Τι κάνουν διαφορετικά οι γονείς που μεγαλώνουν τα πιο δυνατά και ανθεκτικά παιδιά: σύμφωνα με μελέτη του Χάρβαρντ
Οι πιο επιτυχημένοι γονείς δεν ακολουθούν ένα επικριτικό στυλ ανατροφής
Η πίεση των επιτευγμάτων της κοινωνίας βλάπτει ολοένα και περισσότερο τα παιδιά μας. Ως δημοσιογράφος και μητέρα τριών εφήβων, η Jennifer Breheny Wallace ήθελε να καταλάβει την πίεση που ένιωθαν τα παιδιά και οι γονείς και από πού προερχόταν, όπως διαβάζουμε σε άρθρο της στο cnbc.com.
Έτσι, το 2020, διεξήγαγε μια πρώτη στο είδος της εθνική έρευνα για τους γονείς με τη βοήθεια ενός ερευνητή στο Harvard Graduate School of Education.
Ένα από τα πιο συναρπαστικά πράγματα που ακολούθησαν είχε να κάνει με ένα συγκεκριμένο στυλ ανατροφής που βλάπτει την αυτοπεποίθηση και την αυτοεκτίμηση των παιδιών.
Η κριτική ανατροφή των παιδιών μπορεί να οδηγήσει σε έναν «ψεύτικο εαυτό»
Οι πιο επιτυχημένοι γονείς δεν ακολουθούν ένα κριτικό στυλ ανατροφής. Όταν ένας γονέας είναι επικριτικός («Γιατί δεν μπορείς να είσαι περισσότερο σαν τον αδερφό σου;») ή όταν η αγάπη είναι υπό όρους («Τα περιμένω όλα αυτό το εξάμηνο!»), ένα παιδί αρχίζει να αισθάνεται ελαττωματικό.
Για να αντιμετωπίσουν αυτά τα οδυνηρά συναισθήματα, μαθαίνουν να κρύβουν ποιοι πραγματικά είναι για να γίνουν το άτομο που πιστεύουν ότι οι γονείς τους θέλουν ή χρειάζονται να είναι.
Αυτό μπορεί να οδηγήσει τα παιδιά να αναπτύξουν αυτό που οι ψυχολόγοι αποκαλούν «ψεύτικο εαυτό» – μια τεχνητή προσωπικότητα που χρησιμεύει ως στρατηγική αντιμετώπισης για να πάρει την αγάπη και την υποστήριξη που χρειάζεται ένα παιδί για να επιβιώσει. Συνέπεια αυτής της τακτικής είναι να νιώθουν ντροπή, αόρατοι και μη αγαπητοί.
Με την πάροδο του χρόνου, ένας ψεύτικος εαυτός μπορεί να τους οδηγήσει στο να επιλέξουν λάθος φίλους, συντρόφους ή καριέρα, επειδή ουσιαστικά ζουν τη ζωή κάποιου άλλου.
Τι κάνουν διαφορετικά οι γονείς ικανοποιημένων και επιτυχημένων παιδιών
Οι γονείς που μεγαλώνουν τα πιο δυνατά και ανθεκτικά παιδιά δημιουργούν ένα περιβάλλον που τους επιτρέπει να κάνουν λάθη και να μη φοβούνται την αποτυχία.
Μπορείτε ακόμα να αγαπάτε το παιδί, αλλά να μην αγαπάτε μια πράξη ή μια συμπεριφορά. Όταν είμαστε σε θέση να διαχωρίσουμε ξεκάθαρα τα δύο, ένα παιδί δεν συνδέει την αξία του με τη συμπεριφορά του, είτε «καλή» είτε «κακή».
Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορείτε να έχετε προσδοκίες για τη συμπεριφορά του παιδιού σας. Απλώς πρέπει να προσέχετε πώς εκφράζετε αυτές τις ανησυχίες. Όταν ένα παιδί ενεργεί με τρόπους που δεν συνάδουν με τις αξίες ή τις ελπίδες μας, πρέπει να δείξουμε ζεστασιά ακόμα και όταν εκφράζουμε απογοήτευση.
