Στο μοναχοπαίδι μου: «Σε ευχαριστώ για την υπομονή σου καθώς μαθαίνω πώς να είμαι μητέρα»

Για το πρωτότοκο και το μοναδικό μου παιδί (προς το παρόν) η μητρότητα ήταν ένα ταξίδι. Ένα όμορφο, συναισθηματικό και γεμάτο δέος μονοπάτι που έχουμε ξεκινήσει μαζί μέχρι τώρα. Και καθώς συνεχίζουμε σε αυτούς τους δρόμους, θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ.

Σε ευχαριστώ για την υπομονή καθώς μαθαίνω πώς να γίνω μητέρα—η μητέρα σου. Γιατί το να γίνω μητέρα, είναι κάτι και μια ιδιότητα που δεν είχα ποτέ πριν ξανά. Και γι’ αυτό, συχνά λαμβάνεις το καλύτερο —και μερικές φορές ακόμη και το χειρότερο— αυτής της εκδοχής μου. Αυτή η γυναίκα που δεν υπήρξα ποτέ, αλλά σιγά σιγά μεγαλώνω να μαθαίνω, να γνωρίζω και να αγαπώ.

Το να μάθεις πώς να είσαι μητέρα έχει τα πάνω και τα κάτω του. Θα ήθελα να πω ότι έχω αντιμετωπίσει κάθε πρόκληση με θάρρος και αποφασιστικότητα, αλλά η αλήθεια είναι ότι κάποιες μέρες, έχω λυγίσει στην ήττα από το βάρος της μητρότητας. Επειδή είναι ένα σύνθετο και περίπλοκο έργο — ένα που δεν το παίρνω ελαφρά και ένα που δεν το θεωρώ δεδομένο.

Κάθε μέρα, προσπαθώ να σου δώσω τον κόσμο. Προσπαθώ να σε βοηθήσω να φτάσεις σε κάθε ορόσημο, να σου προσφέρω μια αξέχαστη παιδική ηλικία και να σε διαμορφώσω σε ένα άτομο με καλούς τρόπους, με ισχυρή θέληση. Προσπαθώ να γεμίσω τη ζωή σου με αγάπη, χαρά και ανθεκτικότητα.

Όμως, όσο κι αν προσπαθώ, υπάρχουν στιγμές που αισθάνομαι αποτυχημένη, φορές που δεν είμαι σίγουρη αν είμαι ό,τι χρειάζεσαι να είμαι.

Μερικές φορές δεν έχω ιδέα τι κάνω. Απλώς περιμένω να δω τι φέρνει το ρεύμα, και η άμπωτη και ρέω — ελπίζοντας ότι πατάω αυτά τα νερά με ασφάλεια.

Αλλά εκείνες τις μέρες που δεν είμαι σίγουρη, μου θυμίζεις με κάποιο τρόπο: ένα βήμα τη φορά.

Ένα βήμα τη φορά, καθώς μαθαίνω να είμαι μητέρα – η μητέρα σου.

Ένα βήμα τη φορά, καθώς περνάω από δοκιμή και λάθος.

Ένα βήμα τη φορά, καθώς κάνω κάποια λάθη.

Ένα βήμα τη φορά, καθώς μαθαίνω και ξεμαθαίνω.

Ένα βήμα τη φορά, καθώς ταξιδεύουμε αυτούς τους δρόμους—μαζί.

Δείτε Επίσης

1821… η ιστορία μάς κοιτά στα μάτια

Μέσα από αυτά τα βήματα, μεγαλώσαμε και συνεχίζουμε να μεγαλώνουμε. Το να σε βλέπω να μαθαίνεις νέα πράγματα και να αναπτύσσεις τη δική σου προσωπικότητα ήταν η μεγαλύτερη χαρά μου. Και με κάποιο μικρό αλλά παρήγορο τρόπο, με διαβεβαιώνει ότι ίσως, απλώς ίσως, κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ τελικά.

Οπότε στο πρωτότοκο και μοναχοπαίδι μου, προς το παρόν, λέω ευχαριστώ. Γιατί μέσα από αυτές τις «πρωτιές» και για τους δυο μας, μου έδειξες μια υπομονή που ηρεμεί τις φουρτούνες. Μου έδειξες κατανόηση — και ας μην το ξέρεις ακόμα.

Κάθε μέρα, με υποδέχεται το μεγάλο, πλατύ χαμόγελό σου και μου υπενθυμίζεις ότι, παρόλο που αυτή η δουλειά μερικές φορές είναι δύσκολη και επίπονη, το μόνο που βλέπεις είναι μια μητέρα που σε αγαπά με κάθε ίνα της ύπαρξής της. Και με αποδέχεσαι γι’ αυτό που είμαι αυτή τη στιγμή, όπως είμαι σίγουρη ότι θα με δεχτείς γι’ αυτό που μεγαλώνω να γίνω αυτά τα χρόνια.

Μπορεί να έρθει μια στιγμή που θα πρέπει να κάνεις χώρο για άλλα (ή μερικά ακόμη) αδέρφια. Και μέχρι τότε, μπορεί να φαίνεται ότι τα έχω καταλάβει όλα. Αλλά θα τα χρωστούσα όλα σε σένα. Με έμαθες τόσα όσα σου έχω διδάξει.

Θα είσαι πάντα ο πρωτότοκος μου. Η γένεσή μου. Η αρχή μου.

Και θα συνεχίσουμε—ένα βήμα τη φορά.