«Όταν η κόρη μου ξέσπασε γιατί δεν την άφησα να βάλει μπουγάδα»

Αυτός είναι ο λόγος που η μητρότητα είναι εξαντλητική.

Αυτή είναι μια φωτογραφία του μικρότερου παιδιού μου (2 ετών) ενώ ξεσπάει, καταρρέει, δαιμονίζεται- πείτε το όπως θέλετε.

Δικαιολογημένα; Εσείς να μου πείτε.

Να τι συνέβη.

Είδε ανοιχτό το πλυντήριο και ήθελε να βάλει μπουγάδα. Της είπα «όχι» και τα έχασε.

Αυτό ήταν όλο.

Ενώ καταλαβαίνω ότι θα μπορούσα να είχα αποφύγει αυτό το ξέσπασμα απλά συμφωνώντας να γεμίσουμε το πλυντήριο με ρούχα (από το σπίτι μου, αν μη τι άλλο, δεν λείπουν ποτέ τα βρόμικα ρούχα), δεν ήθελα να το κάνω και έτσι πάτησα πόδι (μεταφορικά) ενώ εκείνη άρχισε να χτυπιέται στα πατώματα (κυριολεκτικά).

Κλώτσησε, ούρλιαξε, έκλαψε, γκρίνιασε ενώ εγώ την παρακολουθούσα και περίμενα. Τελικά, συνήλθε.

Όταν γύρισε ο άντρας μου στο σπίτι και του είπα το σκηνικό, μου απάντησε ότι την καταλάβαινε, γιατί κι αυτός θα ήθελε να έβαζα συχνότερα μπουγάδα.

Γελάσαμε.

Δείτε Επίσης

Οι γονείς που μεγαλώνουν επιτυχημένα, ανθεκτικά παιδιά δεν κάνουν ποτέ αυτά τα 5 πράγματα, λένε οι ειδικοί

Βλέπετε, στο σπίτι μου, με τρία παιδιά κάτω των επτά ετών, ζούμε συχνά τέτοιες στιγμές – στιγμές όπου κάποιος από εμάς, όπως κι εγώ, ξεσπάμε χωρίς σοβαρή αιτία, πέρα από το γεγονός ότι το έχουμε ανάγκη και πως νιώθουμε καλύτερα μετά από αυτό.

Ίσως η κόρη μου ήταν κουρασμένη, ίσως πεινούσε, ίσως ήθελε περισσότερη προσοχή, ίσως η παιδική ηλικία γενικά να είναι δύσκολη.

Δεν μου αρέσει τα παιδιά μου να μου λένε «όχι» και προφανώς δεν αρέσει ούτε στα παιδιά μου να τους κάνουμε το ίδιο.

Όμως αναγνωρίζω ότι κάνω αρκετά για το σπίτι και τα παιδιά και ότι δεν πειράζει αν αφήσω στην άκρη κάποια πράγματα που δεν θέλω να κάνω όταν δεν θέλω να τα κάνω. Έχω σταματήσει να νιώθω τύψεις που λέω «όχι».

Επίσης έχω μάθει να μην ξεγελιέμαι από τα κροκοδείλια δάκρυα. Είναι πολύ ρεαλιστικά και τα παιδιά μας δίνουν την εντύπωση ότι πληγώνονται αληθινά, αλλά στην πραγματικότητα όλα τα παιδιά καταφέρνουν πάντα να επιβιώσουν. Κι αυτό ισχύει και για την αγαπημένη μου κόρη.