Ήμουν μια «τέλεια» μαμά με ένα σκοτεινό μυστικό

Είμαι η μαμά για την οποία μιλάτε ψιθυριστά στους φίλους σας: Ίσως δεν μπορείτε να αντέξετε το γεγονός ότι φτάνω πάντα νωρίς στα ραντεβού μου, ότι το σπίτι μου είναι αψεγάδιαστη ή ότι κάνω πολύ σεξ με τον άντρα μου. Έχω ένα σύστημα να μανατζάρω την πενταμελή οικογένεια μου που δεν είναι απλά λειτουργικό – είναι αλάνθαστο.

Η μέρα μου δεν ξεκινάει αν δεν αδειάσω το πλυντήριο πιάτων με έναν πολύ συγκεκριμένο τρόπο. Κάθε μέλος της οικογένειάς μου είναι εκπαιδευμένο να αφήνει τα παπούτσια του στο καλάθι της εισόδου προτού μπει μέσα.

Καθένα από τα τρία παιδιά μου πηγαίνει για ύπνο στην ώρα του, κάθε βράδυ. Οι δάσκαλοί τους τα λατρεύουν, τα νύχια τους είναι πάντα περιποιημένα. Όσο τα φροντίζω σωστά, έλεγα στον εαυτό μου για χρόνια, κανένας δεν χρειαζόταν να ξέρω πώς τα κατάφερνα στ’ αλήθεια: πίνοντας μέχρι λιποθυμίας κάθε βράδυ και το επόμενο πρωί ξυπνώντας με χάπια.

Και για πολύ καιρό, κανένας δεν ήξερε πώς τα κατάφερνα στ’ αλήθεια.

«Μα πώς τα καταφέρνεις;», με ρωτούσαν οι φίλοι μου. «Πού βρίσκεις την ενέργεια να κάνεις τα πάντα;».

Απέφευγα να απαντήσω κάνοντας χιούμορ. Δεν τους εξηγούσα ποτέ ότι ο λόγος που κάνουμε τόσο σεξ με τον άντρα μου είναι γιατί το βάζω στο πρόγραμμα, ελπίζοντας ότι θα λειτουργήσει ως αντιπερισπασμός ώστε εκείνος να μην προσέξει το ποτό και τις τρύπες στον τραπεζικό λογαριασμό μου.

Για σχεδόν εννέα χρόνια ήμουν η μαμά που οι άλλες μαμάδες λάτρευαν να μισούν και ξέρω ότι υπάρχουν πολλά στην κατάστασή μου που δείχνουν αξιοζήλευτα και ακόμα περισσότερα που με κάνουν τυχερή. Αλλά θα εξακολουθούσατε να με βλέπατε με τον ίδιο τρόπο αν σας έλεγα ότι για να τα καταφέρω έπρεπε να κατεβάζω καθημερινά αμφεταμίνες για να αντιμετωπίσω το χανγκόβερ από τη λιποθυμία της προηγούμενης νύχτας; Απεχθάνομαι να με λένε τελειομανή, ίσως γιατί είναι ψέμα.

Βοηθάω εθελοντικά στο σχολείο των παιδιών. Δεν βγαίνω ποτέ από το σπίτι χωρίς να βαφτώ και χωρίς να φτιάξω τα μαλλιά μου σχεδόν σαν να έχω πάει στο κομμωτήριο. Είμαι φιλική, δραστήρια και επιτυχημένη. Αλλά έχω μια σκοτεινή πλευρά, που ακόμα παλεύω να κατανοήσω σε βάθος. Λέγεται εθισμός.

Το πρόβλημά μου με τα χάπια αδυνατίσματος ξεκίνησε στο πανεπιστήμιο, προτού γνωρίσω το σύζυγό μου. Πήγαινα σε κακόφημες κλινικές αδυνατίσματος απλά για να πάρω χάπια. Μου άρεσε να είμαι φτιαγμένη. Ήταν τα ονειρεμένα φάρμακα για μια προσωπικότητα τύπου Α που απολαμβάνει το ποτό, καθώς μετά από ένα ξενύχτι με τους φίλους μου απλά κατάπινα ένα χάπι με τον πρωινό μου καφέ και η θολούρα αμέσως υποχωρούσε.

