Ο τρόπος με τον οποίο μεγαλώνουμε τα αγόρια επηρεάζει τους πάντες – επομένως είναι ευθύνη όλων μας
Η Christine Organ, μητέρα δύο αγοριών, μεταφέροντας την πραγματικότητα στην Αεμρική αναρωτιέται κατά πόσο η συζήτηση για τη φύση και την ανατροφή είναι έντονη όταν πρόκειται για την ανατροφή αγοριών.
Ας συμφωνήσουμε πρώτα ότι η ανατροφή των παιδιών είναι δύσκολη. Τελεία. Είτε μεγαλώνετε αγόρια είτε κορίτσια, μαμά ενός ή πολλών παιδιών, μαμά μωρών ή εφήβων, όλα είναι δύσκολα.
Η Christine Organ είναι μαμά δύο αγοριών –ένας 16χρονος και ένας σχεδόν έφηβος– και μου αρέσει πολύ. Μου αρέσει να μεγαλώνω γιους και δεν θα το άλλαζα με τίποτα. Όσο κι αν μου αρέσει, πρέπει να παραδεχτώ: Είμαι συνεχώς μπερδεμένη. Υπάρχουν τόσα πολλά για τα αγόρια που δεν καταλαβαίνω – ο θόρυβος, η συνεχής τραχύτητα, η παρορμητικότητα, η αδυναμία να βάλουν τις κάλτσες τους στο πλυντήριο, τόσα πολλά πράγματα.
Στη σύγχυση προστίθεται η πίεση «να το κάνουμε σωστά», γιατί, δεν θέλω να μεγαλώσω έναν προνομιούχο άνδρα-παιδί. Πώς λοιπόν εγώ –μια ατελής μαμά που έχει δεσμευτεί να μεγαλώνει αγόρια που να σέβονται, να είναι συμπονετικά και με καλοσύνη– να το κάνω αυτό; Πώς μπορώ να θέσω ρεαλιστικές προσδοκίες για τη συμπεριφορά τους ως αγόρια, θέτοντας παράλληλα τα κατάλληλα πρότυπα για αποδεκτή συμπεριφορά; Πώς μπορώ να δω αυτό που είναι, ενώ τους καθοδηγώ να είναι οι ευγενικοί και συμπονετικοί άντρες που θέλω να είναι; Πώς μπορώ να τα βοηθήσω να αισθάνονται άνετα στο δέρμα τους, ενώ παράλληλα καταρρίπτουν τα πλοκάμια της τοξικής αρρενωπότητας που επηρεάζουν κάθε πτυχή της ζωής μας;
Ομολογουμένως, έχουμε διανύσει πολύ δρόμο από τότε που γεννήθηκε ο μεγαλύτερος γιος μου, αλλά υπάρχει ακόμα τόση δουλειά να γίνει.
Πριν από μερικά χρόνια, παρακολούθησα το “The Mask You Live In” – ένα ντοκιμαντέρ σε σενάριο, σκηνοθεσία και παραγωγή της Jennifer Siebel Newsom, το οποίο παρακολουθεί αγόρια και νεαρούς άνδρες καθώς αγωνίζονται να ζήσουν μια αυθεντική ζωή ενώ περιηγούνται στον στενό ορισμό της αρρενωπότητας της Αμερικής- και άλλαξε τον τρόπο με τον οποίο βλέπω την ανατροφή. Αν δεν το έχετε παρακολουθήσει, βάλτε το στα στατιστικά της λίστας για παρακολούθηση.
Το ντοκιμαντέρ παίρνει συνεντεύξεις από γονείς, νεαρά αγόρια, έφηβους, υποστηρικτές της νεολαίας, δασκάλους, μέντορες, προπονητές και άνδρες στο σωφρονιστικό σύστημα για να εξετάσει τη ζημιά που προκαλείται από επιβλαβείς κοινωνικές κατασκευές του ανδρισμού και τους τρόπους με τους οποίους μεγαλώνουμε τα αγόρια. Όταν λέω «εμείς», δεν εννοώ μόνο γονείς αγοριών, εννοώ όλους εμάς. Γιατί εμείς ως χώρα, ως κοινωνία, ως κοινότητες όλοι μεγαλώνουμε αγόρια.
Ο τρόπος με τον οποίο μεγαλώνουμε αγόρια και νεαρούς άντρες έχει μόνιμο αντίκτυπο όχι μόνο σε αυτά, αλλά σε ολόκληρη την κοινωνία μας. Σύμφωνα με το Representation Project, το οποίο παρήγαγε το «The Mask You Live In», η έρευνα δείχνει ότι σε σύγκριση με τα κορίτσια, τα αγόρια στις ΗΠΑ είναι πιο πιθανό να διαγνωστούν με διαταραχή συμπεριφοράς, συνταγογραφούμενα διεγερτικά φάρμακα, αποτυχία στο σχολείο, υπερβολική κατανάλωση ποτών, να διαπράξουν ένα βίαιο έγκλημα και/ή να αυτοκτονήσουν. Τίποτα από αυτά δεν συμβαίνει στο κενό, ούτε ο αντίκτυπος τελειώνει με το άτομο. Επηρεάζει όλους μας.
