«Πώς είναι να αγωνίζεσαι ενάντια στη δευτερογενή υπογονιμότητα»

Δευτερογενής υπογονιμότητα: αυτό τον όρο μου ξεστόμισε ο γυναικολόγος μου πριν από μερικούς μήνες, ενώ συζητούσαμε στο ιατρείο του τις επιλογές που είχαμε στη διάθεσή μας. Πριν από δύο χρόνια αποφασίσαμε με το σύζυγό μου ότι είχε έρθει η στιγμή να προσπαθήσουμε για δεύτερο παιδί. Μας ενθουσίαζε η προοπτική να ολοκληρώσουμε την οικογένειά μας. Αλλά καθώς περνούσαν οι μήνες, ο ενθουσιασμός έδωσε τη θέση του στο άγχος και την απογοήτευση, και να ‘μαστε εδώ, δύο χρόνια μετά, χωρίς δεύτερο παιδί αλλά βαθιά πληγωμένοι.

Η κόρη μας είναι τεσσάρων ετών και μας πήρε περίπου εννέα μήνες και αρκετές δόσεις κλομιφαίνης [θεραπεία πρόκλησης ωορρηξίας] για να τη συλλάβω. Αυτή τη φορά, ο γιατρός μου με έβαλε αμέσως στην κλομιφαίνη. Και υπέθεσα ότι θα είχε ξανά αποτέλεσμα, αλλά δεν είχε.

Μετά από έξι μήνες κλομιφαίνης και εξετάσεων, ο γιατρός μας σύστησε τεχνητή γονιμοποίηση. Η χρονική στιγμή δεν ήταν καλή και για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, δεν είχαμε πειστεί ότι έπρεπε να ακολουθήσουμε αυτό το μονοπάτι. Μετά από κάποια έρευνα που έκανα, ανακάλυψα ότι η διαδικασία είναι επιτυχημένη σε ποσοστό 10-20%. Λαμβάνοντας υπόψη μας τα έξοδα, την ίδια τη διαδικασία και τα σχετικά χαμηλά ποσοστά επιτυχίας, αποφασίσαμε να συνεχίσουμε να προσπαθούμε με τον «παραδοσιακό» τρόπο.

Δοκίμασα βελονισμό, μασάζ, αιθέρια έλαια, διάφορα γελοία γιατροσόφια των γιαγιάδων μας (έφαγα πολλά κιλά ανανά!) και, όσο κι αν δεν θα ήθελα να το παραδεχτώ, πήγα ακόμα και σε μέντιουμ που με διαβεβαίωσε ότι μέχρι το φθινόπωρο θα είχα μείνει έγκυος. Και προσευχόμουν για ένα σημάδι. Ένα σημάδι ότι το όνειρο ενός δεύτερου μωρού θα έβγαινε αληθινό.

Συνέχισα να παρακολουθώ τον κύκλο μου, να κάνω τεστ γονιμότητας και να υπενθυμίζω στο σύζυγό μου ότι ήταν η ώρα για την πράξη… έχετε δοκιμάσει, αλήθεια, την προγραμματισμένη συνουσία; Δεν είναι υπέροχο όταν η γόνιμη μέρα πέφτει στη μέση ενός μεγάλου συζυγικού καβγά; Πείτε μου ότι δεν είμαστε οι μοναδικοί με κακό timing.

Καταλαβαίνω ότι υπάρχουν ζευγάρια που έχουν αγωνιστεί ενάντια στην υπογονιμότητα για πολύ περισσότερα χρόνια από ό,τι ο σύζυγός μου και εγώ και κάποιες φορές αναρωτιέμαι αν έχω δικαίωμα να νιώθω όπως νιώθω. Δεδομένου μάλιστα ότι έχουμε ήδη μια κόρη. Αλλά τότε σκέφτομαι πόσο βαριά αισθάνομαι την καρδιά μου και πόσα δάκρυα έχω ρίξει –όπως και ο σύζυγός μου– και αναρωτιέμαι: αξίζει σε κανέναν τέτοια θλίψη;

Πριν από ένα χρόνο αποφασίσαμε με το σύζυγό μου ότι θα συνεχίζαμε να προσπαθούμε μέχρι το τέλος του χρόνου. Να ‘μαστε λοιπόν. Τα συναισθήματά μου αλλάζουν από μέρα σε μέρα, κάποιες φορές από ώρα σε ώρα. Υπάρχουν μέρες που σκέφτομαι την οικογένειά μας των τριών και νιώθω χαρούμενη και τυχερή. Άλλες στεναχωριέμαι που δεν κατάφερα να δώσω στην κόρη μου ένα αδερφάκι.

