Το δημιουργικό μου χάος δεν στάθηκε εμπόδιο στα μητρικά μου καθήκοντα
Δεν χρειάζεται όλα να είναι υπό έλεγχο ή σε απόλυτη τάξη… για να είναι καλά!
Προτού γίνω μαμά είχα μια χαρά αποδεχτεί την κάπως δημιουργική κι ανήσυχη καλλιτεχνική μου φύση. Δεν με ενοχλούσε το «δημιουργικό χάος» που επικρατούσε κυρίως στο γραφείο μου – καλά, ενίοτε και στο υπόλοιπο σπίτι. Είχα καταφέρει να βρίσκω τις ισορροπίες και τον τρόπο μου να είμαι συνεπής στις υποχρεώσεις μου – επαγγελματικές και μη. Ενώ η σχέση μου με τον φυσικό χρόνο, τον προγραμματισμό και τις διορίες να είναι ένα διαχειρίσιμο άγχος.
Πάντα ήθελα να γίνω μαμά. Ποτέ δεν θεώρησα ότι θα ένας ρόλος κόντρα στη φύση μου. Αντίθετο στη φύση μου όντως δεν ήταν και δεν είναι… Το ότι χρειάστηκα να δουλέψω κάποιες αδυναμίες μου ωστόσο είναι κάτι που οφείλω να ομολογήσω. Η οργάνωση για παράδειγμα. Όταν έχεις μωρό πρέπει να ξέρεις πού βρίσκεται τι όταν το χρειάζεσαι – και συνήθως όταν το χρειάζεσαι δεν έχει το χρόνο που νομίζεις ότι έχεις για να το βρεις. Επειδή στην καθημερινότητα μου μου δεν έχω την καλύτερη σχέση με την τακτοποίηση και την οργάνωση. Για να με διευκολύνω –καθώς ο άνθρωπος δεν αλλάζει από τη μια μέρα στην άλλη– έφτιαξα μικρές γωνιές όπου όλα τα απαραίτητα κάθε φορά ήταν συγκεντρωμένα και σε ορατό, συγκεκριμένο σημείο. Κατάφερα σε σύντομο χρονικό διάστημα να μην αλλάζω θέση στα πράγματα του μωρού, ώστε να μη χρειάζεται να παίξω μαζί τους το κυνήγι του θησαυρού. Είχα ενημερώσει τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας να μην ανακατεύουν τα πράγματα αυτά κι αν αυτό συνέβαινε είτε να τα επέστρεφαν είτε να με ενημέρωναν εγκαίρως. Κάτι που, επίσης, με διευκόλυνε τρομερά ήταν να έχω μια λίστα με το πού βρίσκεται τι και μια λίστα με το τι τελειώνει και πρέπει να μπει στο πρόγραμμα για αγορά.
Με εξίσου «δημιουργικό τρόπο» κατάφερα να δαμάσω και την αφηρημένη σχέση μου με τον χρόνο. Ένα μωρό και ένα παιδί αργότερα έχουν πολύ αυστηρή και συγκεκριμένη ατζέντα. Σε αυτή τη διαδικασία βέβαια κατάφερα να μπω αρκετά νωρίς. Ήδη από το διάστημα της εγκυμοσύνης, όπου υπάρχουν συγκεκριμένες ημερομηνίες για συγκεκριμένες εξετάσεις. Το διάστημα της εγκυμοσύνης με προετοίμασε για την καλύτερη σχέση μου με τον χρόνο και ως προς το ότι ήταν χωρισμένο σε εβδομάδες, μήνες και τρίμηνα κύησης. Αυτός ο κατακερματισμός ακολουθήθηκε και στη συνέχεια με το μωρό – και στην αρχή, μάλιστα, έγινε ακόμα πιο διαιρεμένος, σε μέρες, σε πρωί/μεσημέρι/απόγευμα/βράδυ… σε ώρες… Άρχισα να χρησιμοποιώ ημερολόγιο αλλά και έθεσα στη διάθεσή μου την τεχνολογία για να βάζω υπενθυμίσεις (τα ποστ ιτ και τα χαρτάκια εύκολα χάνονται).
Έφτιαξα τη δική μου ρουτίνα – κάνω όλα όσα χρειάζονται αλλά στο δικό μου χρόνο και με τον τρόπο που με βολεύει. Από την αρχή της μητρότητας δεν με ενδιέφερε το τι θα πούνε οι άλλοι και αν κάνω κάποια πράγματα διαφορετικά – αρκεί να είχε το σωστό αποτέλεσμα, να νιώθω ήρεμη και λειτουργική και να μεγαλώνω ένα ευτυχισμένο και υγιές μωρό.
Τώρα το παιδί μου έχει μεγαλώσει και πηγαίνει δημοτικό. Έχει πάρει μερικά χαρακτηριστικά της ανέμελης και αφηρημένης φύσης μου. Δεν είμαι αυστηρή μαζί του, στο βαθμό ότι υπερισχύει η κατανόηση μεταξύ μας. Του δείχνω με το παράδειγμά μου ότι όλα μπορούν να γίνουν χωρίς να νιώθουμε ότι καταπιεζόμαστε. Αλλά και ότι η υπακοή στους κανόνες είναι απαραίτητη και για τη συμβίωσή μας με τους άλλους αλλά και για τη δική μας ικανοποίηση και αποτελεσματικότητα. Εκείνος, πάλι, με τη σειρά του μου δείχνει νέους ευφάνταστους τρόπους για να πετυχαίνουμε μικρούς καθημερινούς ή και πιο μεγάλους στόχους. Γιατί, έτσι είναι, τελικά… όλα γίνονται!