Τα δεύτερα παιδιά έχουν περισσότερη πλάκα!
Η επιστήμη διερευνά γιατί τα μικρότερα αδέρφια είναι πιο αστεία από τα μεγαλύτερα…
Μια νέα μελέτη που διεξάχθηκε ανάμεσα σε 1.783 Βρετανούς ενήλικες μέσω ερωτηματολογίου το οποίο ζητούσε από τους συμμετέχοντες να αξιολογήσουν διάφορα χαρακτηριστικά της προσωπικότητάς τους με βάση τη σειρά γέννησής του μέσα στην οικογένειά τους ανάμεσα σε άλλα συμπεράσματα κατέληξε ότι τα δεύτερα –και γενικά τα τελευταία– παιδιά σε μια οικογένεια έχουν την τάση να είναι πιο αστεία από τα πρώτα. Τα ίδια τα άτομα έχουν την ίδια πεποίθηση, ότι είναι δηλαδή πιο αστεία από τα μεγαλύτερα τους αδέρφια κατά 46% των ερωτηθέντων. Την εντύπωση αυτή έρχεται να ενισχύσει και το βιβλίο του Kevin Leman “My Youngest, There’s No One Like You”, στο οποίο παρουσιάζεται μια λίστα ονομάτων γνωστών κωμικών οι οποίοι τυγχάνουν να είναι τα μικρότερα παιδιά ή τα δεύτερα σε μια οικογένεια, μεταξύ των οποίων αναφέρονται οι: Billy Crystal, Eddie Murphy, Goldie Hawn, Drew Carey, Jim Carrey, Whoopi Goldberg, Steve Martin, Jon Stewart, Ellen DeGeneres και τελευταίος… ο Charlie Chaplin.
Το πρώτο παιδί σε μια οικογένεια πολλές φορές χρησιμοποιείται ως «πρότυπο», είναι αυτό που καλείται να δώσει στο νέο μέλος το καλό παράδειγμα. Να μάθει τρόπους και να δείξει στο μικρό παιδί πώς πρέπει να συμπεριφέρεται. Επίσης έχει ηγετικό ρόλο ή το ρόλο του προστάτη. Μεγαλώνει με το αίσθημα ότι πρέπει να είναι υπεύθυνο όχι μόνο για τον εαυτό του αλλά και για το μικρότερό του προστατευόμενο μέλος. Πολλά μεγάλα αδέρφια παίρνουν τα μικρότερα υπό την προστασία τους. Αυτό τα κάνει αυτομάτως στα μάτια των ίδιων αλλά και των άλλων λίγο πιο σοβαρά.
Όταν έρχεται ένα νέο μέλος σε μια οικογένεια, δεν είναι ότι οι γονείς παραμελούν τα μεγαλύτερα παιδιά, αλλά όσο να ‘ναι η προσοχή τους εστιάζει για λίγο στο νεογέννητο. Αυτό είναι μια καλή ευκαιρία για το μεγαλύτερο παιδί να αναπτύξει κάποιες δεξιότητες που αργότερα θα του φανούν πολύ χρήσιμες. Θα γίνει πιο αυτόνομο, πιο ανεξάρτητο, πιο υπεύθυνο, θα θελήσει ενδεχομένως να βοηθήσει και να πάρει μέρος στο μεγάλωμα του μικρότερου παιδιού, ακόμα κι αν το βλέπει όλο αυτό ως παιχνίδι.
Το δεύτερο παιδί από την άλλη μεγαλώνουν με πιο χαλαρό τρόπο και τείνουν να είναι πιο προσαρμοστικά, πιο εύκολοι ως χαρακτήρες και πιο ανέμελοι. Έχοντας αποδεκτοί ότι τα μεγάλα αδέρφια τους έχουν το «σοβαρό» ρόλο, χαίρονται, απολαμβάνουν και αναδεικνύουν το κωμική στοιχείο της προσωπικότητάς τους… νιώθουν ότι είναι δική τους ευθύνη να κάνουν τους άλλους να γελάσουν ή να δείξουν στους άλλους την αστεία πλευρά μιας κατάστασης. Είναι πιο πειραχτήρια κι έχουν συνήθως πιο αισιόδοξη και πιο θετική στάση ζωής από τα μεγαλύτερά τους αδέρφια. Αν και πιο καλομαθημένα, το γέλιο και το χιούμορ είναι ο δικός τους τρόπος να ζητήσουν την προσοχή των άλλων… και να διαχειριστούν το ότι ήρθαν δεύτερα…
Ο σημαντικότερος λόγος ωστόσο είναι στο ότι οι ίδιοι οι γονείς είναι πιο άνετοι στο δεύτερο παιδί, έχουν λιγότερο άγχος, είναι λιγότερο υπερπροστατευτικοί κι έτσι γελάνε κι αυτοί περισσότερο. Αυτό δεν είναι κάτι κακό για το πρώτο παιδί, ούτε σημαίνει ότι πλέον το αγαπούν λιγότερο. Η αγάπη δεν μειώνεται όσο αυξάνονται τα μέλη μιας οικογένειας… αλλά συμβαίνει το αντίθετο!