Όλες οι φράσεις-κλειδιά για να ηρεμήσετε ένα παιδί σε ξέσπασμα

Από τις στιγμές που δεν θέλουμε να γίνουμε ποτέ μάρτυρες, πόσο μάλλον να συμμετέχουμε ή να βιώσουμε, που ωστόσο ως γονείς είναι αδύνατο να αποφύγουμε… Όταν ένα μικρό παιδί βγαίνει εκτός εαυτού και είναι έτοιμο να βγάλει και τους γονείς του εκτός εαυτού, ο κλήρος για να ηρεμήσουν τα πνεύματα σαφώς πέφτει στους μεγάλους της παρέας. Ένα παιδί μπορεί να «ξεσπάει» για πολλούς λόγους – όπως το ότι νυστάζει, είναι κουρασμένο, δεν ξέρει τι του συμβαίνει ή υπάρχει κάποιο «μεγάλο» συναίσθημα που δεν είναι ακόμα σε θέση να διαχειριστεί. Ακόμα κι αν ωστόσο ο λόγο είναι η συνήθης (βεβιασμένη) κατηγορία «θέλει προσοχή» – το να του δώσετε την προσοχή είναι σαφώς το πρώτο πράγμα που χρειάζεται να κάνετε, και για να μη ρίξετε λάδι στη φωτιά, υπάρχουν μερικές φράσεις που καλό είναι να αποφύγετε στην ειρηνευτική σας αποστολή και υπάρχουν μερικές που θα κάνουν την προσπάθειά σας πιο εύκολη και λιγότερο χρονοβόρα και κυρίως πιο αποτελεσματική.

Όσο κι αν το ξέσπασμα ενός παιδιού είναι σχεδόν μεταδοτικό κι είναι δύσκολο και για τους γονείς να κρατήσουν την ψυχραιμία τους, αν παραμείνετε ήρεμοι και χρησιμοποιήσετε τις σωστές λέξεις τόσο πιο σύντομα θα καταφέρετε να ηρεμήσει το παιδί και τόσο πιο αποτελεσματικός θα είναι και για το μέλλον ο τρόπος σας.

Από τον επιτονισμό, το ύφος σας, την ένταση της φωνής και κυρίως τις φράσεις που θα χρησιμοποιήσετε εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό το πώς, πότε και πόσο θα καταφέρετε να τερματίσετε το ξέσπασμα ενός νηπίου, που βρίσκετε εκτός εαυτού.

Ακολουθούν μερικές φράσεις που είναι καλό να πείτε αλλά και φράσεις για να αποφύγετε:

Αντί για: «Σταμάτα να πετάς πράγματα»

Δοκιμάστε: «Όταν ρίχνεις τα παιχνίδια, νομίζω ότι δεν σου αρέσει να παίζεις μαζί τους. Αυτό συμβαίνει;»

Αυτή η τεχνική ομιλητή / ακροατή έχει σχεδιαστεί για να βοηθά στην επικοινωνία των συναισθημάτων με τρόπο που δεν έρχεται σε σύγκρουση με τον εσωτερικό κόσμο του παιδιού. Όχι μόνο αυτό διατηρεί τις γραμμές επικοινωνίας ανοιχτές, αλλά δείχνετε πώς να διατυπώσετε μια κατάσταση από την οπτική σας, η οποία με τη σειρά της δίνει στο παιδί σας την ευκαιρία να επαναδιατυπώσει τα γεγονότα από τη δική του προοπτική.

Αντί για: «Τα μεγάλα παιδιά δεν το κάνουν αυτό»

Δοκιμάστε: «Τα μεγάλα παιδιά και ακόμη και οι μεγάλοι έχουν μερικές φορές μεγάλα συναισθήματα. Είναι εντάξει, αυτό το συναίσθημα θα περάσει».

Ας είμαστε ειλικρινείς. Όσο μεγαλώνουν τα παιδιά σας, τόσο μεγαλύτερα είναι τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν, τόσο μεγαλύτερα είναι και τα συναισθήματα που έχουν. Το να τους λέτε ότι τα μεγάλα παιδιά δεν βιώνουν θυμό, απογοήτευση ή άγχος είναι απλώς αναληθές. Ενθαρρύνει επίσης τα παιδιά να αποφεύγουν ή να εξουδετερώνουν τα συναισθήματα και αποτρέπει την επεξεργασία τους με υγιή τρόπο.

