3 2 1… μηδέν
Μηδενίζοντας το χρόνο και αλλάζοντας χρονιά!
Ό,τι και να άφησε πίσω του το 2018 έφτασε κι αυτό στο τέλος του κι έχουμε 365 καινούργιες ολόφρεσκες μέρες και νύχτες για να ξετυλίξουμε σαν δώρα το 2019. Λίγο πριν αλλάξει η χρονιά έχουμε την τάση να γινόμαστε πιο ευαίσθητοι ή πιο ευάλωτοι σε έντονα συναισθήματα. Σαν να βρισκόμαστε στην κόψη του χρόνου. Αυτό το οριακό στάδιο, αυτή η στιγμή μεταίχμιο μας βάζει για λίγο στο ενδιάμεσο. Κάπου ανάμεσα στις μέρες που έφυγαν και κάπου ανάμεσα στις μέρες που έρχονται.
Επομένως γινόμαστε νοσταλγοί, ή κάνουμε έναν τελευταίο απολογισμό. Κάνουμε τη δική μας ανασκόπηση των σημαντικότερων γεγονότων. Θυμόμαστε τις πιο δυνατές. Με χαμόγελο τις πιο χαρούμενες και τις πιο ευτυχισμένες στιγμές. Ενώ τις δυσάρεστες στιγμές με κάποια ίσως πικρία. Με σκεπτικισμό ενδεχομένως εξετάζουμε τα λάθη, πιθανές αποτυχίες. Αναθεωρούμε απόψεις. Επανεξετάζουμε τις θέσεις μας.
Από την άλλη, ατενίζουμε το μέλλον. Με αισιοδοξία όσο γίνεται. Κάνουμε όνειρα. Σχεδιάζουμε. Βάζουμε στόχους.
Αν ωστόσο εσείς αισθάνεστε να σας βαραίνει όλο αυτό. Το να βρίσκεται το ένα σας πόδι στο παρελθόν –σε όλα όσα συνέβησαν τη χρονιά που τελειώνει– και με το άλλο σας πόδι να ετοιμάζεστε να βρεθείτε σε όλα όσα ίσως συμβούν είναι κάτι που συχνά δημιουργεί αναστάτωση που μπορεί να οδηγήσει και σε εσωτερικό βραχυκύκλωμα.
Χαλαρώστε και πάρτε μια βαθιά ανάσα. Στην πραγματικότητα είναι όλα πολύ πιο απλά. Όταν κάτι μας αγχώνει ή το θεωρούμε πολύ μεγάλο για να το αντέξουμε, το διαιρούμε σε μικρότερα κομματάκια, σε κλάσματα, και αντιμετωπίζουμε κάθε ένα ξεχωριστά – φτιάχνουμε ένα μέγεθος δηλαδή πιο κοντά στις δυνατότητες και στις δυνάμεις μας. Πόσο μάλλον στην περίπτωση αυτή που ο χρόνος από μόνος του έχει φροντίσει να μας προσφέρει αυτή τη δυνατότητα – με το είναι ήδη διαιρεμένος σε εποχές, μήνες, εβδομάδες, μέρες, ώρες, λεπτά, δευτερόλεπτα και πάει λέγοντας.
Μπορεί να νιώθετε ότι έχετε πίσω σας 365 μέρες και μπροστά σας άλλες τόσες, αλλά στην εκπνοή της χρονιάς τελειώνει απλώς μια Δευτέρα και ξημερώνει απλώς μια Τρίτη. Αδειάστε από τις προηγούμενες μέρες. Απαλλαγείτε από ό,τι σας βαραίνει. Δεν χρειάζεται να κουβαλάτε ούτε μέρες πάνω σας ούτε χρόνια. Ό,τι ζούμε βρίσκει τον τρόπο να μας ακολουθεί αν έχει λόγο να υπάρχει ή εξαφανίζεται διακριτικά αν δεν εξυπηρετεί πλέον σε κάτι. Ο προγραμματισμός χρειάζεται. Τα όνειρα ωφελούν. Οι στόχοι μάς κρατούν στην ενάργεια. Η ανασκόπηση μας βοηθάει να μένουμε νηφάλιοι και σε επαφή με το παρελθόν. Σωστά όλα αυτά. Αλλά πάνω απ’ όλα χρειάζεται να είμαστε και να νιώθουμε ανάλαφροι. Να ξεσκαρτάρουμε και να αφαιρούμε από το μυαλό και την ψυχή μας ό,τι δεν είναι απαραίτητο. Μια εκκαθάριση «αρχείων», ένα άδειασμα και της εσωτερικής μας μνήμης θα βοηθήσει στο να είμαστε ικανοί να δημιουργήσουμε νέες αναμνήσεις και νέα δεδομένα.
Όταν αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση μην πατήσετε pause και μετά play, αλλά κάντε control alt delete. Μηδενίστε και κάντε επανεκκίνηση, μόνο που θα σας συμβουλεύσω να κάνετε το ίδιο και την επομένη, και την αμέσως επόμενη μέρα… και ούτω καθεξής. Οι στόχοι μιας μόνο μέρας είναι εφικτοί – πολύ περισσότερο τουλάχιστον από τους στόχους μιας ολόκληρης χρονιάς. Είναι πιο εύκολο να πείτε και να κάνετε πράξη «δεν θα χάσω την ψυχραιμία μου σήμερα» από το αν πείτε «δεν θα χάσω την ψυχραιμία μου για έναν ολόκληρο χρόνο» – αν ωστόσο το λέτε κάθε πρωί, και το προσπαθείτε από την αρχή, ίσως και να το καταφέρετε (το παράδειγμα είναι τυχαίο, μπορείτε να βάλετε οτιδήποτε άλλο στη θέση του).
Η πανάρχαια θεραπευτική μέθοδος του ρέικι στηρίζεται σε 5 αρχές που όλες επικεντρώνονται στο «σήμερα»: «Μόνο για σήμερα μη θυμώνεις», «Μόνο για σήμερα μην ανησυχείς», «Μόνο για σήμερα δείξε ευγνωμοσύνη», «Μόνο για σήμερα δούλεψε σκληρά», «Μόνο για σήμερα τίμησε τους άλλους». Εγώ θα προτείνω κάτι πιο απλό: «μόνο για σήμερα ζήσε το σήμερα», όχι σαν να είναι η πρώτη ούτε σαν να είναι η τελευταία μέρα της ζωής μας – αλλά σαν να είναι μοναδική. Άλλωστε κάθε μέρα είναι μοναδική, μας αξίζει να τη ζήσουμε μοναδικά.