Η μαγική αυτή παρουσία σου…ναι, μετράει και το ξέρεις!
Θα παρατηρήσετε το πρόσωπό τους να φωτίζεται απλώς και μόνο με την παρουσία σας..
Όταν ήμουν μικρή θυμάμαι τους γονείς μου στο μπαλέτο, στο καράτε, σε θεατρικές παραστάσεις, στο σχολείο να στέκονται εκεί και να με… χειροκροτούν. Mπορεί εκείνοι να στέκονταν αρκετά μακριά μου αλλά εγώ θυμάμαι ακόμα να μπορώ να διακρίνω το συγκεκριμένο αυτό χειροκρότημα ανάμεσα σε τόσα... Ποτέ δεν μου είχε περάσει από το μυαλό, μέχρι τώρα που έγινα μαμά, το πόσο δύσκολο μπορεί να ήταν για εκείνους το να βρεθούν εκεί. Κι αυτό γιατί κανένα παιδί δεν σκέφτεται τη διαδικασία που προηγείται μέχρι αυτοί οι δύο άνθρωποι να συντονιστούν μεταξύ τους, να τακτοποιήσουν τις δουλειές του, να υπολογίσουν την κίνηση στο δρόμο και να ανταπεξέλθουν σε χίλια δύο άλλα καθημερινά που συμβαίνουν…
Εγώ απλώς σαν παιδί τους έβλεπα πάντα εκεί. Όταν, μάλιστα, έπρεπε να τραγουδήσω στη σκηνή, πριν ξεκινήσω, πάντα κοίταζα μέσα στο πλήθος για να τους δω… και μετά με χαρά τραγουδούσα. Έτσι ένιωθα πάντα ανακούφιση στην καρδιά μου και τη δύναμη ότι μπορούσα να τα καταφέρω…
Θυμάμαι ότι οι γονείς μιας φίλης μου δεν έρχονταν σχεδόν ποτέ και συνήθως κάποιος άλλος θα την πηγαινοέφερνε… Κάθε φορά ένιωθα στεναχώρια για εκείνη, παρ’ όλο που η ίδια έδειχνε να έχει «εκπαιδευθεί» σε αυτή τους την απουσία και να μην την νοιάζει.
Κοιτάζοντας πίσω, τώρα πλέον που μεγάλωσα, νομίζω πως η παρουσία αυτή των γονιών μου σε σημαντικές στιγμές της ζωής μου έπαιξε ουσιαστικό ρόλο στην προσωπικότητά μου. Με την παρουσία τους και μόνο εκεί, μου δώσανε το μάθημα ζωής ότι μπορώ να βασίζομαι πάνω τους. Κι αυτό είναι ένα συναίσθημα που θα νιώθω για μια ζωή. Ένα δώρο: το δώρο της εμπιστοσύνης.
Μετράει λοιπόν. Μετράει και αξίζει. Μπορεί να φαίνεται σαν κάτι του τύπου «έλα, βρε, δεν έγινε και τίποτα να μην πάω μια φορά», αλλά θα παρατηρήσετε το πρόσωπό τους να φωτίζεται απλώς και μόνο με την παρουσία σας. Θα δείτε πόσο αξίζει όταν μες στο πλήθος αναζητάει να βρει το δικό του οικείο πρόσωπο. Και ναι, δεν είναι εύκολο πάντα, αλλά ακόμα και η προσπάθεια του να είστε εκεί μετράει.
Γιατί μέσα από τα μάτια σας νιώθουν ορατοί κι αν αυτά τα «αγαπημένα» μάτια δεν είναι εκεί στο «μαμά, κοίτα» τους, τότε κάτι μέσα τους θα αρχίζει να ξεθωριάζει… και ναι, δεν θα πάθουν και τίποτα, αλλά θα μάθουν να το αντιμετωπίζουν διαφορετικά για να το «αντέχουν». Κάπως σαν εκείνη τη φίλη μου …
Δεν έχω τόσες αναμνήσεις ως παιδί με μπισκότα και παγωτά και δώρα από τους γονείς μου, αλλά θυμάμαι ζωντανά τα πρόσωπά τους μες στο πλήθος… και αυτές οι στιγμές είναι οι μνήμες μας μαζί τους και αυτές θα είναι οι μνήμες και των δικών μας παιδιών.
Κάτι σαν τις οικογενειακές φωτογραφίες. Είναι στο χέρι μας λοιπόν αν θα είμαστε μέσα ή έξω από αυτήν σημαντική φωτογραφία τους…
Κι αν μια μέρα το παιδί σας σας πει «δεν πειράζει μαμά αν δεν μπορείς να έρθεις να με δεις», εσείς μέσα σας να θυμάστε… «μετράει»!