Τι δεν πρέπει να κάνουμε ποτέ στα παιδιά μας, όσο θυμωμένοι κι αν είμαστε

Ήταν μια μέρα όπως όλες οι άλλες, σε ένα πολύβουο εμπορικό κέντρο. Οι πελάτες χάζευαν στους πάγκους, αναζητώντας για προσφορές, κάνοντας αγορές της τελευταίας στιγμής, παρορμητικές ή μη.

Και ένα μικρό κορίτσι έκλαιγε γοερά στο κατάστημα με τα είδη σπιτιού επειδή η λιχουδιά της είχε πέσει από το καρότσι και είχε καταλήξει στο πάτωμα.

Δεν έχετε ξαναδεί ποτέ ένα παιδί να θρηνεί τόσο βαθιά για την απώλεια ενός σνακ.

Αναζητούσε μία τελευταία μπουκιά από την μπάρα των δημητριακών της λες και ήταν για εκείνη ζήτημα ζωής και θανάτου. Και μετά, όταν συνειδητοποίησε ότι η μάχη είχε χαθεί, ακολούθησε μια τεράστια συναισθηματική έκρηξη, που περιλάμβανε τα πάντα: κλάμα, κοπάνημα, λαχάνιασμα… Νόμιζε ότι θα κάνει εμετό από την αναστάτωση.

Κάποιοι από τους πελάτες που έτυχε να περνούν από εκείνο το σημείο, προσφέρθηκαν να βοηθήσουν την άτυχη γυναίκα που έπρεπε να τα βγάλει πέρα με το κορίτσι.

Γιατί έτσι είναι η ζωή μιας μαμάς: καμιά μας δεν είναι εντελώς μόνη.

Και τότε, συνέβη: Η γυναίκα πέταξε την τσάντα της με δύναμη στο καρότσι και άρχισε να ουρλιάζει, ξεφτιλίζοντας το παιδί με όλη της τη δύναμη μέσα στη μέση του καταστήματος.

«Δεν βλέπεις ότι όλοι κοιτάνε εσένα; Θέλεις να ξέρεις γιατί; Σε κοιτάνε γιατί φέρεσαι σαν να είσαι μωρό! Νιώθεις καλύτερα τώρα, γκρινάρικο μωρό; Ουάααα! Ουάαα! Μήπως θέλεις να σου αλλάξω και πάνα;».

Κλώτσησε τη σπασμένη μπάρα δημητριακών κάτω από τα ράφια του καταστήματος και τέντωσε το δάχτυλό της κατευθείαν προς το πρόσωπο του παιδιού.

«Σταμάτα να κλαις και άρχισε να συμπεριφέρεσαι σαν μεγάλο κορίτσι. Τώρα».

Το κορίτσι ηρέμησε αμέσως, αλλά τα δάκρυα συνέχισαν να κυλούν στο πρόσωπό του καθώς προσπαθούσε να πάρει τη μία ανάσα μετά την άλλη και να αντιμετωπίσει τα έντονα συναισθήματα μέσα του. Τα μεγάλα καστανά μάτια του ήταν καρφωμένα στα αυτοκόλλητα των παπουτσιών του. Ένιωθε ντροπιασμένο.

«Και όλα αυτά για μια μπάρα δημητριακών!», ξεφύσησε η γυναίκα και έσπρωξε το καροτσάκι μακριά.

Να αναφέρω, πληροφοριακά, ότι δεν είμαι η τέλεια μητέρα. Χάνω την ψυχραιμία μου, παίρνω λανθασμένες αποφάσεις και ζητάω συχνά συγγνώμη από τα παιδιά μου για κάποια πράγματα που τους είπα. Έχω βρεθεί κι εγώ στη θέση εκείνη της γυναίκας.

Αλλά έχω βρεθεί και στη θέση του κοριτσιού, νιώθοντας την ντροπή να βαραίνει τους μικροσκοπικούς ώμους μου.

Γιατί εγώ ήμουν εκείνο το κορίτσι.

Και η γυναίκα; Η νταντά μου.

Και υπάρχει λόγος που μοιράζομαι μαζί σας αυτή την ιστορία.

Έχω συνειδητοποιήσει ότι όσον αφορά την πειθαρχία, κάθε γονιός αποφασίζει τι έχει αποτέλεσμα για τα δικά του παιδιά. Και όλοι μας, κάποιες στιγμές, χάνουμε την ψυχραιμία μας, ακόμα και σε δημόσιους χώρους, όποια φιλοσοφία ανατροφής κι αν έχουμε ενστερνιστεί.

