Πώς θα βάλει για ύπνο τα παιδιά ο μπαμπάς (ενώ συνήθως το κάνει η μαμά)
Δεν είναι τόσο απλό όσο, ίσως, φαίνεται: χρειάζεται οργάνωση και συνέπεια!
Συνήθως μοιράζουμε αρμοδιότητες στην οικογένεια. Για παράδειγμα, ο μπαμπάς μπορεί να ετοιμάζει το δείπνο και να κάνει μπάνιο τα παιδιά, ενώ η μαμά να φτιάχνει το πρωινό και να τα ντύνει για το σχολείο. Έτσι, σταδιακά κάθε γονιός αποκτά την «ειδικότητά» του, η οποία γίνεται δεύτερη φύση του.
Αυτή η κατανομή ρόλων, ωστόσο, παρουσιάζει ένα πρόβλημα: Αν, για παράδειγμα, ένα βράδυ η μαμά λείπει και ο μπαμπάς δεν έχει ξαναβάλει μόνος του τα παιδιά για ύπνο, μπορεί να πελαγώσει. Και όχι αδικαιολόγητα, γιατί και τα ίδια τα παιδιά αναστατώνονται όταν ανατρέπεται η ρουτίνα τους.
«Καλό είναι να μην ξαφνιάσετε τα παιδιά», εξηγεί η Maile Moore, νοσηλεύτρια στο κέντρο μελέτης του Ύπνου στο Νοσοκομείο Παίδων της Βοστόνης. Ιδανικό, λοιπόν, είναι να τα ενημερώσετε από το προηγούμενο βράδυ ότι την επόμενη μέρα η μαμά θα λείπει. «Αποφύγετε ωστόσο να τα προειδοποιήσετε πολλές μέρες νωρίτερα, γιατί θα δυσκολευτούν να το κατανοήσουν».
Το πόσο εύκολα θα αποκοιμηθεί ένα παιδί με το γονιό «υποκατάστατο» εξαρτάται, βέβαια, και από την ηλικία του. Τα μεγαλύτερης ηλικίας παιδιά, που συνειδητοποιούν καλύτερα τι συμβαίνει, μπορεί να αντισταθούν περισσότερο να πέσουν για ύπνο, ενώ τα μικρότερα θα το πάρουν… λιγότερο προσωπικά. Σε γενικές γραμμές, πάντως, καλό είναι να εμπλέκονται από την αρχή και οι δύο γονείς στη ρουτίνα του ύπνου ενός παιδιού, ώστε αν χρειαστεί κάποια στιγμή να λείψει ο ένας από τους δύο, το παιδί να το αποδεχτεί ευκολότερα.
Σε κάθε περίπτωση, όποιος γονιός κι αν αναλάβει να διεκπεραιώνει τη ρουτίνα του ύπνου, αυτή η ρουτίνα πρέπει να είναι ήδη παγιωμένη και σταθερή. Έτσι, τα παιδιά θα ξέρουν τι να περιμένουν κάθε βράδυ και δεν θα αναστατώνονται τόσο από το αν τα βάζει για ύπνο η μαμά, ο μπαμπάς, η γιαγιά ή η νταντά. Μια σταθερή ρουτίνα ύπνου, όπως εξηγεί η ειδικός, λειτουργεί σαν πλοηγός για τα παιδιά, που τα καθοδηγεί ώστε να φτάσουν στον προορισμό τους (την αγκαλιά του Μορφέα) με όσο το δυνατόν λιγότερα απρόοπτα.
Αντιθέτως, όταν η ρουτίνα του ύπνου είναι ήδη χαλαρή και κάπως χαοτική, υπάρχουν περισσότερα περιθώρια για «ζαβολιές», τα οποία τα παιδιά θα εκμεταλλευτούν ανελέητα. «Βοηθάει το θα θέτουμε κάποια όρια. Αν ένα παιδί δοκιμάζει τα όριά του και ο γονιός που το βάζει εκτάκτως ένα βράδυ για ύπνο είναι υποχωρητικός, η ώρα του ύπνου μπορεί να τραβήξει πολύ αργά», σχολιάζει η Moore. Έτσι, το παιδί μπορεί να βγει εκτός προγράμματος όχι μόνο τη συγκεκριμένη νύχτα αλλά και εκείνες που θα ακολουθήσουν.
Σε μια σταθερή ρουτίνα ύπνου μπορεί να συμβάλει και η οπτικοποίησή της: η αναπαράστασή της με απλά σχεδιάκια, σε ένα χαρτόνι που θα κολλήσετε στον τοίχο. Για παράδειγμα, μπορείτε να φτιάξετε σκίτσα ενός βιβλίου (το παραμύθι πριν τον ύπνο), μιας οδοντόβουρτσας και οδοντόκρεμας (βούρτσισμα δοντιών), μιας αγκαλιάς και μιας λάμπας.
Ακόμα και αν το παιδί προσπαθήσει να εκμεταλλευτεί μια αλλαγή, με αποτέλεσμα π.χ. το βράδυ που θα αναλάβει να το κοιμίσει ο «υποκατάστατος» γονιός (ας πούμε ο μπαμπάς, αντί για τη μαμά που το κάνει συνήθως), να αντιδράσει στη ρουτίνα του ύπνου του, ο γονιός πρέπει να επιμείνει στην καθιερωμένη σειρά αποφεύγοντας τις υποχωρήσεις.