«Ο γιος μου έγινε τριών, αλλά δεν νομίζω να καταφέρω να επιβιώσω μέχρι να μεγαλώσει»
Ένας μπαμπάς, ο Billy Kilgore, παρουσιάζει με χιούμορ αυτή τη δύσκολη ηλικία, όταν, όπως πιστεύει, βασική αποστολή του νηπίου είναι «να ξεκάνει τους γονείς του».
«Αυτή είναι η καλύτερη ηλικία», μου είπε μια ηλικιωμένη γυναίκα στο πάρκο, χαμογελώντας στον 3χρονο γιο μου. Απάντησα με ένα ευγενικό χαμόγελο. Αλλά αυτό που ήθελα πραγματικά να πω ήταν: «Πλάκα μου κάνετε; Δημιούργησα ένα τέρας».
Όταν ο γιος μου έκλεισε τα 3, έγινε ανυπόφορος και η άσχημη συμπεριφορά του έφτασε σε τρομερά επίπεδα. Παραπλανημένος από το μύθο των «τρομερών δύο», πίστευα ότι τα πήγαινα μια χαρά μέχρι που –μπαμ! – ο γιος μου έγινε 3 ετών και τα είδα όλα. Συνειδητοποίησα ότι μου έλειπαν τα ξεσπάσματα οργής που είχε στα 2 χρόνια του, όταν ο γιος μου ήταν συνήθως χαριτωμένος και πηγή γέλιο. Βρέθηκα μπλεγμένος με έναν threenager (κατανοώντας πλέον γιατί χρησιμοποιείται αυτός ο όρος), να εύχομαι να μπορούσα να ρίξω μια κουταλιά σε όσους ισχυρίζονταν ότι τα 2 είναι η χειρότερη ηλικία.
Γιατί τα 3χρονα είναι τόσο τρομερά;
Γιατί το γρασίδι είναι πράσινο και ο ουρανός μπλε; Δεν ξέρω. Καλύτερα ρωτήστε έναν παιδοψυχολόγο. Το μόνο που μπορώ να σας πω είναι να προετοιμαστείτε για την απόλυτη κόλαση. Για το χάος.
Πριν από λίγες εβδομάδες, καθόμουν αναπαυτικά στον καναπέ διαβάζοντας New York Times, πίνοντας ζεστό καφέ, απορροφημένος από ένα άρθρο. Στη μέση του άρθρου, ένιωσα μια δύναμη δεκαπέντε κιλών να σκάει πάνω στην εφημερίδα σαν γυμνασιόπαιδο που έπαιζε ποδόσφαιρο και έσκαγε στην άκρη του γηπέδου. Αναπήδησα. Ο καφές χύθηκε πάνω μου. Ξεστόμισα μια απαγορευμένη λέξη. Και ξέρετε τι έκανε το μικρό τερατάκι; Γέλασε; Ξεκαρδίστηκε στα γέλια, που είχα πάθει έγκαυμα στη βουβωνική χώρα. Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες να αποθαρρύνω αυτή τη συμπεριφορά, έχει αρχίσει να μου το κάνει κάθε Κυριακή πρωί, κοροϊδεύοντάς με κατάμουτρα. Πλέον δεν πίνω καφέ την ώρα που διαβάζω εφημερίδα.
Τι προσπαθεί να πετύχει ένα 3χρονο παιδί;
Έχει ένα και μοναδικό σκοπό: να σε κάνει κουρέλι. Είναι εξπέρ στο να σε σπρώχνει στα όριά σου μέχρι η ψυχική υγεία σου να κρέμεται από μια λεπτή κλωστή και μετά, καθώς διαισθάνεται την αδυναμία σου, να σε πιέζει περισσότερο. Στο ζωηρό βλέμμα του, μπορείς να δεις τα σχέδια που κάνει να σε ξεκάνει.