Το μόνο που έκανε η μητρότητα ήταν να εντείνει αυτή την ανάγκη – υπάρχουν τόσο πολλά που πρέπει να κάνεις μετά από λίγες ώρες ύπνου, και τόσο λίγος χρόνος. Βασικά, είχα στρεσαριστεί τρελά. Κάθε απόγευμα άρχιζα να πίνω στις 5, για να τα βγάλω πέρα με τις δουλειές του σπιτιού και το μπάνιο των παιδιών και μέχρι την ώρα που επέστρεφε σπίτι ο σύζυγός μου, γύρω στις 9, είχα ήδη εξαφανίσει ένα μπουκάλι κρασί και σκεφτόμουν να ανοίξω το επόμενο. Έλεγα στον εαυτό μου ότι δεν το είχε προσέξει κανένας, γιατί ήμουν ιδιαίτερα λειτουργική. Κοίτα πόσο συγκροτημένη είμαι, σκεπτόμουν. Ίσως πάλι το είχαν προσέξει αλλά σκέφτονταν, έχει τρία παιδιά, λογικό είναι να πίνει.

Ήθελα να γίνω η Καλύτερη Μαμά με τα Καλύτερα Παιδιά και οποτεδήποτε παρουσιαζόταν ένα εμπόδιο στα σπουδαία μου σχέδια, αναστατωνόμουν. Και έπινα. Πολύ.

Το πρόβλημα με τα παιδιά είναι ότι φέρνουν διαρκώς τα πάνω κάτω, οπότε έπινα όλο και περισσότερο για να αντιμετωπίσω την ολοένα και λιγότερο τέλεια ζωή μου. Έτσι ήταν αδύνατον να χαλαρώσω. Έτρεχα διαρκώς πίσω από τα παιδιά μου, σκουπίζοντας, μαζεύοντας, φτιάχνοντας κρεβάτια, προσπαθώντας ανελέητα να διατηρήσω μια τελειότητα που υπήρχε κυρίως στη φαντασία μου. Όσο περισσότερο προσπαθούσα να κάνω πραγματικότητα μια εξιδανικευμένη εκδοχή της ζωής μου, τόσο πιο δυστυχισμένη ένιωθα, και τόσο περισσότερο έπινα. Όσο περισσότερο έπινα, τόσο πιο χαοτικό γινόταν το νοικοκυριό μου.

Μισούσα τον άντρα μου που ήταν στη δουλειά, σε ένα γραφείο που κανένας δεν θα τον πασάλειβε με μπογιές. Όταν γεννήθηκε το δεύτερο παιδί μας, εγκατέλειψα την καριέρα μου στις ασφάλειες για να μείνω σπίτι με τα παιδιά, μια απόφαση για την οποία δεν μετανιώνω μέχρι που κάποιος αρχίζει να τσιρίζει: «Μαμάααααααα!». Τότε, μετανιώνω για όλες τις επιλογές που έχω κάνει στη ζωή μου, πράγμα που με κάνει να νιώθω ότι είμαι ένας απαίσιος άνθρωπος, πράγμα που με κάνει να θέλω να πνιγώ σε μια δεξαμενή γεμάτη Cabernet. Έπινα κρασί από ένα πλαστικό ποτηράκι με τον Spider-Man επάνω, για να νιώθω λιγότερο έντονη την αίσθηση ότι ο κόσμος καταρρέει.

Πριν από δύο Χριστούγεννα, επιτέλους όλα τα παιδιά μου ήταν αρκετά μεγάλα για να πάνε να πουν τα κάλαντα. Ο άντρας μου έφτιαξε για όλους μας ζεστή σοκολάτα, προσθέτοντας μερικά παγάκια στα ποτήρια των παιδιών. Εγώ φρόντισα να προσθέσω στο δικό μου ποτήρι μια γερή δόση ουίσκι. Ο άντρας μου με είδε να το κάνω και όταν βγήκε έξω, πρόσθεσα περισσότερο.

Κάναμε μια βόλτα με το αυτοκίνητο για να χαζέψουμε τα γιορτινά φώτα, αλλά είχα χάσει την ικανότητα να βρίσκω χαρά σε οτιδήποτε. Καθώς τα παιδιά τραγουδούσαν στο πίσω κάθισμα, εγώ ξέσπασα ουρλιάζοντας «Σκάστε!», μεθυσμένη και εκνευρισμένη. Είχα καταστρέψει τα Χριστούγεννά μας.

«Γιατί όλοι μου κάνουν τη ζωή δύσκολη;», γκρίνιασα αργότερα σε μια παρέα φίλων με τους οποίους είχαμε βγει για καφέ. Ένας από αυτούς τελικά κατάλαβε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά με εμένα και τόλμησε να το πει, πράγμα που επίσης βρήκα ενοχλητικό.

