“Τον χρειάζομαι αυτόν τον τσακωμό και πρέπει να το αντέξεις”

Το συγκινητικό γράμμα ενός έφηβου προς τους γονείς του

Αγαπητέ Γονέα,

Αυτό είναι το γράμμα που θα επιθυμούσα να σου γράψω.

Ο τσακωμός μας αυτή τη στιγμή…Τον χρειάζομαι. Χρειάζομαι αυτόν τον τσακωμό και δεν μπορώ να σου τα πώ αυτα γιατί δεν ξέρω τον τρόπο να το κάνω και δεν βγάζει και νόημα. Αλλά χρειάζομαι αυτόν τον τσακωμό πολύ. Χρειάζομαι να σε μισήσω αυτή τη στιγμή και χρειάζομαι να το αντέξεις. Χρειάζομαστε να επιβιώσουμε ο ένας από το μίσος του άλλου. Ούτε έχει σημασία η αιτία του τσακωμού: χαρτζηλίκι, διάβασμα, άπλυτα ρούχα, σχέσεις, φιλιές καλές, φιλίες κακές, ακατάστατο δωμάτιο, τί ώρα να επιστρέφω. Δεν έχει απολύτως καμμιά σημασία. Χρειάζομαι να σε αντιμετωπίσω και εσύ να με αντιμετωπίσεις. Χρειάζομαι να κρατάς γερά την άλλη άκρη του σκοινιού όσο έγω θα βρίσκομαι απένατι κρατώντας την άλλη, αναζητώντας τα κρατήματα αυτού του κόσμου…αυτού του πρωτόγνωρου για μένα κόσμου.

Νόμιζα ότι ήξερα ποιος είμαι, ποιός είσαι, ποιοί είμαστε. Αλλά τώρα δεν έχω ιδέα. Τώρα με αναζήτω και μπορώ κάπως να με βρω όταν έρχομαι σε τριβή μαζι σου. Όταν ξεπερνάω τα όρια για λίγο νιωθω οτι υπάρχω, νιώθω την οντότητα μου και για ένα λεπτό μπορώ να αναπνέυσω.

Γνωρίζω καλά οτι σου λείπει εκέινο το γλυκό παιδί που ήμουν. Το ξέρω γιατί και εμένα μου λείπει και αυτή η απουσία του με πονάει πολύ αυτή τη στιγμή.

Χρειάζομαι λοιπόν αυτό τον τσακωμό χωρίς να έχουν σημασία τα αρνητικά ή τα τεράστια συναισθηματά μου.

Δεν θα μας καταστρέψουν, ούτε εμένα, ούτε εσένα.

Έχω ανάγκη να με αγαπάς ακόμα και στα χειρότερα μου, ακόμα κι αν σου μοιάζει οτι δεν σε αγαπώ. Έχω ανάγκη να αγαπήσεις τον εαυτό σου κι εμένα και για τους δυό μας αυτή τη στιγμή. Πρέπει να το αντέξεις κι εσύ όλο αυτό και το γνωρίζω. Είναι απαίσιο να νιωθεις ο “κακός¨ της υπόθεσης, το ίδιο νιώθω κι εγώ μέσα μου. Αν χρειαστεί, να ζητήσεις κι εσύ βοήθεια από ενήλικες και φίλους. Μπορείς και να μιλάς για μένα πίσω από την πλάτη μου, δεν με πειράζει. Μονάχα μην με παρατήσεις, μην παραιτηθείς. Μην φύγεις από όλο αυτό τον αγώνα. Τον χρειάζομαι.

Είναι ένας αγώνας ο οποίος θα με μάθει πως η σκιά μου δεν είναι μεγαλύτερη από το φως μου. Ένας αγώνας που θα μου δείξει πως τα αρνητικά συναισθήματα δεν υπονοούν το τέλος μιας σχέσης. Ένας αγώνας που θα μου διδάξει να ακούω εμένα, ακόμα κι αν αυτό δυσαρεστεί άλλους.

Κι αυτός ο αγώνας θα λήξει. Και εσύ θα ξεχάσεις κι εγώ θα ξεχάσω. Και μετά θα επιστρέψει. Και θα σε χρειαστώ να κρατήσεις στα χέρια σου εκείνο το σχοινί ακόμα μια φορά. Ίσως να σε χρειαστώ να το κάνεις αυτό πολλες φορές για χρόνια ακόμα κι αν είναι βαρετό…

Το ξέρω πως το πιό πιθανό είναι ούτε καν να σε ευχαριστήσω για όλα αυτά ή να μην σου τα αναγνωρίσω. Το πιο πιθανό είναι να σε κριτικάρω για την σκληρή σου δουλειά, και ότι και να κάνεις να μην μου είναι αρκετό.

Παρ’όλα αυτά βασίζομαι απόλυτα στην ικανότητα σου να μείνεις σε αυτόν τον αγώνα κι ας φέρνω αντιρρήσεις, κι ας γκρινιάζω, κι ας σωπαίνω.