«Το παιδί μου δεν είναι όλη η ζωή μου»
Μια γυναίκα που γίνεται μητέρα δεν απαρνείται αυτομάτως τις υπόλοιπες ιδιότητές της, τις προσωπικές επιθυμίες και τους στόχους της, όπως εξηγεί η Αμερικανίδα αρθρογράφος Michelle Macfarlane.
Καθόμασταν με το σύζυγό μου μπροστά στο μπάρμπεκιου, στην αυλή της μητέρας του, απολαμβάνοντας ένα μπουκάλι κρασί και γιορτάζοντας τις πρώτες μας οικογενειακές διακοπές (σε απόσταση 4 ωρών από το σπίτι μας, για την ακρίβεια). Είχαμε συζητήσει διάφορα θέματα της επικαιρότητας και της πολιτικής. Η συζήτηση έφτασε στην καριέρα μου και στο πώς από προϊστάμενη σε μια εταιρεία έγινα μια μητέρα που μένει στο σπίτι, ενάντια στα αρχικά μου σχέδια και τις επιθυμίες μου.
Μετά την αναπόφευκτη ερώτηση: «Έχεις κάτι να ασχολείσαι στο σπίτι, ή παλεύεις να τα βγάλεις πέρα;», άρχισα να μιλάω για τις εκατομμύρια ιδέες που είχα για να ξεκινήσω τη δική μου επιχείρηση. Άρχισα επίσης να λέω πόσο πολύ θα ήθελα να δοκιμάσω ένα εντελώς διαφορετικό αντικείμενο, κάτι πολύ πιο δημιουργικό.
Τότε η πεθερά μου με διέκοψε για να μου πει: «Σημασία δεν έχεις πια εσύ. Τώρα η κόρη σου είναι τα πάντα για σένα». Δεν προσπαθούσε να γίνει αγενής και πιεστική, απλά επαναλάμβανε ό,τι, πιθανότατα, της είχε πει η δική της μητέρα, που είχε μεγαλώσει μόνη της πέντε παιδιά.
Όμως η κόρη μου δεν είναι η ταυτότητά μου. Η κόρη μου δεν είναι ολόκληρος ο κόσμος μου. Η κόρη μου είναι ένας απίστευτα σημαντικός για μένα άνθρωπος, του οποίου έχω την ευθύνη. Την αγαπάω βαθιά. Κάθε απόφαση που παίρνω καταλήγει στο πώς θα μπορούσε να την επηρεάσει, αρνητικά ή θετικά, αλλά η κόρη μου είναι ένας διαφορετικός άνθρωπος από εμένα.
Έχω όνειρα, ελπίδες, φιλοδοξίες και επιθυμίες που δεν συνδέονται πάντα με την κόρη μου. Υπήρχαν προτού ακόμα εκείνη να γεννηθεί και συνεχίζουν διαρκώς να εξελίσσονται.
Απολαμβάνω το χρόνο που περνάω καθημερινά με την κόρη μου. Λατρεύω τις γλυκές στιγμές αγκαλιάς, γέλιου και παιχνιδιού μας. Παρόλο που με κουράζουν και με απελπίζουν τα ξεσπάσματα οργής και οι δυσκολίες στον ύπνο, απολαμβάνω τη μητρότητα. Θα αγοράσω είκοσι ρούχα στην κόρη μου προτού πάρω για τον εαυτό μου μια καινούρια μπλούζα. Την έχω τρέξει σε γιατρούς και νοσοκομεία επειδή έπεσε κάτω αλλά και γιατί έτρεξε η μύτη της. Έχω χάσει πολλές διασκεδαστικές εκδηλώσεις με φίλους. Μαγειρεύω και καθαρίζω. Διαβάζω βιβλία στην κόρη μου. Δεν την αφήνω να παρακολουθήσει ταινίες ή να δει τηλεόραση, αλλά τη βγάζω μεγάλες βόλτες (η κόρη μου είναι κάτω των δύο ετών και δεν κατηγορώ τους γονείς που αφήνουν τα παιδιά τους να βλέπουν τηλεόραση/ταινίες, απλά εγώ έχω κάνει αυτή την επιλογή για το δικό μου παιδί).
Το βρίσκω υποτιμητικό να λέει κάποιος σε μια γυναίκα ή σε έναν άντρα ότι η ταυτότητά του ορίζεται απόλυτα από το ρόλο του ως γονιός. Κατανοώ απόλυτα το περιβάλλον από το οποίο προέρχεται ο μύθος: «Εσύ δεν μετράς πια». Προέρχεται από γενιές γονιών που θυσίασαν τα όνειρα και τις ελπίδες τους, τις περιουσίες και το χρόνο τους στο όνομα της οικογένειάς τους. Λένε: «Δεν έχεις εσύ προτεραιότητα πλέον, αλλά το παιδί σου».
Έχω θυσιάσει και θα συνεχίζω να θυσιάζω τη ζωή μου για να είναι η κόρη μου χαρούμενη και υγιής. Ωστόσο, δεν αποδέχομαι ότι δεν μετράω πια. Μία στις τόσες, θα προτιμήσω να πάω για μασάζ αντί να πάω την κόρη μου στο ζωολογικό κήπο. Δεν αποταμιεύω κάθε δεκάρα μου για τις σπουδές της κόρης μου, αλλά μαζεύω χρήματα και για ένα ταξίδι που έχω ονειρευτεί να κάνω στην Ταϊλάνδη. Πού και πού ζητάω από μια νταντά να την κρατήσει για να πάω για ψώνια με την ησυχία μου και να απολαύσω έναν καφέ. Όλα αυτά τα μικρά πράγματα με κάνουν να νιώθω καλύτερα και στο σπίτι.
Και εμείς μετράμε. Οι επιθυμίες μας μετρούν. Τα όνειρά μας μετρούν. Οι προσωπικοί στόχοι μας μετρούν. Και το παιδί μας μετράει, αλλά το γεγονός ότι γίναμε γονείς δεν σημαίνει ότι εμείς ανήκουμε στο παρελθόν. Ας σταματήσουμε να διαιωνίζουμε τον βλαβερό μύθο ότι «εμείς δεν έχουμε πια σημασία».