7 πράγματα που κάνουμε διαφορετικά από τις δικές μας μαμάδες
Μέσα σε μια γενιά ο ρόλος της μητρότητας έχει μεταμορφωθεί από πολλές απόψεις
Αν οι διαφωνίες σας με τη μητέρα σας στον τρόπο ανατροφής των παιδιών έχουν γίνει ρουτίνα, είναι αναμενόμενο. Όχι μόνο επειδή, ας πούμε, θεωρείτε τη μαμά σας αθεράπευτα παρεμβατική ή πεισματάρα, αλλά και γιατί καθεμία σας αντιλαμβάνεται τη μητρότητα με έναν αρκετά διαφορετικό τρόπο.
Για του λόγου το αληθές, ακολουθούν επτά πράγματα που κάνουμε διαφορετικά ως μαμάδες από τις προηγούμενες γενιές γυναικών:
Επιδιώκουμε περισσότερο να θηλάσουμε: Ενώ εμείς πιθανότατα μεγαλώσαμε με γάλα του εμπορίου, καθώς στα βρεφικά μας χρόνια ο θηλασμός δεν θεωρείτο σπουδαία υπόθεση, σήμερα όλο και περισσότερες μαμάδες αναγνωρίζουν τα οφέλη του και επιδιώκουν να θηλάσουν τουλάχιστον για τους πρώτους έξι μήνες της ζωής του μωρού τους.
Συμμετέχουμε με τα παιδιά μας σε εξωσχολικές δραστηριότητες: Εσείς σε πόσες δραστηριότητες είχατε συμμετάσχει ως παιδί, μέχρι να πάτε δημοτικό; Μάλλον σε καμία. Το πιθανότερο είναι να περνούσατε τον ελεύθερο χρόνο σας παίζοντας στην αυλή, στη γειτονιά ή βλέποντας τηλεόραση. Τα παιδιά μας όμως αρχίζουν να παίρνουν μέρος σε εκπαιδευτικά εργαστήρια, αθλητικά προγράμματα και άλλες οργανωμένες εξωσχολικές δραστηριότητες ήδη από τη βρεφική ηλικία τους.
Στέλνουμε τα παιδιά μας από νωρίς στον παιδικό σταθμό: Οι γονείς μας καθυστερούσαν όσο μπορούσαν να μας στείλουν στο νηπιαγωγείο, με αποτέλεσμα οι περισσότερες από εμάς να περάσουμε τα πρώτα μας νηπιακά χρόνια στο σπίτι, με τη φροντίδα της μαμάς μας, της γιαγιάς μας ή κάποιου άλλου συγγενή. Σήμερα το στενό μας οικογενειακό δίκτυο εξακολουθεί να μας στηρίζει όσο μπορεί στην ανατροφή των παιδιών, αλλά όλο και περισσότεροι γονείς στέλνουν τα παιδιά τους στον παιδικό σταθμό από νωρίς, για να τα βοηθήσουν να κοινωνικοποιηθούν ή απλά επειδή, λόγω της οικονομικής τους κατάστασης και απουσία παππούδων, δεν έχουν εναλλακτικές λύσεις φύλαξης.
Αντιμετωπίζουμε το Ίντερνετ σαν γιατρό: Το διαδίκτυο είναι δίκοπο μαχαίρι. Μπορεί να μας στείλει, ορθά, στον παιδίατρο προειδοποιώντας μας για ένα σύμπτωμα του παιδιού που διαφορετικά θα είχαμε αγνοήσει, ή… στον ψυχίατρο καθώς αργά ή γρήγορα θα πέσουμε σε κάποιο άρθρο που θα συνδέει μια αθώα ενόχληση με τα πιο εφιαλτικά σενάρια. Οι δικές μας μαμάδες, απλά, επαφίονταν στις γνώσεις και την εμπειρία του παιδιάτρου. Ήταν λιγότερο υποψιασμένες, ταυτόχρονα όμως δεν κινδύνευαν να πέσουν στην παγίδα της αυτοδιάγνωσης.
Δεν διστάζουμε να βγούμε μια βόλτα με τις φίλες μας: Πόσο συχνά έβγαινε η μαμά μας έξω με τις φίλες της την περίοδο που ήταν ήδη παντρεμένη και με παιδιά; Ίσως ποτέ. Μπορεί εμείς να το κάνουμε σπάνια, λόγω του υπερφορτωμένου προγράμματός μας, όμως για εμάς μια τέτοια ιδέα όχι μόνο δεν θεωρείται αδιανόητη αλλά πολλές φορές αποδεικνύεται και λυτρωτική.
Αναζητάμε βοήθεια όταν την έχουμε ανάγκη: Όχι πολλές δεκαετίες πριν, η επίσκεψη σε κάποιον ειδικό ψυχικής υγείας ή παιδοψυχολόγο αντιμετωπιζόταν σαν ταμπού. Σήμερα όλο και περισσότερες μαμάδες δεν διστάζουμε να απευθυνθούμε στην κατάλληλη ειδικότητα αν υποψιαστούμε ότι το παιδί μας αντιμετωπίζει κάποιο πρόβλημα ανάπτυξης ή συμπεριφοράς ή ότι εμείς οι ίδιες υποφέρουμε από κάποιο πρόβλημα ψυχικής υγείας όπως η επιλόχειος κατάθλιψη.
Δεν φοβόμαστε να μεγαλώσουμε μόνες το παιδί μας, αν η σχέση με το σύντροφό μας αποτύχει: Το διαζύγιο μπορεί να αντιμετωπίζεται ακόμα με κάποια προκατάληψη στη χώρα μας, αλλά δεν θεωρείται απαγορευμένη λέξη. Ενώ οι παλαιότερες γενιές γυναικών συνήθως αναγκάζονταν να υπομείνουν έναν τουλάχιστον δυσλειτουργικό γάμο «για το καλό των παιδιών» και «για το τι θα πει ο κόσμος», σήμερα όλο και περισσότερες από εμάς, παρά το οικονομικά δυσχερές κλίμα που επικρατεί, τολμάμε να επιλέξουμε το μοντέλο της μονογονεϊκής οικογένειας αντί να συντηρήσουμε μια σχέση που ξέρουμε ότι θα κάνει και εμάς δυστυχισμένες και τα παιδιά μας.