«Δεν ήθελα να αποκτήσω τρίτο παιδί, μέχρι που ξαναέμεινα έγκυος κατά λάθος»

Αδύνατον. Αυτή ήταν η μόνη λέξη που κατάφερα να ψελλίσω όταν το τεστ εγκυμοσύνης βγήκε θετικό.

Μετά από λίγες στιγμές παγωμάρας, έπεσα στο πάτωμα και ξέσπασα σε κλάματα. Όχι όμως με δάκρυα χαρά. Με είχαν κυριεύσει συναισθήματα φόβου, σύγχυσης και, θα τολμούσα να πω, θυμού.

Βλέπετε, μία ακόμη εγκυμοσύνη δεν ήταν στο πρόγραμμά μου. Με ένα 6χρονο κορίτσι και ένα αγόρι 6 μηνών, η οικογένειά μου είχε ολοκληρωθεί. Το ήξερα ότι ο σύζυγός μου ήθελε και τρίτο παιδί και ήταν πρόθυμος να το συζητήσει. Αλλά στο μυαλό μου, αυτή η συζήτηση δεν επρόκειτο να γίνει ποτέ. Είχαμε περάσει πολλά τους προηγούμενους έξι μήνες – προκλήσεις που είχαν βάλει σε δοκιμασία τη σχέση μας με τα παιδιά, το γάμο μας, την οικονομική μας ασφάλεια. Πίστευα λοιπόν ότι ο ερχομός ενός τρίτου παιδιού δεν θα προσέφερε τίποτα περισσότερο από επιπλέον προβλήματα.

Το να πω ότι αυτή η εγκυμοσύνη με σόκαρε, θα ήταν λίγο. Είχα συλλάβει πολύ εύκολα την πρωτότοκη κόρη μου, αλλά στο δεύτερο παιδί είχα δυσκολευτεί. Τρεις αποβολές και πολλές συναντήσεις με ειδικούς στην υπογονιμότητα είχαν αφήσει εμένα και το σύζυγό μου συναισθηματικά πληγωμένους.

Παρόλο που μας ενθουσίαζε η προοπτική να αποκτήσουμε δεύτερο παιδί, ο ερχομός του έκανε τον κόσμο μας να καταρρεύσει. Είχε κολικούς, δεν κοιμόταν, δεν δεχόταν να θηλάσει και γενικά ήταν ένα δύσκολο μωρό. Αγωνίστηκα ενάντια στην επιλόχειο μελαγχολία, συχνά ξεσπώντας στη μεγαλύτερη αδερφή μου χωρίς λόγο ή κάνοντας την ευχή από μέσα μου απλά να έρθει κάποιος και να πάρει το μωρό μακριά από εμένα.

Με το σύζυγό μου ήμασταν κουρασμένοι, ξεσπώντας σε καβγάδες στη μέση της νύχτας για το τι έπρεπε να κάνουμε για να ηρεμήσουμε το μωρό. Καβγαδίζαμε μέσω email για την ώρα που εκείνος θα γυρνούσε από το γραφείο στο σπίτι. Καβγαδίζαμε μέσω μηνυμάτων στο κινητό για το πώς θα πληρώναμε μια νταντά μετά την επιστροφή μου στη δουλειά. Και μετά καβγαδίζαμε για τους καβγάδες της προηγούμενης νύχτας. Επί μήνες, βασανιζόμουν από έναν καταιγισμό καβγάδων και συναισθημάτων.

Αλλά τα πράγματα βελτιώθηκαν. Το μωρό άρχισε να κοιμάται, εγώ επέστρεψα στη δουλειά και ανέκτησα το επαγγελματικό μου στήριγμα. Το τρένο, που είχε βγει εκτός τροχιάς, ξαναέβρισκε το δρόμο μου. Με το σύζυγό μου απολαύσαμε ένα ταξίδι οι δυο μας.

Και μετά, ήρθε αυτό το τεστ εγκυμοσύνης.

Τηλεφώνησα στο σύζυγό μου για να του πω τα νέα.