Δείτε Επίσης

«Μην αγαπάς αυτό που είσαι, αλλά αυτό που μπορείς να γίνεις»

Στις 26 Φεβρουαρίου της ίδιας χρονιάς, ήπια το τελευταίο μου ποτό. Στην αρχή για να αποδείξω σε ένα φίλο ότι δεν είχα πρόβλημα. Λίγες μέρες μετά, όταν το σώμα μου είχε αποτοξινωθεί και είπα δυνατά «Αυτή τη στιγμή θα σκότωνα κάποιον για ένα ποτό», αναγκάστηκα να αντιμετωπίσω το γεγονός ότι είχα ανάγκη από βοήθεια.

Η ευγενική παρέμβαση των φίλων μου δεν μου άφησε το περιθώριο να συνεχίσω να πίνω. Σύμφωνα με εκείνους –οι οποίοι πέρασαν τις 30 πρώτες μέρες της νηφαλιότητάς μου τηλεφωνώντας μου, κάνοντας ξαφνικές επισκέψεις στο σπίτι μου, διασφαλίζοντας ότι είχα τη βοήθεια που χρειαζόμουν– το να παραμείνει ένας ενήλικας νηφάλιος είναι σχεδόν εξίσου εξαντλητικό με το να διατηρήσεις ένα σπίτι αψεγάδιαστο με τρία μικρά παιδιά να τρέχουν πέρα δώθε. Και δεν μπορούσα πλέον να καταφύγω στα χάπια.

Ο αλκοολικός εγκέφαλός μου λέει ότι δεν θα είμαι ποτέ αρκετά καλή. Ο θεραπευτής μου λέει, «αυτό λέγεται τελειομανία». Δεν ξέρω γιατί απεχθάνομαι τόσο αυτή την ετικέτα, παρόλο που αγκαλιάζω το «αλκοολική» σαν να είναι πανωφόρι πολυτελείας. Ίσως γιατί ο αλκοολισμός φαίνεται για μένα να έχει μια απάντηση σε πολλά από τα αναπάντητα ερωτήματά μου. Γιατί δεν μπορούσα να τα βγάλω πέρα με το στρες στη ζωή μου χωρίς να έχω ένα ποτό ανά χείρας; Γιατί ένιωθα την ανάγκη να κουβαλάω ένα φλασκί στα παιδικά πάρτι; Και γιατί ένιωθα ότι δεν μπορούσα να κολλήσω πουθενά, με κανέναν;

Η νηφαλιότητα μου δείχνει πόσα έχω χάσει. Όχι μόνο τις γιορτές, αλλά και τα απλά πράγματα. Τον τρόπο με τον οποίο ο μεσαίος γιος μου βγάζει ελαφρώς έξω τη γλωσσίτσα του την ώρα που γελάει. Τον τρόπο που με κοιτάει η κόρη μου όταν δεν την κοιτάω. Το πώς περπατούν και το πόσο γρήγορα τρέχουν. Το ποιοι είμαστε.

Μου δείχνει πόσο δυστυχισμένη ήμουν όταν προσπαθούσα να αποδείξω σε όλους ότι ήμουν εξαιρετική και πόσο φοβόμουν μήπως χάσω τον έλεγχο.

Ο ρόλος του γονιού έχει απίστευτο στρες. Θέλω πολύ να μεγαλώσω το είδος των παιδιών που μια μέρα θα αλλάξουν τον κόσμο – συνεχίσω να περιμένω πολλά από αυτά. Συνεχίζω να θέλω σχολαστική καθαριότητα, ένα σταθερό πρόγραμμα για την οικογένεια, καλούς βαθμούς. Αλλά κάθε μηχανισμός και ουσία που με βοηθούσε στο παρελθόν να βγάλω τη μέρα δεν υπάρχει πια και νιώθω αμήχανα, ένα είδος γύμνιας.

Ανάρρωση σημαίνει ότι πρέπει να μάθω από την αρχή πώς να λειτουργώ ως σύζυγος (πλέον δεν κάνουμε σεξ βάσει προγράμματος), μητέρα και άνθρωπος. Τώρα, αντί να αδειάζω μεθοδικά το πλυντήριο πιάτων μόλις ξυπνάω το πρωί, αφιερώνω λίγα λεπτά στο διαλογισμό για να προετοιμαστώ για την ημέρα. Μαθαίνω πώς να κατεβάσω λίγο τις προσδοκίες μου από τη ζωή, έστω και λίγο, και παρόλο που είναι τρομακτικό, είναι επίσης απίστευτα απελευθερωτικό. Τώρα είμαι μια πολύ καλύτερη μαμά, μια μαμά που είναι περισσότερο παρούσα.