Αλλά υπάρχει κάτι που δεν έχει ποτέ αποτέλεσμα, που δεν θα έπρεπε να δεχόμαστε και που προσωπικά δεν θα επιδοκίμαζα σε καμία περίπτωση.

Είναι να υποτιμάμε και να κοροϊδεύουμε τα παιδιά μας για τα συναισθήματα που εκφράζουν.

Είναι δύσκολο να είσαι γονιός. Είναι επίπονο να κρατάς τα παιδιά σου ασφαλή και να τα μεγαλώνεις, συναισθηματικά και σωματικά, ενώ ταυτόχρονα φροντίζεις τον εαυτό σου και ένα ολόκληρο νοικοκυριό. Αλλά ξέρετε τι άλλο είναι δύσκολο; Να είσαι παιδί.

Δείτε Επίσης

Έχει σημασία ο τρόπος που μιλάμε για τα παιδιά μας;

Γιατί μια ολόκληρη θύελλα συναισθημάτων στριφογυρίζει στο μικρό σου κεφαλάκι, ανεξέλεγκτα, καθώς δεν έχεις ακόμα αναπτύξει την ικανότητα να τα διαχειριστείς.

Καθήκον μας ως ενήλικες είναι να διδάξουμε στα παιδιά μας αυτές τις δεξιότητες. Έχουμε την ευθύνη να παραμένουμε ήρεμοι όταν ξεσπάει αυτή η θύελλα και να καθοδηγήσουμε με υπομονή αυτά τα μικρά πλάσματα προς τη νηνεμία.

Κανένας άλλος δεν θα μεγαλώσει τα παιδιά μας έτσι ώστε να γίνουν συναισθηματικά σταθεροί και αυτάρκεις ενήλικες. Είναι στο δικό μας χέρι. Κανένας άλλος δεν θα διδάξει στα παιδιά μας πώς να δαμάσουν τα τεράστια κύματα των έντονων συναισθημάτων τους. Είναι στο δικό μας χέρι.

Τα παιδιά δεν μπορούν να διαχειριστούν τις ορμόνες που επηρεάζουν το σώμα τους και βγάζουν εκτός ελέγχου τα συναισθήματά τους. Μεγαλώνουν και αναπτύσσονται καθημερινά. Και συχνά αυτό μπορεί να οδηγήσει γονείς και νταντάδες σε απελπιστικές και αμήχανες καταστάσεις.

Αλλά αυτό που έχουν ανάγκη τα παιδιά μας, σε τέτοιες στιγμές, δεν είναι να τα κάνουμε να νιώσουν ντροπή, ποτέ, αλλά τη βεβαιότητα πως ό,τι αισθάνονται είναι αληθινό. Αυτό που έχουν ανάγκη δεν είναι να υποτιμηθούν για την προσωρινή ανικανότητά τους να διοχετεύσουν κάπου αυτά τα συναισθήματα. Χρειάζονται κατανόηση και καθοδήγηση ώστε να τα διαχειριστούν με υγιείς τρόπους.

Επομένως πρέπει να αφήνουμε ένα παιδί να θρηνεί για μια μπάρα δημητριακών σαν να είναι ενήλικας που έχασε ένα αγαπημένο του πρόσωπο;

Όχι.

Αλλά πρέπει να θυμόμαστε ότι τα παιδιά δεν έχουν ακόμα πλήρως αναπτυγμένο μετωπιαίο λοβό.

Επομένως, γονείς, εκπαιδευτικοί και νταντάδες, σας παρακαλώ, για χάρη των παιδιών, ας προσπαθήσουμε με το δικό μας, πλήρως αναπτυγμένο μετωπιαίο λοβό και τις ενήλικες δεξιότητές μας να ελέγξουμε τα δικά μας συναισθήματα και να διδάξουμε και να βοηθήσουμε και τα παιδιά μας, με αγάπη, να αναπτύξουν αυτές τις δεξιότητες. Ας αφιερώσουμε λίγο χρόνο στο να κατανοήσουμε τα συναισθήματά τους και να τα καθοδηγήσουμε ώστε να αντιμετωπίσουν κάθε ξέσπασμα. Ας τους διδάξουμε ότι τα συναισθήματα είναι υγιή και φυσιολογικά και πως υπάρχουν πολλοί τρόποι να εκφράσουν τη λύπη, το θυμό, την απογοήτευσή τους.

Γιατί αν η πρώτη αντίδρασή σας, προς ένα παιδί που αισθάνεται πληγωμένο, είναι να το ντροπιάσετε, τότε είστε πολύ πιο γελοίοι από ένα νήπιο που θρηνεί για μια μπάρα δημητριακών.
Και είστε εσείς που πρέπει να μάθετε να ελέγχετε τα συναισθήματά σας. Όχι το παιδί.