΥ ΑΡΧΙΖΟΥΝ ΣΕ 10 ΛΕΠΤΑ!
Πού είχαμε μείνει; Α, ναι σωστά. Στην υπομονή. Ή, καλύτερα, στην απώλειά της.
Από τότε που απέκτησα παιδιά, η υπομονή μου έγινε μια σκιά του παλιού εαυτού της και όπως λέει και η γνωστή φράση, είναι στα πρόθυρα νευρικής κρίσης, με ολόκληρο το σύμπαν να συνωμοτεί εναντίον μου.
Το συναισθηματικό και σωματικό βάρος της μητρότητας μού έχει απομυζήσει κάθε γραμμάριο υπομονής.
Θα τολμούσα να πω μάλιστα ότι ακόμα και τις καλές μέρες, η υπομονή μου κινείται στο επίπεδο «Αυτή η μαμά ετοιμάζεται να ξεσπάσει από λεπτό σε λεπτό».
Για μισό λεπτό…
ΓΙΑ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ, ΚΛΕΙΣΕ ΤΟ ΧΒΟΧ ΚΑΙ ΚΑΝΕ ΤΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ!
Πού είχαμε μείνει; Α, ναι. Υπομονή. Ευχή και κατάρα μαζί.
Αρκεί να θυμηθώ εκείνη τη φορά που έχασα την υπομονή μου μπροστά στους γείτονες, φορώντας μόνο το μπουρνούζι και τις παντόφλες μου, όταν ο γιος μου έχασε το λεωφορείο του. Ή τότε που άρχισα να ουρλιάζω σαν υστερική μπροστά στο σύζυγο και τους γονείς μου επειδή διαπίστωσα ότι κανένας δεν είχε ξεπαγώσει τη γαλοπούλα που θα φτιάχναμε για το δείπνο των Ευχαριστιών, στο οποίο περιμέναμε 20 άτομα.
Αρκεί να θυμηθώ τις περίπου εννέα εκατομμύρια φορές που έχω προσπαθήσει να ολοκληρώσω μια απλή εργασία όπως το δίπλωμα των ρούχων ή η εξόφληση των λογαριασμών, για να με διακόψει ένας σκύλος που φέρνει λάσπες μέσα στο σπίτι ή τα παιδιά μου που βρέθηκαν σε παραλήρημα όταν αποφάσισαν να οργανώσουν αγώνες πάλης στην κρεβατοκάμαρα.
ΔΕΝ ΜΟΥ ΕΙΠΕΣ ΟΤΙ ΗΘΕΛΕΣ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΑΡΗ Η ΦΟΡΜΑ ΣΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΠΟΝΗΣΗ!
Βαθιά ανάσα.
Οι μαμάδες δεν έχουν χρόνο για χάσιμο.
Είμαστε σε ένα αποπνικτικά σφιχτό πρόγραμμα γιατί το καθετί μας παίρνει 96 επιπλέον βήματα επειδή τα παιδιά μας δεν καταλαβαίνουν ότι δεν θα έπρεπε να κάνουν 20 λεπτά για να φορέσουν ένα ζευγάρι κάλτσες.
Και κάποιες φορές που χάνουμε χρόνο επειδή το νήπιό μας αποφάσισε να κάνει κακά μόλις του φορέσαμε τη ζώνη στο κάθισμα του αυτοκινήτου ή γιατί το έφηβο παιδί μας θυμήθηκε στις 10 το βράδυ ότι έχει μια σημαντική εργασία για το επόμενο πρωί.
ΦΥΣΙΚΑ ΚΑΙ ΤΟ ΠΛΥΝΤΗΡΙΟ ΘΑ ΧΑΛΑΓΕ ΣΗΜΕΡΑ. ΜΕ ΟΧΤΩ ΜΠΟΥΓΑΔΕΣ ΣΤΗΝ ΑΝΑΜΟΝΗ ΚΑΙ ΜΙΑ ΒΡΟΜΙΚΗ ΦΟΡΜΑ ΠΡΟΠΟΝΗΣΗΣ.
Πάντα συμβαίνει κάτι.
Κάποιος ξυπνάει και κάνει εμετό. Ή ξεσπά στο πάτωμα του μανάβικου. Ή μας κάνει εθνικό περίγελο επειδή αποφάσισε να μας διακόψει όταν βγήκαμε για πέντε λεπτά στην τηλεόραση (σοβαρά τώρα, λυπάμαι εκείνους τους γονείς).
Κάθε μέρα, τα σχέδια των μαμάδων καταρρέουν γιατί παιδιά και υπομονή(και ωραία αντικείμενα στο σπίτι) δεν πάνε μαζί.
Έχουμε κάθε δικαίωμα να είμαστε ανυπόμονες.
Ο ΤΕΧΝΙΚΟΣ ΤΟΥ ΠΛΥΝΤΗΡΙΟΥ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ ΚΑΠΟΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΙΣ 8 ΤΟ ΠΡΩΙ ΚΑΙ ΤΙΣ 8 ΤΟ ΒΡΑΔΥ; ΤΕΛΕΙΑ!
Οι μαμάδες έχουμε κερδίσει το δικαίωμα να νιώθουμε ενοχλημένες που ένας γονιός αποφάσισε να μας στείλει 15 διαφορετικά email για να συνεννοηθούμε για το πάρτι της τάξης.
Και καθόλου δεν με νοιάζει που η ενόχλησή μου αποτυπώνεται στο πρόσωπό μου την ώρα που περιμένω ανυπόμονα τη γυναίκα μπροστά μου στο ταμείο να αναρωτιέται πόσα ρέστα θα έπρεπε να πάρει. Σοβαρά τώρα, κανένας δεν ενδιαφέρεται για τα ρέστα σου, κυρία μου, τα παιδιά μου περιμένουν στο σπίτι.
Είμαι περήφανη για την ανυπομονησία μου;
Καθόλου.
Θα έπρεπε να γίνω ζεν και να αφήσω τα πράγματα να κυλήσουν μόνα τους αντί να πνίγομαι στο μόνιμο χάος που δημιουργείται γύρω μου;
ΘΕΕ ΜΟΥ, ΞΕΧΑΣΕ ΤΗ ΦΟΡΜΑ ΤΗΣ ΠΡΟΠΟΝΗΣΗΣ. ΠΗΓΑΙΝΕ ΚΑΙ ΓΥΜΝΟΣ ΣΤΟ ΓΥΜΝΑΣΤΗΡΙΟ, ΔΕΝ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ.
Μάλλον θα έπρεπε να γίνω ζεν.
Αλλά αν έχω μάθει κάτι από την εμπειρία της μητρότητας, είναι ότι δεν συνοδεύεται από υπομονή.
Τα παιδιά κάνουν τα πάντα πιο δύσκολα.
Και πιο αργά.
Και πιο βρόμικα.
Τίποτα δεν είναι εύκολο με παιδιά. Απολύτως τίποτα.
Τα πάντα είναι μια ολόκληρη διαδικασία και μια συζήτηση και μια διαπραγμάτευση, με αποτέλεσμα η υπομονή να μας έχει αφήσει χρόνους.
Αν με αναζητήσει κάποιος, θα περιμένω ανυπόμονα τον τεχνικό του πλυντηρίου να εμφανιστεί.
ΠΑΡΑΙΤΟΥΜΑΙ.