And then that pregnancy test. Μετά από μια παύση, κατάφερε να ψελλίσει ένα νευρικό «ε… να πω συγχαρητήρια;». Συνέχισε εξηγώντας πώς ένα τρίτο παιδί, παρόλο που δεν το περιμέναμε, θα συμπλήρωνε την οικογένειά του. Αναρωτήθηκα μήπως το είχε κάνει επίτηδες.

Τους επόμενους δύο μήνες, έζησα σχεδόν όλα τα συναισθήματα. Στην αρχή, ήμουν σε άρνηση. Δεν είπα σε κανέναν, πέρα από τον προδοτικό σύζυγό μου, για την εγκυμοσύνη μου. Δεν πήγα καν στο γυναικολόγο, αλλά συνέχισα τη ζωή μου σαν να μην είχε αλλάξει τίποτα.

Ήμουν θυμωμένη. Θυμωμένη με το Θεό, που προφανώς μου έκανε μια κακόγουστη φάρσα, και θυμωμένη με το σύζυγό μου, που με είχε αφήσει έγκυο.

Δείτε Επίσης

Διαβάζουμε το φετινό μήνυμα του IBBY με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Παιδικού Βιβλίου

Μετά ο θυμός έγινε ενοχή. Αρκετές φίλες μου έδιναν μια μάχη ενάντια στην υπογονιμότητα και ήμουν εγώ που είχα μείνει ξανά έγκυος, όχι εκείνες. Ένιωθα ενοχή που ένιωθα θυμό για κάτι που βαθιά μέσα μου ήξερα ότι ήταν ένα θαύμα.

Μακάρι να μπορούσα να πω ότι έστω και για μια στιγμή είχα νιώσει χαρά ή γαλήνη με την προοπτική μιας ακόμα γέννας. Για να ήμουν ειλικρινής, κυρίως φοβόμουν. Έτρεμα ότι ένα ακόμα παιδί θα κατέστρεφε το γάμο μου ή θα στερούσε από τα άλλα παιδιά μου την αγάπη που χρειάζονταν από εμένα. Φοβόμουν ότι δεν θα μπορούσα να γίνω η μητέρα, πόσο μάλλον μια καλή μητέρα, τριών παιδιών.

Οκτώ μήνες αφού είχα κυλιστεί στα πατώματα γεμάτη δάκρυα, ήρθε το τρίτο παιδί μου και δεύτερη κόρη μου. Τρεισήμισυ κιλά ζουμερής τελειότητας. Δεν θα πω ψέματα, ότι όλα ήταν ιδανικά, αλλά ότι τότε πίστεψα αληθινά πως ήταν γραπτό να γίνω μητέρα τριών παιδιών.

Η μικρότερη κόρη μου είναι μια πηγή φωτός και χαράς που δεν έχω ξαναδεί στο παρελθόν. Βλέποντας το γιο μου –τώρα σχεδόν δύο ετών- να προσπαθεί να γαργαλήσει τα πόδια της, να την ταΐζει με το μπιμπερό ή να της φέρνει μια κουβέρτα νιώθω την καρδιά μου, κάθε φορά, να λιώνει. Βλέποντας τη μεγαλύτερη κόρη μου να αναλαμβάνει έναν τόσο ηγετικό ρόλο στο σπίτι, εντυπωσιάζομαι.

Και ο γάμος μου έχει γίνει πιο δυνατός. Έχουμε μάθει με το σύζυγό μου να λειτουργούμε ως ομάδα, να επικοινωνούμε καλύτερα, να είμαστε ειλικρινείς με τα αισθήματά μας και να μοιραζόμαστε τις σύντομες στιγμές ηρεμίας στο σπίτι, όταν όλα τα παιδιά μας έχουν πέσει για ύπνο.

Συχνά ανατρέχω σε εκείνη τη μέρα, που πήρα στα χέρια μου το θετικό τεστ εγκυμοσύνης. Δεν μετανιώνω για τα αρχικά συναισθήματά μου. Ήταν αληθινά. Και δεν ντρέπομαι ποτέ να λέω ότι δεν είχα ποτέ προγραμματίσει ένα τρίτο παιδί. Τώρα όμως ξέρω ότι την ήθελα από πάντα.