Απλή υπενθύμιση: Ένας μπαμπάς δεν είναι μπέιμπι σίτερ ούτε βοηθός – είναι απλώς γονιός
Η συγγραφέας Rachel Toalson λέει τα πράγματα με το όνομά τους, σε ένα εξομολογητικό κείμενο για τον ρόλο των μπαμπάδων ως γονέων
Το εξομολογητικό κείμενο της μαμάς, μπλόγκερ και συγγραφέως Rachel Toalson που διαβάσαμε στο motherly.com μας έκανε να νιώσουμε οικεία…
«Πρέπει να βγάλω κάτι από μέσα μου για ένα λεπτό. Και είναι κάτι μεγάλο. Ξέρεις τι θα ήταν ωραίο; Θα ήταν ωραίο να ζούμε σε έναν κόσμο όπου οι άντρες δεν τοποθετούνται σε ένα βάθρο όταν καλούνται να φροντίσουν τα παιδιά τους. Θα ήταν ωραίο να ζούμε σε έναν κόσμο όπου οι άνδρες φροντίζουν τα παιδιά τους και δεν θεωρείται κάτι εξαιρετικά εξαιρετικό, σπάνιο ή αξιέπαινο.
Το καταλαβαίνω. Η κοινωνία μας εξακολουθεί να βρίσκει τον δρόμο της προς την ισότητα των φύλων. Εξακολουθεί να αγωνίζεται για ίσα δικαιώματα για τις γυναίκες στον εργασιακό χώρο, γιατί, ας πούμε, μερικές γυναίκες επιλέγουν να κάνουν και καριέρα. Εξακολουθούμε να τα υπολογίζουμε όλα αυτά. Παραδοσιακά, οι άνδρες ήταν οι τροφοδότες και οι γυναίκες οι φροντιστές, και αυτό σήμαινε ότι οι άνδρες δεν έκαναν πράγματα όπως «να φροντίζουν τα παιδιά». Αυτό λοιπόν είναι ένα «νέο» πράγμα για εμάς.
Αλλά νιώθω ότι ίσως θα έπρεπε να έχουμε πάει πιο κάτω, να είχαμε προχωρήσει περισσότερο από εκεί που βρισκόμαστε ήδη.
Ο άντρας μου και εγώ είμαστε ένα πολύ ευτυχισμένο παντρεμένο ζευγάρι. Όμως, κατά τις πρώτες εργάσιμες ώρες – 6 π.μ. έως 5:30 μ.μ. – χωρίζουμε τα γονεϊκά μας καθήκοντα σαν να είμαστε μόνοι μας. Τα Σαββατοκύριακα και τα βράδια κάνουμε παρέα μαζί ως οικογένεια, φυσικά, αλλά τις καθημερινές είναι ένας γονιός με έξι παιδιά.
Παίρνω την πρωινή βάρδια – μαγειρεύω πρωινό, φτιάχνω μεσημεριανά γεύματα, φροντίζω τα παιδιά να βουρτσίζουν τα δόντια τους και να ντύνονται με τα κατάλληλα ρούχα και να παίρνουν τα παπούτσια τους, να τα πηγαίνω όλα στο σχολείο, να περπατάω τους τρεις που δεν πηγαίνουν σχολείο πίσω στο σπίτι, να κρατούν τα δίδυμα μακριά από λάσπη και τουαλέτες, διασκεδάζοντας το μωρό, διαβάζοντάς τους ιστορίες, βάζοντάς τα όλα κάτω για ύπνο.
Ο σύζυγός μου αναλαμβάνει στις 12:30, ενώ κοιμούνται. Παλεύει μαζί τους και τα στέλνει έξω να παίξουν και προσκαλεί τους φίλους τους έτσι ώστε να υπάρχουν 12 ή 13 παιδιά στο σπίτι (το άγχος μου μόλις άγγιξε το ταβάνι) και τα βάζει να κάνουν τα μαθήματά τους. Ξέρει πού πηγαίνουν όλα τα σχολικά έγγραφα των παιδιών και υπογράφει όλα τα ημερολόγια ανάγνωσης και σημειώνει τους φακέλους συμπεριφοράς τους και φροντίζει να μπουν τα μεσημεριανά τους πράγματα στο νεροχύτη και να πλυθούν για αύριο. Ταΐζει το μωρό και αλλάζει πάνες και φροντίζει να καθαρίσει τα παιχνίδια του πριν το δείπνο, ώστε το σπίτι να είναι κάπως τακτοποιημένο μέχρι να τελειώσει η μέρα και μετά μαγειρεύει το δείπνο.
Αν και εκτιμώ όλα όσα κάνει, δεν είναι κάτι εξαιρετικό. Είναι κομμάτι του να είσαι γονιός.
Ο κόσμος είναι σοκαρισμένος που το κάνουμε με αυτόν τον τρόπο. «Πρέπει να είναι ωραίο να έχεις έναν σύζυγο που βοηθάει έτσι», λένε.
Λοιπόν, δεν ήμουν η μόνη που αποφάσισε να κάνει έξι παιδιά. Ούτε εγώ ήμουν η μόνη που συμμετείχα στη δημιουργία αυτής της οικογένειας. Φυσικά θα βοηθήσει για να μπορέσω να δουλέψω κι εγώ.
Βλέπετε, αυτό που καταλαβαίνει ο άντρας μου είναι ότι είμαι καλύτερη μητέρα λόγω της δουλειάς μου. Δεν είναι όλοι όμως έτσι. Εντάξει. Εκείνος το καταλαβαίνει και είναι χαρούμενος που φροντίζει να ακολουθήσω την καριέρα μου.
Αλλά όταν παρακολουθεί τα παιδιά για να μπορώ να τρυπώσω στο δωμάτιό μου και να γράψω μια χούφτα δοκίμια που μπορεί να αλλάξουν ή να μην αλλάξουν ζωές, δεν είναι φύλαξη παιδιών. Όταν βγαίνω μια φορά το μήνα με τους φίλους μου στη βιβλιοθήκη για να μιλήσουμε για ένα βιβλίο για πέντε λεπτά και μετά να μιλήσουμε για τις ζωές μας άλλες τρεις ώρες, και αυτός είναι με τα παιδιά, ούτε αυτό είναι φύλαξη παιδιών. Όταν αποφασίζει να ψήσει λίγο κοτόπουλο στο φούρνο ή να οργανώσει κάποια χαρτιά εκτός ελέγχου ή να πάρει το μωρό για μερικές ώρες ενώ εγώ κοιμάμαι λίγο παραπάνω, δεν «βοηθάει». Φέρεται απλώς γονιός.
Οι φίλοι και οι μπέιμπι σίτερ και οι νταντάδες πλήρους απασχόλησης βοηθούν. Οι μπαμπάδες κάνουν απλώς το δικό τους μερίδιο ως γονείς.
Χαίρομαι που μπορέσαμε να το ξεκαθαρίσουμε».