Αντί για: «Μην θυμώνεις»

Προσπαθήστε: «Κι εγώ θυμώνω επίσης μερικές φορές. Ας δοκιμάσουμε να μιλήσουμε για αυτά τα θυμωμένα συναισθήματα»

Μια πρόσφατη μελέτη αποκαλύπτει ότι το να φωνάζουμε όταν είμαστε σωματικά πληγωμένοι μπορεί στην πραγματικότητα να διακόψει τα μηνύματα πόνου που στέλνονται στον εγκέφαλο. Αν και το παιδί σας μπορεί να μην έχει πόνο αυτό καθαυτό, μια κραυγή πολεμιστή μπορεί να εργαστεί για να απελευθερώσει την οργισμένη ενέργεια με έναν παιχνιδιάρικο τρόπο. Επιλέξτε μια κραυγή πολεμιστή ή μάντρα μαζί με το παιδί σας (σκεφτείτε κάτι σαν το αντίστοιχο της κραυγής του Ταρζάν)

Αντί για: «Μην τολμήσεις και χτυπήσεις»

Δοκιμάστε: «Είναι εντάξει να είσαι θυμωμένο, αλλά δεν θα σε αφήσω να χτυπήσεις κάποιον/κάτι ή να χτυπηθείς. Πρέπει να τους κρατήσουμε όλους ασφαλείς».

Αυτό μεταδίδει σταθερά το μήνυμα ότι το συναίσθημα είναι εντάξει, αλλά η δράση δεν είναι. Ο διαχωρισμός των δύο θα βοηθήσει το παιδί σας να μάθει να κάνει το ίδιο.

Αντί για: «Είσαι τόσο δύσκολο»

Δοκιμάστε: «Αυτό είναι δύσκολο, ε; Θα το καταφέρουμε μαζί».

Όταν τα παιδιά βγαίνουν εκτός εαυτού, είναι σημαντικό να καταλάβουμε γιατί και να μπαίνουμε στα παπούτσια τους. Αυτή η φράση ενισχύει την ιδέα ότι βρίσκεστε στην ίδια ομάδα και εργάζεστε προς τον ίδιο στόχο.

Αντί για: «Αυτό είναι, έχεις πέντε λεπτά!»

Δοκιμάστε: «Ας πάμε μαζί στον χώρο ηρεμίας».

Έτσι το παιδί θα νιώθει ότι το να ηρεμήσει δεν είναι μια «συνέπεια» ή ένα είδος τιμωρίας, αλλά κάτι που θα κάνει και το ίδιο να νιώσει καλύτερα.

Αντί για: «Βούρτσισε τα δόντια σου τώρα”

Δοκιμάστε: «Θέλεις πρώτα να βουρτσίσεις τα δόντια της Έλζα (ή όποιου άλλου αγαπημένου παιχνιδιού) ή τα δικά σου;»

Για τα νήπια, τα ξεσπάσματα είναι ένας τρόπος άσκησης ελέγχου στο περιβάλλον τους. Με αυτόν τον τρόπο, προσφέρετε στο παιδί σας μια επιλογή και με τη σειρά του κάποιο έλεγχο.

Αντί για: «Φάε το φαγητό σου ή θα πας για ύπνο νηστικό»

Δοκιμάστε: «Τι μπορούμε να κάνουμε για να κάνουμε αυτό το φαγητό νόστιμο;»

Αυτό δίνει και μια επιλογή αλλά και σας βάζει σε θέση συμμαχίας και κατανόησης.

Αντί για: «Το δωμάτιό σου είναι χάλια! Είσαι τιμωρημένο μέχρι να το καθαρίσεις»

Δοκιμάστε: «Τι θα έλεγες να αρχίσουμε να καθαρίζουμε αυτήν την όμορφη γωνιά του δωματίου σου; Θα σου δώσω ένα χέρι».

Αντί να επικεντρωθείτε στο συντριπτικό καθήκον του να καθαρίσετε ένα τεράστιο χάος, μετατοπίστε τον στόχο στην απλή εκκίνηση. Η εκκίνηση μιας ανεπιθύμητης εργασίας μπορεί να δώσει την ώθηση και την ορμή στο παιδί για να συνεχίσει μόνο του.

Αντί για: «Φεύγουμε τώρα!»