Ποτέ δεν ένιωσα ότι η οικογένειά μας είναι ολοκληρωμένη με ένα παιδί, σε καμία περίπτωση δεν ήταν αυτά τα σχέδιά μου. Είναι εξαιρετικά δύσκολο για μένα να αποδεχτώ το γεγονός ότι δεν μπορώ να ελέγξω τα πράγματα. Κάθε μήνα που συγκεντρώνω όλη την ψυχραιμία μου για να κάνω ένα ακόμα τεστ εγκυμοσύνης και το αποτέλεσμα είναι αρνητικό, δυσκολεύομαι περισσότερο να το αποδεχτώ. Πόσο μπορώ να αντέξω ακόμα πλάι σε μια άδεια κούνια; Πόσο μπορώ να συνεχίσω να κρατάω στο σπίτι όλα αυτά τα βρεφικά παιχνιδάκια, τα μπιμπερό και τα ρουχαλάκια;

Κανένας δεν μπορεί να καταλάβει πόσο βαθιά πληγωμένη νιώθω. Πιστέψτε με, έτσι είναι.

Έχω μια καταπληκτική παρέα φίλων που με έχουν ακούσει, έχουν κλάψει μαζί μου και με έχουν στηρίξει. Οι περισσότεροι διστάζουν να ρωτήσουν ένα ζευγάρι αν προσπαθεί να κάνει παιδιά ή να αποκτήσει ένα ακόμα παιδί. Ποτέ δεν ξέρεις τι περνάει ο καθένας. Το καταλαβαίνω. Πιστεύω όμως επίσης ότι δεν θα έπρεπε να φοβόμαστε να το συζητάμε.

Δείτε Επίσης

«Γιατί αξίζει το μακρύ και δύσκολο ταξίδι της τεχνητής γονιμοποίησης»

Στην αρχή, για πολύ καιρό, δεν έλεγα στους άλλους ότι προσπαθούσαμε για δεύτερο παιδί, γιατί φοβόμουν μήπως το γρουσουζέψω. Αλλά καθώς περνούσαν οι μήνες, συνειδητοποίησα ότι είχα ανάγκη να συζητήσω με κάποιον τον αγώνα που δίναμε με το σύζυγό μου. Και δεν είχα λόγο να μην το κάνω. Δεν υπάρχει λόγος να μην το συζητήσεις με τη φίλη σου, με την αδερφή σου, με οποιονδήποτε αγαπημένο σου ή ακόμα και με κάποιον που γνωρίζεις ελάχιστα, αντί να υποφέρεις σιωπηλά.

Κάποιοι μου έλεγαν, «σταμάτα να ανησυχείς και θα συμβεί», μόνο και μόνο για να πουν κάτι. Τι μπορείς να πεις σε μια φίλη μετά από μια αποτυχημένη προσπάθεια εξωσωματικής ή μια αποβολή; Δεν μπορείς να πεις τίποτα. Γιατί θέλεις να πεις κάτι που θα την έκανε να νιώσει καλύτερα.

Έπιασα τον εαυτό μου να αναμασώ τις κουβέντες των άλλων ξανά και ξανά στο μυαλό μου. Να σκέφτομαι ξανά και ξανά φράσεις όπως «αν είναι να συμβεί…» ή «ό,τι συμβαίνει, συμβαίνει για ένα λόγο». Γιατί δεν μπορούσα να ξανασυλλάβω; Μήπως ήταν η τιμωρία μου γιατί είμαι κακός άνθρωπος; Ή κακή μητέρα; Μήπως κουβαλάω κακό κάρμα; Τι έχω κάνει λάθος; Και μετά συνειδητοποίησα ότι κάποιες φορές απλά δεν υπάρχει λόγος. Κάποιες φορές στη ζωή συμβαίνουν άδικα πράγματα, και αυτό είναι όλο. Αυτή η συνειδητοποίηση δεν με κάνει να αισθάνομαι καλύτερα, αλλά είναι αληθινή. Η ζωή είναι άδικη.

Είμαστε σε ένα στάδιο της ζωής μας που όλοι οι φίλοι και οι συγγενείς μας κάνουν παιδιά. Είναι παράξενο να νιώθεις χαρούμενος και λυπημένος μαζί. Ελπίζω μια μέρα να μην το σκέφτομαι πια τόσο συχνά. Ελπίζω αφού πενθήσω τη διάψευση ενός ονείρου που είχα για την οικογένειά μου, να αποδεχτώ τα πράγματα όπως έρχονται. Άλλωστε, όλες οι στιγμές περνούν, ακόμα και οι άσχημες.