Ενώ εγώ δούλευα στο λάπτοπ που, στο τραπέζι της κουζίνας, ο γιος μου έγερνε πάνω στον ώμο μου δοκιμάζοντας διαφορετικές τακτικές για να αποσπάσει την προσοχή μου – κοπανώντας το πληκτρολόγιο, φωνάζοντας, προσπαθώντας να χώσει το δάχτυλό τους το στόμα μου. Όταν οι προσπάθειές του απέτυχαν, έβαλε το χέρι του μέσα στη μύτη του και σκούπισε μια τεράστια μύξα πάνω στην οθόνη μου. Τον κοίταξα ξαφνιασμένος. «Τι θα κάνεις τώρα;» μου είπε χαχανίζοντας, περήφανος για το κατόρθωμά του. Η μύξα άρχισε να τρέχει στην οθόνη, αναγκάζοντάς με να σταματήσω ό,τι έκανα και να την καθαρίσω. Απέσπασε την προσοχή μου; Φυσικά.
Πόσο χειρότερα μπορούν να γίνουν τα πράγματα;
Το μήνα που ο γιος μου έγινε 3, έχασε την ικανότητα να ακούει και προτεραιότητά του έγινε ο στόχος να υπονομεύσει την ψυχική υγεία μου, ξεπερνώντας στη λίστα του ακόμα και την επιθυμία του να επισκεφτούμε το θεματικό πάρκο Legoland. Δεν ακούει λέξη από ό,τι του λέω, εκτός αν αυτά που του λέω έχουν να κάνουν με τσίχλες, φορτηγά ή το Paw Patrol. Πιστεύω ότι ο ψυχολογικός πόλεμος που εξαπολύουν τα 3χρονα είναι έργο του διαβόλου.
Η πιο αποτελεσματική τακτική του είναι να παίρνει μια απλή δραστηριότητα και να την κάνει όσο πιο δύσκολη γίνεται. Για παράδειγμα, η προσπάθειά μου να τον βγάλω από το αυτοκίνητο για να μη χάσουμε το ραντεβού μας με το γιατρό μπορεί να εξελιχθεί σε μια 10λεπτη διαπραγμάτευση/αγώνα πάλης. Ιδού το καινούριο κόλπο του γιου μου: Παρακαλάει ασταμάτητα να κάνουμε κάτι, για παράδειγμα να βγούμε έξω ή να πάμε στην παιδική χαρά, αλλά μόλις ενδίδω και ετοιμαζόμαστε να την κάνουμε, αλλάζει γνώμη και αρνείται να συμμετάσχει. Ακούγεται αθώο, αλλά όταν ένα παιδί το κάνει 300 φορές τη μέρα, γίνεται βασανιστήριο.
Τι κάνουμε αν ξεσπάσουμε;
Ζητάμε συγγνώμη. Τα αγκαλιάζουμε. Τα δωροδοκούμε. Συνεχίζουμε τη ζωή μας.
Μπορεί κάποιος να επιβιώσει;
Ναι, αρκεί να μάθεις κάποιες δεξιότητες για να αντιμετωπίσεις το νήπιο. Μερικές από τις δικές μου δεξιότητες; Σοκολάτες, αναψυκτικά, μπισκότα και πατατάκια.
Αυτή η ηλικία είναι χάλια. Αλλά προσπαθώ να μην ξεχνώ ότι είναι μια φάση όπως όλες οι άλλες στην ανάπτυξη ενός παιδιού. Θα περάσει. Ίσως όχι τόσο γρήγορα όσο θα θέλαμε, αλλά θα περάσει. Πάντα περνάει. Ένας βετεράνος γονιός μου είπε κάποτε: «Αν συνεχίσει να συμπεριφέρεται έτσι μέχρι τα 16, πες το μου να τον πάμε σε ψυχολόγο».
Οπότε η μόνη συμβουλή που μπορώ να δώσω είναι να το διακωμωδείτε όποτε μπορείτε. Να κάνετε ένα διάλειμμα. Να γελάτε με τον παραλογισμό όλου αυτού. Να κάνετε ένα ακόμα διάλειμμα. Να τρώτε σοκολάτες. Να γελάτε ακόμα περισσότερο, για να καταφέρετε να τα βγάλετε πέρα.