Πώς να δείξετε στα παιδιά σας ότι τα εκτιμάτε
Τόσο μεγάλο μέρος της ζωής μας ως γονείς συνίσταται στο να κάνουμε τα παιδιά μας να κάνουν πράγματα που δεν θέλουν να κάνουν, να τους δίνουμε μαθήματα, να τα προετοιμάζουμε για μελλοντική επιτυχία. Αλλά κάτι χάνεται όταν οι σχέσεις μας δεν περιλαμβάνουν αρκετό χρόνο, όπως απλώς το να απολαμβάνουμε ο ένας τον άλλον, να απολαμβάνουμε αυτό που είναι εγγενώς αξιαγάπητο στα παιδιά μας.
Ο καθηγητής ψυχολογίας του Πανεπιστημίου του York Gordon Flett λέει ότι είναι σημαντικό να δίνετε προσοχή στις «μικροπρακτικές» που χρησιμοποιείτε με τα παιδιά σας. Δείχνετε τη χαρά σας όταν εμφανίζονται τα παιδιά στο δωμάτιο ή τα βομβαρδίζετε με ερωτήσεις («Πώς τα πήγατε σε αυτό το τεστ;») για να ανακουφίσετε το δικό σας άγχος;
Για τον σκοπό αυτό, η ψυχολόγος Susan Bauerfeld συνιστά να χαιρετάτε τα παιδιά σας τουλάχιστον μία φορά την ημέρα σαν να είναι το κουτάβι της οικογένειας: με απόλυτη, ασύστολη χαρά. Αυτό περιλαμβάνει το να είστε σωματικά στοργικοί και παιγνιώδεις.
Ο καθηγητής του NYU Scott Galloway συμφωνεί. Στο βιβλίο του, «The Algebra of Happiness: Notes on the Pursuit of Success, Love and Meaning», γράφει για τη μαμά του: «Για μένα, η στοργή ήταν η διαφορά ανάμεσα στο να ελπίζω ότι κάποιος πίστευε ότι ήμουν υπέροχος και άξιος — και στο να ξέρω ότι όντως για κάποιον αυτό ίσχυε».
Και τα παιδιά που μεγάλωσαν σε ένα σωματικά στοργικό νοικοκυριό ανέφεραν λιγότερη κατάθλιψη και άγχος και υψηλότερα επίπεδα συμπόνιας ως ενήλικες, σύμφωνα με μια μελέτη από το Πανεπιστήμιο Notre Dame.
Γι’ αυτό ο χρόνος παιχνιδιού ως οικογένεια είναι τόσο κρίσιμος. Όταν δεν αφιερώνουμε χρόνο για παιχνίδι, χάνουμε μερικές από τις αλληλεπιδράσεις υψηλότερης ποιότητας που μπορούμε να έχουμε με τα παιδιά μας – να βυθιστούμε σε κάτι μαζί, ως ίσοι.
Η Jennifer Breheny Wallace είναι μια βραβευμένη δημοσιογράφος και συγγραφέας του “Never Enough: When Achievement Pressure Becomes Toxic — and What We Can For It”. Μετά την αποφοίτησή της από το Κολλέγιο του Χάρβαρντ, η Wallace ξεκίνησε τη δημοσιογραφική της καριέρα στο CBS “60 Minutes”, όπου ήταν μέλος μιας ομάδας που κέρδισε τα Βραβεία Robert F. Kennedy για την Αριστεία στη Δημοσιογραφία. Είναι Συνεργάτης Δημοσιογραφίας στο Κέντρο Επικοινωνίας Γονέων και Εφήβων στο Νοσοκομείο Παίδων της Φιλαδέλφειας. Ακολουθήστε την στο Instagram @jenniferbrehenywall