Ένα δέντρο μια φορά – του Ευγένιου Τριβιζά
Άλλο ένα διαχρονικό κι υπέροχο παραμύθι, με δυνατά μηνύματα!
Το «Ένα δέντρο, μια φορά», ένα από τα πιο αγαπητά βιβλία του, που προάγει την οικολογική ευαισθητοποίηση και μεταδίδει επίκαιρα μηνύματα που αφορούν στη ζωή των περιθωριοποιημένων ατόμων στις σύγχρονες μεγαλουπόλεις, γίνεται ταινία υψηλής ποιότητας τρισδιάστατων κινούμενων σχεδίων (3d animation).
Το παραμύθι εκτυλίσσεται ένα χριστουγεννιάτικο βράδυ, όταν συναντιούνται ένα παραμελημένο δέντρο που φυτρώνει στο άχαρο πεζοδρόμιο μιας πόλης και ένα φτωχό αγόρι. Το δέντρο, που βλέπει από τα παράθυρα των σπιτιών τα καταστόλιστα χριστουγεννιάτικα δέντρα και ζηλεύει, ζητά από το αγόρι να το στολίσει. Εκείνο όμως, δεν έχει στολίδια, ούτε και χρήματα. Πώς είναι δυνατόν να στολίσει ένα καχεκτικό δέντρο στη μέση ενός παγωμένου, βρόμικου πεζοδρομίου; Κι όμως… εκείνη η νύχτα είναι αλλιώτικη από τις άλλες, μια νύχτα ονείρων, μια νύχτα μαγική…
Την ταινία, ένα απολαυστικό θέαμα για όλη την οικογένεια (family show) με συγκίνηση, λεπτές αποχρώσεις του χιούμορ, πλούσια φαντασία και χωρίς ίχνος βίας, σε πρωτότυπο σενάριο του ίδιου του Ευγένιου Τριβιζά, τη σκηνοθετεί ο Παναγιώτης Ράππας (συνεργάτης του Steven Spielberg και ισόβιο μέλος της Ακαδημίας Τεχνών και Επιστημών του Κινηματογράφου των ΗΠΑ). Την παραγωγή υπογράφουν ο Παναγιώτης Ράππας και ο βραβευμένος με ΕΜΜΥ και υποψήφιος για το ANNIE 2007, Νάσος Βακάλης (πηγή: ΕΡΤ).
Τὸ δέντρο
Σ᾿ ἕνα ἄχαρο πεζοδρόμιο μιᾶς πολύβουης πολιτείας ἦταν κάποτε ἕνα ἄσχημο παραμελημένο δέντρο. Κανεὶς δὲν τὸ πρόσεχε. Κανεὶς δὲν τὸ φρόντιζε. Κανεὶς δὲν τοῦ ἔδινε τὴν παραμικρὴ σημασία. Τὰ φύλλα του εἶχαν μαραζώσει, εἶχαν πέσει ἀπὸ καιρὸ κι εἶχε ἀπομείνει γυμνό, σκονισμένο καὶ καχεκτικό.
Ποτὲ δὲν εἶχε γνωρίσει τοῦ δάσους τὴ δροσιά. Δὲν εἶχαν κελαηδήσει ποτὲ στὰ φύλλα του πουλιά, μὲ δυσκολία νὰ τὸ ἄγγιζε ποῦ καὶ ποῦ κάποια πονετικὴ ἡλιαχτίδα ποὺ γλιστροῦσε στὰ κρυφὰ ἀνάμεσα στὶς μουντὲς καὶ ἄχαρες πολυκατοικίες ποὺ τὸ περιστοίχιζαν.
Οἱ περαστικοὶ διάβαιναν δίπλα του μὲ ἀδιαφορία, βλοσυροὶ καὶ βιαστικοί, χωρὶς νὰ τοῦ δίνουν καθόλου σημασία, μερικοὶ μάλιστα πετοῦσαν ἀποτσίγαρα, φλούδια ἀπὸ κάστανα καὶ λερωμένα χαρτομάντηλα κι ἄλλοι φτύνανε στὸ χωμάτινο τετραγωνάκι γύρω ἀπὸ τὴ ρίζα του.
Καὶ σὰ νὰ μὴν ἔφταναν ὅλα αὐτά, κατάλαβε ἀπὸ κάτι μηχανικοὺς μὲ σκοῦρες καμπαρντίνες καὶ κρεμαστὰ μουστάκια, ποὺ ἔσκυβαν καὶ μουρμούριζαν κι ὅλο μετροῦσαν σκυθρωποί, ὅτι θὰ πλάταιναν τὸ δρόμο πλάι του. Κι ἂν συνέβαινε αὐτό, τί τύχη τὸ περίμενε; Θὰ τὸ πελέκιζαν, θὰ τὸ ξερίζωναν; Θὰ τὸ πετοῦσαν μήπως στὰ σκουπίδια;
Ἐκεῖνο τὸ χριστουγεννιάτικο δειλινὸ τὸ δέντρο αἰσθανόταν πιὸ παραμελημένο, πιὸ παραπονεμένο ἀπὸ ποτέ. Στὰ ὁλόφωτα παράθυρα γύρω του διέκρινε ἀνάμεσα ἀπὸ τὶς κουρτίνες χριστουγεννιάτικα ἔλατα, ποὺ χαρωπὰ παιδιὰ τὰ στόλιζαν μὲ κόκκινα κεριά, καμπανοῦλες, ἀγγελούδια, ἀσημένια πέταλα καὶ γιορτινὲς γιρλάντες καὶ ζήλευε. Ζήλευε πολύ. Πόσο θὰ ἤθελε νὰ εἶναι ἔτσι κι αὐτό. Χριστουγεννιάτικο ἔλατο στὴ θαλπωρὴ ἑνὸς σπιτιοῦ. Νὰ τὸ φροντίζουν, νὰ τὸ στολίζουν, νὰ τὸ καμαρώνουν…
Το Ένα δέντρο μια φορά κυκλοφορεί και σε βιβλίο από τις εκδόσεις Καλέντη, σε εικονογράφηση του Νικόλα Ανδρικόπουλου.