Δοκιμάστε: «Τι πρέπει να κάνουμε για να είμαστε έτοιμοι να φύγουμε;»

Επιτρέψτε στα παιδιά να σκέφτονται τις διαδικασίες για τις μεταβάσεις στη ζωή τους. Αυτό βοηθά στην αποφυγή μιας διαμάχης εξουσίας και τους δίνει την ευκαιρία να επισημάνουν στο μυαλό τους ότι κάνουν μετάβαση σε μια νέα δραστηριότητα. Αυτή είναι επίσης μια εξαιρετική ρουτίνα για παιχνίδι ρόλων όταν δεν βιάζεστε πραγματικά να πάτε κάπου.

Αντί για: «Σταματήστε να κλαίτε»

Δοκιμάστε: «Ένα δύο – ένα δύο (και σαν να κρατάτε μικρόφωνο) για να δούμε μπορούμε να δοκιμάσουμε να γυρίσουμε στην κανονική μας φωνή»

Μερικές φορές τα παιδιά μιλάνε κλαίγοντας και δεν κανείς καταλαβαίνει τι λένε. Ζητώντας τους να επαναδιατυπώσουν με κανονικό τόνο, τους διδάσκετε ότι έχει σημασία ο τρόπος που λένε τα πράγματα.

Αντί για: «Σταμάτα την γκρίνια»

Δοκιμάστε: «Σε ακούω. Μπορούμε να βρούμε μια λύση;»

Και πάλι, αυτό φέρνει την ευθύνη πίσω στο παιδί. Την επόμενη φορά που το παιδί σας παραπονιέται ασταμάτητα για σχολείο / δείπνο / αδέλφια, ζητήστε του να προβληματιστεί για λύσεις. Υπενθυμίστε του ότι δεν υπάρχουν λανθασμένες απαντήσεις, κάθε ιδέα είναι σημαντική.

Αντί για: «Πόσες φορές πρέπει να πω το ίδιο πράγμα;»

Δοκιμάστε: «Μπορώ να δω ότι δεν με ακούσατε την πρώτη φορά. Θες να δοκιμάσω να το ξαναπώ και να μου πεις τι σου είπα στο αυτί μου;»

Αν το παιδί σας επαναλάβει αυτό που ακούει σταθεροποιεί το μήνυμά σας. Η μεταβολή της έντασης προσθέτει ένα στοιχείο διασκέδασης στο αίτημα. Και υπάρχει το στοιχείο επιπλέον της έκπληξης, καθώς το βάζετε σχεδόν να παίξει συνωμοτικά.

Αντί για: «Σταμάτα να παραφέρεσαι»

Δοκιμάστε: «Σου είναι πολύ δύσκολο αυτό τώρα; Ας κάνουμε ένα διάλειμμα και επιστρέψουμε σε αυτό σε 17 λεπτά».

Ακούγεται τυχαίο, αλλά ένας ερευνητικός τύπος για παραγωγικότητα αναφέρει να δουλέψουμε για 52 λεπτά, να σταματήσουμε για 17. Με ένα διάλειμμα από το άγχος που σχετίζεται με ένα κομμάτι «εργασίας», επιστρέφουμε σε αυτό έτοιμοι να ξεκινήσουμε ξανά, εστιασμένοι και πιο παραγωγικοί από πριν. Η ίδια ιδέα ισχύει για την εργασία στο σπίτι, την άσκηση πιάνου ή το άθλημα.

Αντί για: «Πήγαινε στο δωμάτιό σου»

Δοκιμάστε: «Θα μείνω εδώ κοντά σου μέχρι να είσαι έτοιμο για αγκαλιά».

Και πάλι, η απομόνωση στέλνει το μήνυμα ότι υπάρχει κάτι λάθος με το παιδί. Δίνοντάς του χώρο μέχρι να είναι έτοιμο να ξανασυνδεθεί, παρέχετε διαβεβαίωση ότι θα είστε πάντα εκεί για αυτό.

Αντί για: «Με ντροπιάζεις»

Δοκιμάστε: «Ας πάμε κάπου να είμαστε μόνοι μας, ώστε να το λύσουμε».

Θυμηθείτε, δεν πρόκειται για εσάς. Είναι για αυτόν και τα συναισθήματά του. Βγάζοντας και τους δύο σας από την κατάσταση, ενισχύετε την ομαδική προσπάθεια χωρίς να δώσετε την προσοχή στη συμπεριφορά.

