Οι δεξιότητες που μας κάνουν καλό σύντροφο μας κάνουν και καλό γονέα, ισχυρίζεται η επιστήμη
Ο τρόπος που αγαπάμε και φερόμαστε στις σχέσεις μας αντανακλάται και στον τρόπο που μεγαλώνουμε τα παιδιά μας
Το να είσαι καλός σύντροφος μπορεί να σε κάνει καλύτερο γονέα, σύμφωνα με επιστημονική μελέτη. Το σύνολο δεξιοτήτων που χρησιμοποιούμε για να φροντίζουμε τον σύντροφό μας είναι το ίδιο που χρησιμοποιούμε για τη φροντίδα των παιδιών μας, βρήκαν οι ερευνητές.
Η μελέτη προσπάθησε να εξετάσει τι ρόλο παίζει η φροντίδα στις οικογένειες – «πώς μια σχέση επηρεάζει μια άλλη σχέση», λέει η Abigail Millings του Πανεπιστημίου του Μπρίστολ, επικεφαλής συγγραφέας του έργου που δημοσιεύθηκε στο Personality and Social Psychology Bulletin. «Θέλαμε να δούμε πώς το τι είδους σύντροφοι είναι μεταξύ τους οι γονείς αν επηρεάζει το είδος της ανατροφής προς τα παιδιά τους».
Προηγούμενη έρευνα είχε εξετάσει παρόμοιες διαδικασίες φροντίδας σε ρομαντικές σχέσεις ή μεταξύ γονέων και παιδιών, αλλά σπάνια και για τις δύο ομάδες. «Η δουλειά μας είναι η πρώτη που εξετάζει ταυτόχρονα ρομαντικά στιλ φροντίδας και γονικής μέριμνας», λέει η Millings.
Εξετάζοντας 125 ζευγάρια με παιδιά ηλικίας 7 έως 8 ετών, η μελέτη, που πραγματοποιήθηκε στο Πανεπιστήμιο της Ανατολικής Αγγλίας, εξέτασε τους εξής παράγοντες: τον τρόπο με τον οποίο τα ζευγάρια συνδέονται μεταξύ τους, τα στιλ γονικής μέριμνας που χρησιμοποιούν στην ανατροφή των παιδιών τους, και την «ανταπόκριση της φροντίδας. Η ανταπόκριση της φροντίδας είναι η «ικανότητα να συντονίζεσαι με αυτό που χρειάζεται το άλλο άτομο», λέει η Millings. «Στις ρομαντικές σχέσεις και στη γονική μέριμνα, αυτό μπορεί να σημαίνει ότι παρατηρούμε πότε το άλλο άτομο είχε μια κακή μέρα, και να γνωρίζουμε πώς να του φτιάξουμε το κέφι, και επιπλέον να αναγνωρίζουμε αν θέλει να του φτιάξουμε τη διάθεση. Και, επίσης, δεν έχει να κάνει μόνο με τις δυσκολίες, αλλά και το να είμαστε σε θέση να ανταποκρινόμαστε κατάλληλα και στα καλά πράγματα της ζωής».
Διαπίστωσαν ότι ένα κοινό σύνολο δεξιοτήτων στηρίζει τη φροντίδα σε διαφορετικούς τύπους σχέσεων, και για τις μητέρες και τους πατέρες. «Εάν μπορείτε να προσφέρετε ανταποκρινόμενη φροντίδα, φαίνεται ότι μπορείτε να το κάνετε σε διαφορετικά είδη σχέσεων», εξηγεί η Millings. Παραδόξως, ωστόσο, οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι το πώς νοιάζεστε για τον σύντροφό σας δεν σχετίζεται με το πώς συμπεριφέρεται ο σύντροφός σας ως γονέας.
Ο Millings υπογραμμίζει επίσης ότι τα δεδομένα δεν εξηγούν ακόμη για το εάν η φροντίδα μας προς τους συντρόφους μας να αντικατοπτρίζεται στη φροντίδα μας για τα παιδιά μας, ή αν ισχύει το αντίστροφο. «Μπορεί να ισχύει ότι η εξάσκηση του να είμαστε ευαίσθητοι και να ανταποκρινόμαστε -για παράδειγμα, ακούγοντας πραγματικά και κατανοώντας πραγματικά την οπτική του άλλου ατόμου – ως προς τον τρόπο που φερόμαστε τους συντρόφους μας να μας βοηθήσει επίσης να βελτιώσουμε αυτές τις δεξιότητες με τα παιδιά μας», υποστηρίζει. «Αλλά πρέπει να κάνουμε περισσότερη έρευνα για να δούμε αν η σύνδεση αυτή μπορεί πραγματικά να χρησιμοποιηθεί με αυτόν τον τρόπο».
Και επισημαίνει ότι οι γονείς μπορούν να έχουν εξαιρετικές σχέσεις με τα παιδιά τους χωρίς ωστόσο να έχουν κάποιον σύντροφο. Η ομάδα της θα ήθελε λοιπόν να διερευνήσει τον τρόπο με τον οποίο η φροντίδα και η ανατροφή σχετίζονται μεταξύ τους και σε άλλες οικογενειακές δομές. Εάν διαπιστώσουν ότι η βελτίωση της ανταπόκρισης της φροντίδας σε μια σχέση βελτιώνει πράγματι τη λειτουργία της σχέσης αλλού, μπορεί να είναι δυνατό να χρησιμοποιηθεί αυτή η ιδέα για να σχεδιαστεί ένα πρόγραμμα αυτοβοήθειας που να επιτρέπει στους ανθρώπους να βελτιώσουν τις σχέσεις τους.
Πηγή: sciencedaily.com