Ένας χρόνος χωρίς τη Ρίκα Βαγιάννη: «Είναι πολύ βαρετό… να βαριέσαι»
Μαχήτρια, δημοσιογράφος, μαμά… – θυμόμαστε μερικές από τις κουβέντες της
Ηθοποιός, δημοσιογράφος, ανήσυχο πνεύμα, ευγενική ψυχή, μαμά και μαχήτρια. Η Ρίκα Βαγιάνη έχασε τη μάχη με τον καρκίνο στις 7 Αυγούστου 2018, ένα χρόνο μετά, θυμόμαστε αυτή τη δυναμική γυναίκα που έφυγε τόσο νωρίς από τη ζωή ενώ είχε ακόμα τόσα να προσφέρει. Ακολουθούν δικές τις κουβέντες μέσα από αποσπάσματα που έδωσε σε συνεντεύξεις της!
«Δεν πιστεύω στην ανία, την πλήξη, τη βαρεμάρα, πες το όπως θέλεις. Οι «τρεις Αδελφές» δεν πλήττουν επειδή βρίσκονται στην επαρχία, ούτε θα τις γιατρέψει η Μόσχα με την κοσμική της ζωή και τα λούσα. Γκόμενο ψάχνουν, ή έστω κάποιον, κάτι να τις παραμυθιάσει, τις φτωχές. Το θέμα «πλήξη» για μένα απαντήθηκε μια για πάντα με τον Τσέχοφ. Κανείς δεν μου είχε πει ότι ήταν για μεγάλους ο «Γλάρος», τον κατέβασα από τη βιβλιοθήκη και τον διάβασα δέκα χρονών, και τι κατάλαβα; Οι χαζοί άνθρωποι πλήττουν και οι δυστυχισμένοι άνθρωποι κάνουν στον εαυτό τους τη χάρη να μπερδεύουν τη θλίψη με την πλήξη. Από επιείκεια. Εγώ, όταν είμαι δυστυχής ή κενή, αισθάνομαι ακριβώς αυτό, να πέσω να πεθάνω, δεν πάω να το καμουφλάρω ότι και καλά βαριέμαι. Τι να βαρεθώ; Η ζωή είναι η πιο συγκλονιστική περιπέτεια που υπάρχει, δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι πιο ενδιαφέρον, προκλητικό, ιντριγκαδόρικο, από το να ξυπνάω κάθε πρωί στον απρόοπτο κόσμο μιας ολοκαίνουργιας μέρας». (απόσπασμα από τη συνέντευξη στη Σταυρούλα Παναγιωτάκη στην Athens Voice – athensvoice)
«Αν η υιοθεσία στην Ελλάδα ήταν εύκολη υπόθεση εμείς, θα είχαμε ήδη, όχι ένα, αλλά και περισσότερα παιδιά! Δεν είναι, όμως, εύκολη διαδικασία η υιοθεσία, είναι σκληρή, χρονοβόρα και πολύ περίπλοκη. Είναι κρίμα να ακούγονται επιπόλαιες κριτικές του τύπου «τόσα μωρά υπάρχουν που χρειάζονται γονείς, γιατί δεν υιοθετούν ένα;». Αυτά είναι απλοϊκά, παιδαριώδη συμπεράσματα που προέρχονται από άγνοια. Οι γονείς που υιοθετούν είναι ήρωες-μακάρι να γινόταν πιο γνωστό το τι περνούν για να καταφέρουν να κρατήσουν αγκαλίτσα τα παιδάκια τους». (Lady like – πηγή Lifo: mikropragmata)
«(η εξωσωματική γονιμοποίηση) Πρόκειται για ένα πολύ μεγάλο και σοβαρό στόχο, που απαιτεί το μάξιμουμ της σωματικής, ψυχικής και οικονομικής αντοχής ενός ζευγαριού. Όπως και σε πολλά πράγματα στη ζωή που απαιτούν συγκέντρωση και αφοσίωση στην επίτευξη ενός δύσκολου στόχου, έτσι και η επίτευξη μιας υποβοηθούμενης εγκυμοσύνης είναι μια υπόθεση που αν δεν έχεις στοχοπροσήλωση, δεν την κερδίζεις εύκολα». ». (Lady like – πηγή Lifo: mikropragmata.)
«Θέλω να γίνω μοντέλο! Έχεις δει κάτι γριές που περπατάνε στις πασαρέλες με άσπρα μαλλιά; Κάτι τέτοιο θέλω να γίνω όταν μεγαλώσω. Άλλωστε, παλιά υπήρξα και κουνελάκι του “Playboy”. Περιττό να σου πω, πόσα πολλαπλά εγκεφαλικά έπαθαν οι γονείς μου. Θυμάμαι τα πέταξα όλα μπροστά στον Διαμαντόπουλο και του είπα: “Τράβα φωτογραφίες!”. Τυχαία έγινε επειδή εκείνο το μήνα δεν είχαν “κουνέλι” στο εξώφυλλο, ήταν φίλος μου ο διευθυντής και μου λένε “δεν έρχεσαι να κουνελίσουμε εσένα;”. Και το έκανα. Αν αύριο, όμως, γίνω γιαγιά ξέρεις τι θα λέει ο εγγονός μου; “Ξέρετε τι γιαγιά έχω εγώ; Κουνέλι!”. Θα σαρώνει όλα τα άλλα παιδάκια στο νηπιαγωγείο! Επίσης υπουργός τουρισμού θα ήθελα να γίνω, για να μπορώ να ταξιδεύω συνέχεια. Άκου άλλη μία ωραία ιστορία: Μία φορά ταξίδεψα στο Μπαλί με το σύντροφό μου σε μία πολύ κρυφή παραλία, για να κάνουμε κατάδυση και να δούμε τα ψάρια. Ένα φοβερά μεγάλο και άσκημο ψάρι πλησίασε απειλητικά το φίλο μου, ανοίγοντας το στόμα μου. Ακούμπησε τη μύτη του σχεδόν πάνω στη δική του και άνοιξε τα απαίσια σουβλερά του δόντια, έτοιμο να τον κάνει μια χαψιά. Εγώ τρόμαξα! Ο φίλος μου έμεινε εντελώς ακίνητος κοιτώντας το ψάρι μεσα στα μάτια, μέχρι που -στο τέλος- ψάρωσε ο ίδιος το ψάρι. Τότε κατάλαβα ότι αυτόν τον άντρα εγώ θα τον παντρευτώ. Και τον παντρεύτηκα!». (Από κείμενο του Γιάννη Χατζηγεωργίου, πηγή Lifo: www.lifo.gr)
(οι δύο illustration φωτό είναι από το αρχείο της Athens Voice)