Οι άνδρες αποτελούν το 93% του πληθυσμού των φυλακών και σύμφωνα με το Πρόγραμμα Καταδίκης, περίπου οι μισοί κρατούμενοι στις ΗΠΑ είναι γονείς. Αυτό δεν είναι μόνο καταστροφικό για τη σχέση γονέα-παιδιού, αλλά για ολόκληρη την οικογένεια. Επιπλέον, ένα παιδί ενός έγκλειστου γονέα έχει πέντε φορές περισσότερες πιθανότητες να πάει στη φυλακή.
Ο αντίκτυπος δεν σταματά ούτε εκεί. Σύμφωνα με τον Stephen Dubner από τη Freakonomics, «η εμπλοκή ενός πατέρα με τα παιδιά του συνδέεται με όλα τα είδη ευεργετικών αποτελεσμάτων, από υψηλότερα ακαδημαϊκά επιτεύγματα, βελτιωμένη κοινωνική και συναισθηματική ευημερία, έως χαμηλότερες περιπτώσεις παραβατικότητας, ανάληψης ρίσκου και άλλες προβληματικές συμπεριφορές». Με άλλα λόγια, τα αγόρια χρειάζονται άλλους άντρες για να τους δείξουν πώς να είναι άντρες. Όταν αφαιρούμε τους άντρες από τη ζωή των αγοριών ή όταν θέτουμε ανθυγιεινά πρότυπα για το τι σημαίνει να είσαι άντρας, δημιουργούμε έναν κύκλο ζημιών – για την οικογένεια, την κοινότητα και ολόκληρη την κοινωνία μας.
Στο βιβλίο της «When Boys Become Boys», η Judy Y. Chu, Ed.D. αμφισβητεί πολλές από τις παραδοσιακές αντιλήψεις για τα αγόρια. Η Chu υποστηρίζει ότι οι συμπεριφορές που συνήθως θεωρούνται «φυσικές» για τα αγόρια «αντανακλούν μια προσαρμογή σε πολιτισμούς που απαιτούν από τα αγόρια να είναι στωικά, ανταγωνιστικά και επιθετικά». Δεν μπορούμε να αλλάξουμε αυτή την τροχιά τοξικής αρρενωπότητας χωρίς να δείξουμε στα αγόρια πώς να απορρίπτουν τους επιβλαβείς πολιτιστικούς κανόνες.
Δεν αρκεί να απαιτούμε ισότητα για τα κορίτσια σε περιοχές που παραδοσιακά καταλαμβάνονται κυρίως από αγόρια –ασχολίες όπως το STEM, οι επιχειρήσεις, η πολιτική- πρέπει επίσης να αλλάξουμε τον τρόπο με τον οποίο μεγαλώνουμε τα αγόρια. Πρέπει να δώσουμε προτεραιότητα στο να δείξουμε στα αγόρια πώς να εκφράζουν τα συναισθήματά τους. Πρέπει να ομαλοποιήσουμε τα αγόρια που αναλαμβάνουν ρόλους φροντίδας. Πρέπει να τους διδάξουμε ότι τα συναισθήματα και οι συμπεριφορές που παραδοσιακά θεωρούνται «γυναικείες» –κλάμα, αίσθημα λύπης και φόβου, ευαισθησία, συμπόνια– είναι στην πραγματικότητα ανθρώπινα συναισθήματα και συμπεριφορές. Και πρέπει να τους δώσουμε τη χάρη να κάνουν λάθη χωρίς να τα χαρακτηρίζουμε ως «κακά» ή «πρόβλημα συμπεριφοράς».
Πριν χαρακτηρίσουμε ένα αγόρι ως «πρόβλημα συμπεριφοράς» επειδή δεν μπορεί να καθίσει ακίνητο στην τάξη, ίσως οι εκπαιδευτικοί μπορούν να εξετάσουν άλλες προσαρμογές.
Είτε έχετε αγόρια είτε όχι, προσέξτε πώς μιλάτε για αυτά, γιατί τα παιδιά μας ακούν. Θα πρέπει να περιμένουμε από τα αγόρια να συμπεριφέρονται με σεβασμό και ευγένεια, και όταν δεν το κάνουν, θα πρέπει να τους συμπεριφερόμαστε με σεβασμό και καλοσύνη καθώς τα καθοδηγούμε στο δρόμο τους.
Ο τρόπος με τον οποίο μεγαλώνουμε τα αγόρια -είτε είναι οι γιοι μας, είτε οι ανιψιοί μας, είτε το παιδί του γείτονα στον δρόμο- είναι ευθύνη όλων μας. Εξάλλου, επηρεάζει όλους μας για τις επόμενες γενιές.