Αν έκλαψες κι εσύ στη γιορτή του νηπιαγωγείου, τότε θα ταυτιστείς με το εξομολογητικό κείμενο της Αμερικανίδας αρθρογράφου Hanna Lacy
Η μητρότητα είναι ένα ταξίδι γεμάτο συγκινήσεις και τα οροσόσημα που περνάει ένα παιδί είναι πολύτιμες εμπειρίες που γιορτάζουμε κάθε στιγμή
Όλες το έχουμε ζήσει ή θα το βιώσουμε, κάθε μια με τον δικό της ξεχωριστό τρόπο. Η Αμερικανίδα αρθρογράφος Hanna Lacy δεν ήταν προετοιμασμένη για όλα τα συναισθήματα που θα ένιωθε βλέποντας τον μικρό της γιο να αποφοιτά από το νηπιαγωγείο. Ήταν σαν να ξεκινούσε ένα νέο κεφάλαιο και για τους δυο τους. Ήταν καινούργιο όταν ξεκινήσανε για πρώτη φορά μαζί αυτό το ταξίδι της προσχολικής ηλικίας. Τα φύλλα σύνδεσης και οι ρουτίνες εγκατάλειψης του σχολείου. Τα δάκρυα και το τρέξιμο έξω από τις πόρτες της τάξης. Όταν γυρνούσε το παιδί στο σπίτι και θα έλεγε στη μαμά του ότι διασκέδασε και ότι του έλειπε. Η χρονιά περνούσα με το να μαθαίνουν κι οι πώς να είναι καλά. Καθώς προσαρμόστηκε ο μικρός σε έναν δάσκαλο και στην τάξη, προσαρμόστηκε και η Hanna Lacy στο να επιστρέψει στη δουλειά της.
Χρειάστηκαν τόσα πολλά για να φτάσουνε και οι δύο εδώ. Και συνεχίζει την εξομολόγησή της όπως την μοιράζεται στο Motherly.com: «Πήγαινες στο σχολείο με μια αγαπημένη κουβέρτα που τώρα, δεν την ζητάς πια πάντα το πρωί (τόσα πρωινά και νύχτες που περάσαμε ψάχνοντας για αυτήν την αγαπημένη κουβέρτα). Και πώς έπρεπε να μάθεις κάθεσαι στο γιογιό ένα καλοκαίρι πριν ξεκινήσει το πρώτο σου μάθημα στο νηπιαγωγείο. Ήταν δύσκολο και για τους δύο μας, αλλά τα καταφέραμε μαζί.
Λατρεύω το πόσο αγαπάς όλα τα πράγματα στον Spider-man που διάλεξες για το σχολείο και την υπερηφάνεια με την οποία έδειξες αυτά τα πράγματα στους συμμαθητές και τον δάσκαλό σου. Ελπίζω και προσεύχομαι να έχεις πάντα τον ίδιο ενθουσιασμό.
Σε έχω παρακολουθήσει να αποκτάς αυτοπεποίθηση και παρόλο που θα είσαι πάντα το μικρότερο αγόρι μου και το μωρό μου, γίνεσαι όλο και πιο δικός σου άνθρωπος κάθε μέρα. Μου αρέσει να λες ιστορίες και να τραγουδάς τραγούδια και να έχεις χαζές και ανόητες χορευτικές κινήσεις. Λατρεύω πόσο αγαπάτε την ημέρα της πίτσας στο σχολείο. Λατρεύω το πώς ξέρεις πώς ονομάζονται όλοι οι δεινόσαυροι και πόσο αγαπάς τις σκηνές από τη Χρυσομαλούσα και οι 3 αρκούδες.
Καθώς σε παρακολουθώ στη σκηνή για τη γιορτή του σχολείου και παρακολουθώ τη χαρά και τον ενθουσιασμό σου, ξέρω ότι θα έχεις τόσες πολλές στιγμές να λάμψεις τα επόμενα χρόνια. Ότι θα υπάρχουν πολλές άλλες γιορτές, θρίαμβοι, επιτυχίες, ορόσημα μπροστά. Και τα δάκρυα έτρεξαν στα μάτια μου για διαφορετικούς λόγους, λόγω διαφορετικών προκλήσεων. Και ότι κάθε νέο ορόσημο, όσο μικρό ή μεγάλο κι αν είναι, είναι μια ευκαιρία να εκτιμήσουμε εσένα και πώς μεγαλώνεις και αλλάζεις και πώς αλλάζει και η σχέση μας.
Η προσχολική ηλικία μας έχει διδάξει και στους δύο ότι η αλλαγή μπορεί να είναι τόσο δύσκολη, αλλά μπορεί επίσης να είναι τόσο καλή. Ξέρω ότι μια μέρα πολύ σύντομα δεν θα μου δείξεις όλα τα όμορφα φύλλα και έντομα που βρήκες έξω. Ίσως σταματήσεις να μαζεύεις λουλούδια για μένα, αν και ελπίζω ότι θα το κάνεις ακόμα.
Τελικά θα σταματήσω να βρίσκω μισοτελειωμένα σνακ σε όλο το σπίτι, αγωνιστικά αυτοκίνητα και δεινόσαυρους. Μια μέρα, το να διαλέξεις νέα παιχνίδια από το κατάστημα ή να πάμε μαζί στο πάρκο δεν θα είναι το ίδιο. Μια μέρα, μπορεί να μην υπάρχουν τόσες ερωτήσεις που θα ρωτήσεις και θα μπορώ να απαντήσω.
Αλλά προς το παρόν, είμαι τόσο ευγνώμων που το να δίνεις αγκαλιές στη μαμά σου είναι ακόμα ωραίο, που εξακολουθείς να σου αρέσει να μου κρατάς το χέρι στο ζωολογικό κήπο και που τα χωνάκια παγωτού και οι γρανίτες είναι τόσο συναρπαστικά. Ότι ακόμα παίζεις με τα παιχνίδια σου σε όλο το σπίτι και χάνεσαι στον δικό σου μικρό κόσμο που έχεις φτιάξει. Τα πρώτα σου χρόνια μας έχουν διαμορφώσει και τους δύο.
Μερικοί άνθρωποι μπορεί να μου πουν, “Λοιπόν, είναι απλώς μια αποφοίτηση Προσχολικής ηλικίας”. Αλλά αν υπάρχει κάτι που μου έχει διδάξει η μητρότητα, είναι ότι αυτό που λένε ότι καθώς ανοιγοκλείνεις τα μάτια ο χρόνος πετάει. Τα επόμενα ορόσημα και αλλαγές και εποχές γονικής μέριμνας έρχονται χωρίς τελικά να είσαι απόλυτα προετοιμασμένος.
Λοιπόν, θα αξιοποιήσω κάθε δικαιολογία για να γιορτάσω εσένα και εμένα και τους δύο μας και πόσο μακριά έχουμε φτάσει μαζί – και το πόσο μακριά έχουμε ακόμα να φτάσουμε».