Αντί για: «Είσαι απίστευτο»

Δοκιμάστε: «Έχεις μια δύσκολη στιγμή. Ας προσπαθήσουμε να το καταλάβουμε μαζί».

Πάντα, να διαχωρίζετε πάντα τη συμπεριφορά από το παιδί, ενισχύετε το συναίσθημα και συνεργάζεστε για να βρείτε μια λύση.

Αντί για: «Σταμάτα να φωνάζεις!»

Δοκιμάστε: «Ετοιμάζομαι να σβήσω μερικά κεράκια στη φανταστική μου τούρτα γενεθλίων. Θα με βοηθήσεις να τα φυσήξουμε μαζί;»

Η βαθιά αναπνοή βοηθά στην επαναφορά του σώματος σε ήρεμη κατάσταση. Το να προτείνετε κάτι παιχνιδιάρικο που να εμπλέκει την αναπνοή επιταχύνει τη συνεργασία.

Αντί για: «Δεν μπορώ να ασχοληθώ μαζί σου τώρα»

Δοκιμάστε: «Αρχίζω να εκνευρίζομαι οπότε θα επανέλθω μόλις ηρεμήσω»

Διδάξτε στα παιδιά πώς να κατονομάζουν και να ελέγχουν τα συναισθήματά τους δίνοντας το παράδειγμα αυτό σε πραγματικό χρόνο.

Αντί για: «Τέλειωσα μαζί σου»

Δοκιμάστε: «Συνεχίζω να σ’ αγαπώ. Αλλά θέλω να καταλάβεις ότι δεν είναι εντάξει να ____. Υπάρχει κάτι που θες να συζητήσουμε ως προς αυτό;»

Αυτό διατηρεί τις γραμμές επικοινωνίας ανοιχτές, ενώ εκφράζει το συναίσθημα με έναν υγιή τρόπο.

Αντί για: «Ετοιμάζομαι να χάσω την υπομονή μου»

Δοκιμάστε: «Αν το πράσινο είναι το ήρεμο, το κίτρινο το απογοητευμένο και το κόκκινο το θυμωμένο, είμαι στην κίτρινη ζώνη με κατεύθυνση το κόκκινο. Τι χρώμα είσαι εσύ; Τι μπορούμε να κάνουμε για να επιστρέψουμε και οι δύο στο πράσινο;»

Δώστε στα παιδιά μια εικόνα για να εκφράσουν πώς αισθάνονται. Μπορεί να σας εκπλήξει τι λένε, και τι είδους λύσεις καταλήγουν για να αλλάξουν την κατεύθυνση τους.

Αντί για: «Σταμάτα να λες Όχι!»

Δοκιμάστε: «Σας ακούω να λες Όχι. Καταλαβαίνω ότι δεν το θέλεις αυτό. Ας δούμε τι άλλες επιλογές έχουμε».

Αναγνωρίζοντας το «Όχι» του παιδιού σας, απομακρύνετε την κατάσταση. Αντί να υποστηρίζετε ναι / όχι, αλλάξτε το σενάριο για να εστιάσετε στο μέλλον και στην προοπτική μιας λύσης.

Αντί για: «Σταμάτα επιτέλους»

Δοκιμάστε: «Είμαι εδώ για σένα. Σε αγαπώ. Είσαι ασφαλές» (Τότε, καθίστε σε ηρεμία με το παιδί σας και αφήστε το συναίσθημα να εξαερωθεί και να περάσει.)

Αντί να: …αναστενάζετε και να γουρλώνετε τα μάτια

Δοκιμάστε: Να κάνετε οπτική επαφή με το παιδί, θυμηθείτε τις μεγαλύτερες δυνάμεις του παιδιού σας και δώστε του ένα συμπονετικό χαμόγελο.

Εξασκηθείτε στη διατήρηση της προοπτικής βλέποντας τα δυνατά σημεία του παιδιού σας.

Να θυμάστε ότι όταν το παιδί βγαίνει εκτός εαυτού συνήθως κάτι του συμβαίνει, προσπαθήστε να εστιάσετε στην αιτία κι όχι στη συμπεριφορά – όταν το παιδί νιώσει ασφάλεια, αποδοχή κι ότι το συναισθάνεστε θα ηρεμήσει πιο εύκολα και τις επόμενες φορές θα θυμάται την αντίδρασή σας προκειμένου να μάθει να ελέγχει τον εαυτό του και τις αντιδράσεις του.