«Πώς η 3χρονη κόρη μου με βοήθησε να αντιμετωπίσω το θάνατο του πατέρα μου»
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη θεραπευτική δύναμη από τον τρόπο με τον οποίο ένα νήπιο βλέπει τον κόσμο, σύμφωνα με την Αμερικανίδα μαμά Caitlyn Doenges, που υπογράφει το παρακάτω κείμενο.
Ως γονιός, το τελευταίο πράγμα που θέλεις για το παιδί σου είναι να του δώσεις ένα λόγο να είναι στενοχωρημένο. Όμως η ζωή τα έχει κι αυτά, και κάποιες στιγμές που η πραγματικότητα σου ρίχνει ένα γερό χαστούκι στο πρόσωπο, δεν είναι πάντα εύκολο (και ίσως ούτε το ιδανικό) να κρύβεσαι από τα παιδιά σου. Η κόρη μου αγαπούσε τον παππού της (τον πατέρα μου) αλλά πρόσφατα ένιωσα ανίκανη να βρω έναν τρόπο να της εξηγήσω, προτού ακόμα κλείσει τα 4 χρόνια της, ότι ο αγαπημένος της και καλύτερός της φίλος δεν ήταν πια ανάμεσά μας.
Η υγεία του πατέρα μου επιδεινωνόταν σταθερά τα τελευταία χρόνια, αλλά η κόρη μου δεν μπορούσε να το καταλάβει. Το μόνο που γνώριζε ήταν την μεταδοτική ενέργειά του, κάθε φορά που τον επισκεπτόταν και έπαιζε μαζί του ανεβαίνοντας στο σκουτεράκι του. Κάθε επίσκεψη στον παππού ήταν γεμάτη παιχνίδια, τηλεόραση, γλυκίσματα και τον παππού μου να επιδεικνύει περήφανος το εγγονάκι του στους φίλους του. Στα μάτια της, είχε έναν παππού που την αγαπούσε, με ένα μεγάλο χαμόγελο, μια σπίθα στα μάτια του και ένα κελαρυστό γέλιο. Στα μάτια της, ο παππούς της ήταν δυνατός, ανθεκτικός, πιστός και πάντα εκεί.
Όταν πέθανε, το ήξερα ότι δεν θα ήταν εύκολο να της το εξηγήσω. Με το σύζυγό μου περιμέναμε μερικές μέρες προτού να της το πούμε, όχι για κανέναν άλλο λόγο αλλά επειδή δεν ξέραμε το πώς. Ενώ προσπαθούσα όμως να κρύψω το πένθος μου για να μην την ανησυχήσω, άρχισε να γίνεται όλο και πιο δύσκολο για μένα να το κρατάω μυστικό. Μέχρι που μια μέρα, που είχαμε βγει βόλτα, ένιωσα ότι ήταν η κατάλληλη στιγμή.
Ξεκίνησα τη συζήτηση με μια ερώτηση: «Το ξέρεις ότι υπάρχουν άγγελοι που μας παρακολουθούν;», τη ρώτησα. «Ναι, όπως η γιαγιά Φλόρενς», απάντησε, αναφερόμενη στην πεθερά μου που είχε πεθάνει προτού η κόρη μου προλάβει να τη γνωρίσει. «Ακριβώς. Τώρα πια όμως έχουμε και έναν ακόμα άγγελο». «Ναι; Ποιον;». «Τον παππού». Εκείνη τη στιγμή περιεργαζόταν ένα ξυλαράκι στα χέρια της αλλά χωρίς να πάρει τα μάτια της από αυτό, είπε: «Τον παππού;». «Ο παππούς πήγε στον παράδεισο και τώρα είναι ένας από τους αγγέλους μας. Μπορούμε να του μιλάμε όποτε θέλουμε, απλώς να σηκώνουμε το βλέμμα μας ψηλά και να λέμε: “Γεια, παππού!” και να του λέμε πώς ήταν η μέρα μας ή ό,τι άλλο θέλουμε. Μόνο που δεν θα μπορούμε πια να τον βλέπουμε». Ακόμα με το ξυλαράκι στα χέρια, απάντησε: «Μπορούμε να τον δούμε, αν πάμε να τον επισκεφτούμε στο σπίτι του».
Αυτό με έκανε να μουδιάσω για λίγο. Ανταλλάξαμε βλέμματα με το σύζυγό μου, και μετά οι λέξεις βγήκαν αυθόρμητα από το στόμα μου: «Ναι, έχεις δίκιο, έτσι τον βλέπαμε πριν, αλλά ο Θεός ήταν έτοιμος να καλέσει τον παππού κοντά του, γι’ αυτό δεν είναι πια στο σπίτι του. Είναι στον ουρανό».
Με κοίταξε προβληματισμένη, αλλά ατάραχη. Συνέχισα εξηγώντας της ότι οι άνθρωποι εδώ στη Γη είμαστε στεναχωρημένη που έπρεπε να πάει στον παράδεισο, αλλά στην πραγματικότητα αυτό ήταν καλό γιατί είναι ωραίο να έχουμε μερικούς ακόμα αγγέλους να μας φυλάνε. Της είπα επίσης ότι μπορεί να έβλεπε τη μαμά και τον μπαμπά ή τη γιαγιά και τους θείους της να κλαίνε, αλλά ότι δεν θα χρειαζόταν να ανησυχεί. Της είπα ότι όλοι είμαστε καλά, απλώς θα μας πάρει χρόνο να συνηθίσουμε να ζούμε χωρίς τον παππού μαζί μας. Τη ρώτησα αν ήθελε να με ρωτήσει κάτι, αλλά απάντησε με ένα απλό «όχι». Συνέχισα όμως λέγοντας ότι όποτε ήθελε να μας μιλήσει γι’ αυτό ή να ρωτήσει κάτι, μπορούσε να το κάνει.
Ενώ περπατήσαμε σιωπηλοί για λίγα λεπτά, κοίταξε στον ουρανό, έδειξε ψηλά και είπε: «Κοίτα, μαμά! Να ο παππούς! Μας χαμογελάει». Με το σύζυγό μας είδαμε μια τρύπα ανάμεσα στα σύννεφα, από την οποία ερχόταν μια αχτίδα φωτός. Τα μάτια μου γέμισαν με δάκρυα και ένα χαμόγελο εμφανίστηκε στο πρόσωπό μου. «Λες να είναι αυτός;». «Αμέ!». Δεν ξέρω πόσα κατάλαβε από όσα της είπα, αλλά εκείνη η φράση, με το προσωπάκι της στραμμένο ψηλά και το δαχτυλάκι της να δείχνει στον ουρανό, έδιωξε μακριά όλη τη θλίψη που ένιωθα και άφησε λίγο φως να λάμψει στην καρδιά μου σε εκείνη την τόσο δύσκολη περίοδο για μένα. Ξαφνικά οι ώμοι μου ένιωθαν πιο ανάλαφροι και η καρδιά μου πιο ζωντανή. Συνειδητοποίησα ότι ενώ εγώ δεν είχα ιδέα τι έπρεπε να της πω για να την κάνω να νιώσει καλύτερα, εκείνη ήξερε ακριβώς τι να μου πει.